اعتراض شریعتمداری به جمع‌آوری بیلبورهای ضد امریکایی

به گزارش سرویس فضای مجازی خبرگزاری فارس، حسین شریعتمداری امروز یکشنبه 05/04/92 طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت: پیش از این هم- چند سال قبل- به این داستان عبرت انگیز از مثنوی مولوی اشاره داشته ایم و امروز تکرار آن را با توجه به برخی از مسائل این روزها بی مناسبت نمی دانیم. ملای رومی نقل می کند که «مجنون» در تب و تاب دیدار «لیلی» بر پشت ناقه ای نشسته و آهنگ کوی «لیلی» کرده بود. شتر، اما در شهر «کره»ای داشت که به غریزه مادری و رابطه فرزندی، دل از او برنمی داشت. مجنون در این اندیشه که به کوی لیلی برود «هِی» می زد و «ناقه» در اضطراب که از کره خود جدا نشود، پای رفتن نداشت.

همچو مجنون در تنازع با شتر

گَه شتر چربید و گَه مجنون حر

میل مجنون پیش آن لیلی روان

میل ناقه، پس سوی کره دوان

یکدم ار مجنون از او غافل شدی

ناقه گردیدی و واپس آمدی

یک دو روزه ره بدین منوال ها

مانده مجنون در تردد سال ها

مجنون به قول ملای رومی، چاره کار را در فرود آمدن از ناقه ناهمراه می بیند و اگرچه سختی می کشد و تلخی می چشد ولی به پای خویش راه می پیماید و در کوی لیلی به آرامش می نشیند، در حالی که از فرصت سوخته، این درس را آموخته که هرگز با ناقه ناهمراه، راهی کوی لیلی نشود.

شاید آنچه در این وجیزه آمده است و شرح بیشتر آن فرصتی دیگر می طلبد، در نگاه اول خوشایند جناب دکتر روحانی، رئیس جمهور محترم کشورمان نباشد ولی همه شواهد محسوس و ملموس به وضوح حکایت از آن دارند که شماری از همراهان کنونی ایشان، همراهان همدلی نیستند و به شتر مجنون شبیه اند که هرچند ادعای هماهنگی دارند ولی آهنگ کوی لیلی ندارند. این جماعت در ماجرای فتنه آمریکایی- اسرائیلی 88 پرده از هویت واقعی خود برداشته و به وضوح نشان داده اند که نه فقط کمترین پیوندی با ملت و مردم این مرز و بوم ندارند بلکه با سازی که از آن سوی مرزها کوک می شود به رقص می آیند! و سؤال این است که آیا همین جماعت در جریان فتنه 88، آشکارا و بی نقاب به حمایت از پروژه مشترکی که آمریکا، انگلیس و اسرائیل علیه اسلام و انقلاب تدارک دیده بودند، به صحنه نیامدند؟ آن خیانت که قابل انکار نیست پس امید جناب روحانی به همراهی آنان در راهی که ایشان پیش روی دارد برای چیست؟! و این قصه اگرچه سر دراز دارد ولی امروز، تنها به ماجرای دیروز اشاره می رود و آن عصبانیت و برافروختگی این جریان از نصب بیلبوردهایی است که «صداقت آمریکا» را به سوال و چالش کشیده بود. جماعت یاد شده با مشاهده این بیلبوردها چنان برافروخته و به خشم آمدند که گویی نصب کنندگان بیلبوردها به عزیزترین، گرامی ترین و مقدس ترین باورها و اعتقادات آنان اهانت کرده اند؟! به گونه ای که با شتابزدگی آمیخته به اضطراب برای برچیدن بیلبوردها از خیابان های تهران دست به فشار هماهنگ و همه جانبه ای زدند و متأسفانه شهردار محترم تهران در اقدامی که از ایشان به عنوان یکی از سرداران سپاه اسلام در جنگ تحمیلی 8 ساله بعید و دور از انتظار بود، دستور جمع آوری و برچیدن بیلبوردهای مورد اشاره را صادر کرد! چرا؟! انتقاد به شهردار تهران، تسلیم غیرقابل توجیه ایشان در مقابل فشارهاست، آنهم شهرداری که پیش از این در هنگامه آتش و دود ایستاده و خم به ابرو نیاورده بود. اما، در این عرصه چرا تسلیم شد؟ اگر تسلیم نمی شد، چه می شد؟!

اما، گناه و جرم اصلی را کسانی مرتکب شده اند که «قدرت» در دست خویش، یعنی همان «امانت» مردم را علیه عزت و حرمت صاحبان امانت به کار گرفته و با «زبان حال» که در بسیاری از موارد گویاتر از «زبان قال» است به شیطان بزرگ اطمینان داده اند؛ «اجازه نمی دهیم کسی به ابروی بالای چشم شما اشاره ای داشته باشد»!

بدیهی است، جمع آوری بیلبوردهایی که غیر از هشدار نسبت به بی صداقتی آمریکا، مضمون و پیام دیگری نداشت، نمی توانست و نمی تواند برای مردم خون داده و خون دل خورده و کسانی که سی و چند سال طعم تلخ دشمنی ها و کینه توزی های آمریکا را با پوست و گوشت و همه وجود خود چشیده اند قابل توجیه باشد. از این روی جماعت یاد شده برای توجیه این اقدام سوال برانگیز خود، دست به کار شده و بهانه تراشیدند که اشاره به بی صداقتی آمریکا در آستانه مذاکرات ژنو می تواند به روند مذاکرات آسیب جدی برساند! که باید پرسید، مگر به قول بر و بچه های تهران، وسط برف زردآلو پیدا کرده اید؟! و مگر آمریکا با روی کارآمدن دولت موسوم به اعتدال، دست از کینه توزی و دشمنی کشیده و برای مردم ایران به «یار گرمابه و گلستان» تبدیل شده است؟! دشمنی آمریکا و متحدانش با ایران اسلامی و مردم آن سی و چند سال است که با شدت ادامه دارد و در طول زمان نه فقط رو به کاستی نگذاشته، بلکه شتاب بیشتری نیز داشته است و معلوم نیست مسئولان محترم در مقابل کدام چراغ سبز آمریکا دستور جمع آوری بیلبوردهایی را داده اند که فقط نسبت به بی صداقتی حریف هشدار می داد؟! این هشدار در ماهیت واقعی خود نه فقط تضعیف تیم هسته ای محترم کشورمان نیست بلکه کفه آنان را در چالشی که پیش روی دارند سنگین تر نیز می کند.

توجیه عجیب و غریب ارائه شده برای جمع آوری بیلبوردها در حالی است که مسئولان و مقامات آمریکایی برخی از نرمش های دولت کنونی را به حساب ضعف و نیاز ایران اسلامی نوشته و ماهیت کینه توزانه خود را بیشتر از پیش نشان داده اند.

اوباما بعد از مکالمه تلفنی با آقای روحانی انجام این گفت وگو - که تا آن روز بی سابقه بود- را ناشی از فشار تحریم ها دانست و کنگره آمریکا با استناد به این برداشت، نتیجه گرفت که باید بر شدت تحریم ها افزوده شود. وزارت خارجه آمریکا بلافاصله بعد از بازگشت هیئت ایرانی از نیویورک با صدور بیانیه ای به اسرائیل اطمینان داد هرگز اقدامی نخواهد کرد که با منافع اسرائیل منافات داشته باشد! همین دو روز پیش دولت آمریکا مبلغ یک میلیون دلار برای کمک به سازمان منافقین اختصاص داد. خانم وندی شرمن معاون وزارت خارجه آمریکا و مسئول ارشد تیم مذاکره کننده هسته ای این کشور با کمال وقاحت اعلام کرد که فریب و نیرنگ بخشی از DNA ایرانیان است! هفته گذشته، «شلدون آدلسون» میلیاردر معروف آمریکایی و یکی از حامیان مالی و سیاسی حزب جمهوریخواه طی سخنانی در دانشگاه «یشیوا» در نیویورک به اوباما پیشنهاد کرد، قبل از مذاکرات ژنو، ایران را بمباران کند! دو روز قبل «نیکلاس برنز» در مصاحبه با روزنامه آمریکایی «بوستون گلوب» سخنان آقای روحانی را دلنشین، اما ناشی از ضعف ایران ارزیابی کرده و به دولت آمریکا توصیه می کند، تحت تاثیر این سخنان قرار نگرفته و بر فشارها بیفزاید. روزنامه صهیونیستی «یدیعوت آحارونوت» از قول یکی از مقامات ارشد تیم مذاکره کننده آمریکا نوشت «در ژنو متوجه شدیم که فقط باید ایران را تحت فشار قرار داد» و...

اکنون باید از کسانی که شهرداری تهران را با فشار همه جانبه، وادار به جمع آوری بیلبوردها کرده اند، پرسید؛ در مقابل کدام نرمش و یا تغییر موضع آمریکا، بیلبوردهای هشداردهنده نسبت به بی صداقتی آمریکا را از خیابان ها برچیده و با این اقدام ناپسند و سؤال برانگیز، دست ها را به نشانه تسلیم بالا برده اید؟! ملت که طی سی و چند سال گذشته نشان داده اند اهل تسلیم در برابر زورگویی و باج خواهی آمریکا و متحدانش نبوده و نخواهند بود و صد البته، دست جماعتی که دیروز به نشانه تسلیم بالا رفته بود را پایین خواهند کشید. مردم دست های آلوده به خیانت این جماعت را در فتنه 88 به وضوح دیده و می شناسند، و حق دارند نگران حضور برخی از آنان در برخی از مراکز قدرت باشند. آنها شتر مجنون اند و رئیس جمهور محترم نباید از آنان انتظار حرکت به کوی لیلی را داشته باشند.