لزوم پرهیز از نگاه سیاسی در پرونده هسته ای

دیپلماسی ایرانی: نزدیک به یک دهه است که پرونده فعالیت های هسته ای ایران به حساس ترین پرونده بین المللی ایران در طی دهه های اخیر تبدیل شده است. این پرونده روز به روز پیچیده تر شده و بر اساس ارجاع آن به شورای امنیت ایران تحت تحریم های بی سابقه ای قرار گرفته است به نحوی که آثار آن در سقوط ارزش پول ملی در یک سال اخیر قابل مشاهده است. اما چرا این پرونده با وجود مذاکرات متعددی که صورت گرفته است پایان نیافته. چرا هر از چندگاهی مسئولین مواضع متفاوت اتخاذ می کنند. آخرین نمونه از این دست، بحث غنی سازی 20 درصد اورانیوم است که به نظر می رسد به محل اختلاف ایران و غرب تبدیل شده است. سخنان اخیر فریدون عباسی در مورد مخالفت ایران در مورد تعلیق غنی سازی 20 درصد بهانه ای شد که با دکتر احمد قریب، استاد دانشگاه  و مشاور رییس پیشین سازمان انرژی اتمی به گفتگو بنشینیم که حاصل آن را در زیر می خوانید:

اخیرا آقای فریدون عباسی، رییس سازمان انرژی اتمی آقای  عباسی گفته است که ایران غنی سازی 20 درصد را تعلیق نخواهد کرد، این در حالی است که پیش از این مقاماتی دیگر همچون آقای احمدی نژاد از آمادگی ایران برای تعلیق غنی سازی 20 درصد در مقابل لغو تحریم ها سخن گفته بودند. به نظر شما این مواضع متعدد ناشی از چیست؟

به نظر می رسد در این بحث ما کمی دچار سوء مدیریت هستیم. مسئله این است که همه در رابطه با این مسئله اظهار نظر می کنند اما هیچ کس به فکر مردم و حل مسئله نیست. و به این صورت به نظر می رسد که مسئله حل شدنی نیست. ما در رابطه با بحث انرژی اتمی هزار و یک مدل مسئله داریم، برخی آمده اند بعد خارجی بحث غنی سازی را گرفته اند و هر روز در مورد آن اظهار نظر می کنند. در مورد این اظهار نظر ها تنها می توان گفت بازار مکاره ای راه افتاده است که هر کسی می خواهد از دیگری پیشی بگیرد و هیچ کس دغدغه حل مسائل مردم و مصالح مردم را ندارد. بر این اساس من فکر می کنم برخی در زمینه هسته ای در راستای حل مسئله حرکت نمی کنند.

در طرف غربی هم عده ای هستند که می گویند وقتی ایرانی ها این قدر شعار می دهند، حتما چیزی در دست دارند که به آن تکیه می کنند. البته آن ها خود می دانند که ایران در زمینه هسته ای به دنبال مصارف صلح آمیز است.

بنابراین شما اینگونه اظهار نظر ها را مخل روند مذاکرات می دانید؟

بله، متاسفانه باید بگویم طرف مقابل عاقلانه تر از ما حرف می زند. آن ها به هر حال می خواهند مسئله را حل کنند. اما ایران هر بار در مذاکرات بحث های جدیدی را مطرح می کند. اگر به فکر حل مسئله هستیم مگر می شود که چندین جلسه برگزار شود و هنوز هم مسئله حل نشده باشد؟ متاسفانه مقامات ایرانی به فکر حل واقعی مسئله هسته ای نیستند بلکه به فکر این هستند که چه بگویند که مورد تایید قرار گیرند و ارتقا پیدا کنند. به نظر من رفتاری در جهت حل کردن مسئله هسته ای در حال حاضر در مسئولین ما دیده نمی شود.

از نظر شما برای حل این مسئله چه باید کرد؟

من در سال های گذشته نیز این مسئله را گوشزده کرده ام که راهی که در پیش گرفته شده، راهی نیست که به نتیجه برسد. کشورهایی که در زمینه دستیابی به فناوری هسته ای به نتیجه رسیده اند راه های دیگری را مورد توجه قرار داده اند و به موفقیت هم رسیده اند؛ اما به نظر من کشوری چون ایران نتوانسته مسیر مناسبی برای حل مسئله در پیش بگیرد. حتی اگر بخواهیم وضعیت خود را با کره شمالی مقایسه کنیم، باید بگوییم که این کشور با روسیه همکاری کرد که به توانایی خاصی رسید. یعنی از یک جا تغذیه می شد؛ در حالی که ایران در حال حاضر از هیچ کجا تغذیه نمی شود.

بنابراین تعلیق غنی سازی اورانیوم 20 درصدی هم مشکل را حل نمی کند؟

مسئله هسته ای ایران در حال حاضر مسئله غنی سازی بیست درصد نیست. در حال حاضر مسئله هسته ای ایران از مسئله ای فنی به مسئله ای سیاسی تبدیل شده است. هر قدر که ابعاد سیاسی مسئله پررنگ تر شوند، حل کردن آن مشکل تر خواهد شد. در حال حاضر مشکل اصلی در داخل این است که همه خود را در زمینه هسته ای صاحب نظر می دانند و به خود اجازه می دهند که در مورد این مسئله اظهار نظر کنند. اما هیچ یک از آن ها به این فکر نمی کنند که در صورت ادامه وضعیت چه بر سر مردم خواهد آمد؟

تهیه کننده: تحریریه دیپلماسی ایرانی/ 16

انتشار اولیه:جمعه 1 دی 1391 / بازانتشار : دوشنبه 4 دی 1391