گری سیک: آمریکا در جنگ سرد با ایران است

اقدام اخیر باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا در امضای قانون محدودیت نفوذ ایران در آمریکای لاتین، زمینه بحث ها و گمانه زنی های بسیاری را درباره ماهیت رویکرد این کشور در قبال ایران فراهم کرده است. در این باره، بسیاری از تحلیلگران آمریکایی، تفکرات دشمن پندارانه جنگ سردی را هدایتگر رفتار آمریکا ارزیابی می کنند.

به گزارش «تابناک»، هنگامی که دولت ایالات متحده، رسما قانون محدودیت نفوذ ایران در آمریکای لاتین را به تصویب رساند، بسیاری از تحلیلگران با انتقاد از این کار، آن را نشانه ای از ماندن آمریکا در گذشته ارزیابی کردند.

این قانون که آشکار ترین استراتژی کاخ سفید برای مقابله با نفوذ ایران در قاره آمریکا شناخته می شود، به وزارت خارجه ایالات متحده ۱۸۰ روز مهلت می دهد تا برنامه ای برای آنچه «رسیدگی به حضور و فعالیت خصمانه رو به گسترش ایران» است، تهیه کند.

بنا بر این گزارش، جمهوری اسلامی ایران در واکنش به این قانون، آن را نشانه ای مبنی بر این دانست که آمریکا هنوز در دوره جنگ سرد زندگی می کند و آمریکای لاتین را حیات خلوت خود می داند؛ افزون بر این، رامین مهمانپرست، سخنگوی وزارت خارجه کشور، این قانون را دخالت آشکار ایالات متحده در امور آمریکای لاتین دانست.

اما گزارشی که روزنامه آمریکایی «کریستین ساینس مانیتور» منتشر کرده، نشان می دهد این تنها ایران نیست که چنین ارزیابی از اقدام دولت ایالات متحده دارد، بلکه خود تحلیلگران آمریکایی نیز دارای دیدگاهی مشابه هستند.

برای نمونه، این روزنامه به دیدگاه «گری سیک»، کار شناس مسائل ایران در دانشگاه کلمبیا و از تحلیلگران برجسته آمریکایی اشاره می کند که مشابهت هایی بین اقدام اخیر آمریکا و رویکرد این کشور در دهه ۱۹۵۰ میلادی می بیند؛ دوره ای که در آن، آمریکایی ها در عرصه تقابل با اتحاد شوروی، در همه جا به دنبال رد پای کمونیست ها می گشتند. به باور وی، اکنون نیز این کشور در همه جا به دنبال ردپای ایران است.

به باور سیک، امضای این قانون جدید به این معنا نیست که نفوذ ایران در آمریکا به یکباره افزایش پیدا کرده باشد، بلکه بیانگر آن است که همچون دوره جنگ سرد، اولویت مسائل امنیتی و تهدیدات، آمریکا را به سوی این تصمیم کشانده است.

با این حال، کریستین ساینس مانیتور اشاره می کند که افزایش نفوذ ایران در آمریکای لاتین در سال های اخیر، حقیقتی انکار ناپذیر است و همین امر اسباب نگرانی آمریکا را فراهم کرده است.
در چند سال گذشته، ایران هفده مرکز فرهنگی در منطقه ساخته و شمار سفارتخانه های خود را نیز از شش عدد در سال ۲۰۰۵، به یازده رسانده است.

اما به اعتقاد این روزنامه، مهمترین جنبه نگران کننده فعالیت های ایران در منطقه برای ایالات متحده، روابط نزدیک و صمیمانه میان محمود احمدی نژاد، رئیس جمهور ایران و هوگو چاوز، رئیس جمهور ونزوئلاست. وجود همین رابطه و نیز حضور شماری دیگر از رهبران ضدآمریکایی در منطقه، موجب شده روابط ایران با دیگر کشورهای آمریکای لاتین نیز بهبود پیدا کند.

با این حال، در همین مطلب اشاره شده که به باور بیشتر تحلیلگران، این گسترش روابط با هدف افزایش گسترده ارتباطات دیپلماتیک ایران صورت می گیرد و تصور این که ایران اهداف شریرانه ای در سر داشته باشد، کاملاً غیرواقعی است. توجه به ماهیت توافقات دوجانبه ایران با این کشور ها نیز خود به خوبی مؤید این ماجراست.

اما آن گونه که مشخص است، آمریکا بی توجه به این حقایق، تنها به دنبال پیگیری سیاست های تقابلی خود در قبال ایران و به زعم خود، منزوی کردن ایران در عرصه جهانی است.

گویا، زمینه سازی برای این کار از مدت ها پیش آغاز شده است؛ برای نمونه، در اکتبر ۲۰۱۱ اعلام شد برخی عوامل وابسته به ایران تلاش داشته اند یک قاچاقچی مواد مخدر مکزیکی را برای ترور سفیر عربستان سعودی در آمریکا استخدام کنند. این نمونه و موارد مشابه، سبب شده اکنون نیز در قالب قانون جدید، مکزیک و کانادا در مرکز توجه و نظارت ایالات متحده باشند.

اما افزون بر این، تحلیلگران به پیامدهایی که این تصمیم برای آمریکا به همراه دارد نیز اشاره می کنند؛ مثلا، «دانیل برومبرگ»، کار شناس ایران در مؤسسه صلح ایالات متحده، اشاره می کند که رهبرانی از قبیل چاوز، این کار را نمونه ای جدید از تلاش آمریکا برای دیکته کردن روند دیپلماسی خود در منطقه ارزیابی خواهند کرد.

به هر حال و بی گمان در عرصه جدید تعاملات جهانی، این کار آمریکا بدون تبعات و هزینه نخواهد بود.