پیشنهاد روزنامه اسرائیلی هاآرتص به تل آویو
از دهلی نو برای مهار ایران استفاده کنید
هندوستان بیش از اروپایی ها می تواند در برون برد پرونده هسته ای ایران از بن بست مورد ادعای غرب، به رژیم صهیونیستی کمک کند
دیپلماسی ایرانی : مذاکرات هسته ای در مسکو به پایان رسید. پیش بینی ها در خصوص مثبت بودن این مذاکرات آنگونه که باید و شاید صحیح از کاردرنیامد. رسانه های غربی ایران را به پیچیده کردن روند مذاکره متهم می کنند و دولتمردان در تهران نیز اعضای 1+5 را به بی میلی به رسیدن به توافقنامه ای نسبی و مشترک. در خلا اظهارنظرهای رسمی از سوی شرکت کنندگان در این نشست در مسکو، تحلیل ها و تعبیرهای متفاوتی از سوی رسانه های عربی و غربی راهی پرونده هسته ای تهران و راه ظاهرا طولانی مذاکره ایران با غرب می شود. پیش از آغاز مذاکرات نیز برخی تحلیل گران هشدار داده بودند که عدم نیل به توافقی در مسکو می تواند مسیر را برای خودسری های رژیم صهیونیستی هموارتر سازد. تل آویو که تنها انبار تسلیحات هسته ای غیرمجاز در خاورمیانه است و تعلق خاطری هم به معاهده منع تکثیر تسلیحات هسته ای ندارد ؛ تهران را اصلی ترین تهدید برای امنیت خود می خواند.
روزنامه اسرائیلی هاآرتص چند روز پس از پایان مذاکرات ایران و گروه 1+5 در مطلبی به قلم یک خبرنگار هندی ادعا می کند که تل آویو می تواند با اهرم دهلی نو،تهران را تحت فشار قرار دهد: رژیم صهیونیستی و متحدان آن در غرب به شدت از ادامه رابطه میان ایران و هندوستان عصبانی هستند. یک هفته پیش بود که واشنگتن هندوستان را در لیست کشورهایی قرار دارد که از تحریم ایران مستثنا هستند. با این دستور اکنون هندی ها می توانند رابطه تجاری خود با تهران را به راحتی ادامه دهند. اما مساله اینجاست که سیاستمداران اسرائیلی می توانند از دریچه ای دیگر به این داستان نگاه کرده و آن را از تهدید به فرصت تبدیل کنند.
در چهار دهه گذشته هندوستان و اسرائیل همواره خود را در دو سوی مختلف یک بازی دیده اند. هندی ها به منظور ممانعت از دلخور کردن دوستان عرب خود و گرایش تمام و کمال انها به سمت رقیب کهنه یعنی پاکستان از به راه اندازی رابطه دیپلماتیک تمام و کمال با رژیم صهیونیستی تا سال 1992 سرباز زدند. دیپلمات های اسرائیلی هم بمبئی را تنهاترین نقطه در جهان می خوانند. هندوستان هیچ گونه حضوری در اسرائیل ندارد. بیش از 35 هزار اسرائیلی که رگ و ریشه هندی دارند باید برای سفر به دهلی نو ویزا دریافت کرده و البته از طریق کشوری سوم به زادگاه اولیه خود بروند.
این روزنامه نگار هندی در ادامه مطلب خود به حمایت های اسرائیل از هندوستان در طول تاریخ اشاره کرده و می نویسد: اسرائیلی های هندی الاصل نه تنها از برخورد دهلی نو با خود ناراحت نمی شوند بلکه همواره خود را متحدان این کشور در اسرائیل دانسته اند. در سال 1962 زمانی که چین تحت سلطه مائو، علیه هندوستان اعلام جنگ کرد اسرائیل پیشنهاد حمایت خود از دهلی نو را اعلام کرد. این رویکرد در جریان جنگ هند با پاکستان در سالهای 1965 و 1971 باز هم از سوی تل آویو ادامه داشت. با اینهمه تنها پس از تنش سال 1999 با پاکستان بود که هندی ها به حمایت رژیم صهیونیستی از خود اذعان کردند. امروزه روز هندوستان اصلی ترین متحد اسرائیل در منطقه به حساب می آید و البته اصلی ترین بازار تسلیحات این کشور. میزان معاله تجارت غیرتسلیحاتی میان دو کشور سالانه از مرز 4 میلیارد دلار می گذرد.
در خصوص مساله هسته ای ایران هم باید اذعان کنیم که هندوستان بیش از کشورهای غربی طرف مذاکره با تهران با این کشور رابطه داشته و البته بر تصمیم های تهران تاثیرگذار است. با اینهمه اسرائیل ترجیح داده که در باب مساله هسته ای با متحدان اروپایی خود گپ و گفتگو داشته باشد و نه با دهلی نو. اسرائیلی ها وظیفه تحت فشار قرار دادن ایران با اهرم هند را به امریکایی ها واگذار کرده اند. استراتژی که به دو دلیل اشتباهی فاحش است: پس از 5 دهه مسلح کردن هندوستان ، سخنان واشنگتن در خصوص رسالت جهانی به نظر هندی ها بسیار مضحک است. دومین دلیل هم این است که هندوستان با وجود اتحادهای اخیر با غرب به شدت بر مساله استقلال خود حساس است و هیچ چیز به اندازه دستور العمل صادر کردن هندی ها را خشمگین نمی کند.
این روزنامه نگار هندی در ادامه مطلبش ادعا می کند که دهلی نو باید با واهمه اسرائیل از تسلیحات هسته ای تهران همدردی کند! علاوه بر این در دور نگاه داشتن ایران از تسلیحات هسته ای منافع هندوستان نیز نهفته است. دستیابی تهران به تسلیحات هسته ای می تواند دیگر کشورهای منطقه ای را هم به فکر تسلیحات بیندازد. عربستان سعودی بی شک برای تهیه سلاح هسته ای به سراغ پاکستان خواهد رفت و ناآرامی های جاری در آسیای غربی پیش بینی فردای کشورهای این منطقه در شرایطی که تسلیحات هسته ای را در اختیار داشته باشند، سخت کرده است.
اسرائیلی ها باید با واقع بینی کامل بدانند که شاید دهلی نو و تل اویو دغدغه های مشترکی در خصوص ایران هسته ای داشته باشند اما هندوستان هیچ گاه از عملیات نظامی علیه تهران حمایت نخواهد کرد. برای مهار برنامه هسته ای ایران نمی توان به تنهایی به اعتصاب ها و تحریم ها روی آورد. نتیجه اتکای اسرائیل به قدرت های غربی برای مهار ایران چندان خوشایند نبوده است. اسرائیل باید در این جبهه دوست یابی های جدیدی را اغاز کند. حداقل حقیقت این است که هندوستان بیش از اروپایی ها می تواند با در اختیار داشتن اعتماد ایران، پرونده را از بن بست خارج کند.
روزنامه اسرائیلی هاآرتص چند روز پس از پایان مذاکرات ایران و گروه 1+5 در مطلبی به قلم یک خبرنگار هندی ادعا می کند که تل آویو می تواند با اهرم دهلی نو،تهران را تحت فشار قرار دهد: رژیم صهیونیستی و متحدان آن در غرب به شدت از ادامه رابطه میان ایران و هندوستان عصبانی هستند. یک هفته پیش بود که واشنگتن هندوستان را در لیست کشورهایی قرار دارد که از تحریم ایران مستثنا هستند. با این دستور اکنون هندی ها می توانند رابطه تجاری خود با تهران را به راحتی ادامه دهند. اما مساله اینجاست که سیاستمداران اسرائیلی می توانند از دریچه ای دیگر به این داستان نگاه کرده و آن را از تهدید به فرصت تبدیل کنند.
در چهار دهه گذشته هندوستان و اسرائیل همواره خود را در دو سوی مختلف یک بازی دیده اند. هندی ها به منظور ممانعت از دلخور کردن دوستان عرب خود و گرایش تمام و کمال انها به سمت رقیب کهنه یعنی پاکستان از به راه اندازی رابطه دیپلماتیک تمام و کمال با رژیم صهیونیستی تا سال 1992 سرباز زدند. دیپلمات های اسرائیلی هم بمبئی را تنهاترین نقطه در جهان می خوانند. هندوستان هیچ گونه حضوری در اسرائیل ندارد. بیش از 35 هزار اسرائیلی که رگ و ریشه هندی دارند باید برای سفر به دهلی نو ویزا دریافت کرده و البته از طریق کشوری سوم به زادگاه اولیه خود بروند.
این روزنامه نگار هندی در ادامه مطلب خود به حمایت های اسرائیل از هندوستان در طول تاریخ اشاره کرده و می نویسد: اسرائیلی های هندی الاصل نه تنها از برخورد دهلی نو با خود ناراحت نمی شوند بلکه همواره خود را متحدان این کشور در اسرائیل دانسته اند. در سال 1962 زمانی که چین تحت سلطه مائو، علیه هندوستان اعلام جنگ کرد اسرائیل پیشنهاد حمایت خود از دهلی نو را اعلام کرد. این رویکرد در جریان جنگ هند با پاکستان در سالهای 1965 و 1971 باز هم از سوی تل آویو ادامه داشت. با اینهمه تنها پس از تنش سال 1999 با پاکستان بود که هندی ها به حمایت رژیم صهیونیستی از خود اذعان کردند. امروزه روز هندوستان اصلی ترین متحد اسرائیل در منطقه به حساب می آید و البته اصلی ترین بازار تسلیحات این کشور. میزان معاله تجارت غیرتسلیحاتی میان دو کشور سالانه از مرز 4 میلیارد دلار می گذرد.
در خصوص مساله هسته ای ایران هم باید اذعان کنیم که هندوستان بیش از کشورهای غربی طرف مذاکره با تهران با این کشور رابطه داشته و البته بر تصمیم های تهران تاثیرگذار است. با اینهمه اسرائیل ترجیح داده که در باب مساله هسته ای با متحدان اروپایی خود گپ و گفتگو داشته باشد و نه با دهلی نو. اسرائیلی ها وظیفه تحت فشار قرار دادن ایران با اهرم هند را به امریکایی ها واگذار کرده اند. استراتژی که به دو دلیل اشتباهی فاحش است: پس از 5 دهه مسلح کردن هندوستان ، سخنان واشنگتن در خصوص رسالت جهانی به نظر هندی ها بسیار مضحک است. دومین دلیل هم این است که هندوستان با وجود اتحادهای اخیر با غرب به شدت بر مساله استقلال خود حساس است و هیچ چیز به اندازه دستور العمل صادر کردن هندی ها را خشمگین نمی کند.
این روزنامه نگار هندی در ادامه مطلبش ادعا می کند که دهلی نو باید با واهمه اسرائیل از تسلیحات هسته ای تهران همدردی کند! علاوه بر این در دور نگاه داشتن ایران از تسلیحات هسته ای منافع هندوستان نیز نهفته است. دستیابی تهران به تسلیحات هسته ای می تواند دیگر کشورهای منطقه ای را هم به فکر تسلیحات بیندازد. عربستان سعودی بی شک برای تهیه سلاح هسته ای به سراغ پاکستان خواهد رفت و ناآرامی های جاری در آسیای غربی پیش بینی فردای کشورهای این منطقه در شرایطی که تسلیحات هسته ای را در اختیار داشته باشند، سخت کرده است.
اسرائیلی ها باید با واقع بینی کامل بدانند که شاید دهلی نو و تل اویو دغدغه های مشترکی در خصوص ایران هسته ای داشته باشند اما هندوستان هیچ گاه از عملیات نظامی علیه تهران حمایت نخواهد کرد. برای مهار برنامه هسته ای ایران نمی توان به تنهایی به اعتصاب ها و تحریم ها روی آورد. نتیجه اتکای اسرائیل به قدرت های غربی برای مهار ایران چندان خوشایند نبوده است. اسرائیل باید در این جبهه دوست یابی های جدیدی را اغاز کند. حداقل حقیقت این است که هندوستان بیش از اروپایی ها می تواند با در اختیار داشتن اعتماد ایران، پرونده را از بن بست خارج کند.
نظر شما :