مسکو دیگر متحدانش را تنها نمی‌گذارد

روزنامه القدس العربی، در یادداشتی به این موضوع پرداخته و می‌نویسد: اگر می‌خواهید بدانید که احتمال جنگ در منطقه خاورمیانه چقدر جدی است، واکنش مسکو و واشنگتن را در منطقه به دقت زیر نظر بگیرید و ببینید که کشتی‌ها و ناوهای هواپیمابر آنها چه تحرکاتی را در منطقه انجام می‌دهند، به ویژه پس از آن که روسیه از یک رکود طولانی خارج شده و با قدرت برای حمایت از مصالحش به منطقه بازگشته است. رهبران روسیه که به شدت احساس می‌کنند که سر لیبی هنگامی که شورای امنیت تصمیم به دخالت دادن ناتو در این کشور برای حمایت از شهروندان آن گرفت،  نیرنگ بزرگی خوردند و برای هم‌پیمانی سنتی‌شان با نظام معمر قذافی هزینه‌های سنگینی را متحمل شدند، حرکتی که پس از آن وارد فاز نظامی برای سرنگونی نظام معمر قذافی شد، به این درک رسیده‌اند که دیگر نباید هزینه‌های سنگینی مثل آن‌چه در لیبی متحمل شدند، متحمل شوند. در حال حاضر نیز از این می‌ترسند که تلاش‌های امریکا برای سرنگونی نظام‌های ایران و سوریه وارد مرحله نظامی شود و باز هم سر روسیه کلاه رود.

 در ادامه این یادداشت آمده است: ارسال ناو روسی حامل سلاح به سوریه نشان از مخاطرات بالای تحولات جاری در دمشق دارد. به ویژه که پس از آن ناو هواپیمابر روسی و ناوهای جنگی آن نیز به بندر طرطوس اعزام شدند. طرطوس تنها بندر یتیم مانده روسی در آب‌های گرم میدترانه است و این حرکت روس‌ها نشان از آغاز استراتژی جدید آنها در منطقه محسوب می‌شود.

نویسنده این یادداشت در ادامه درباره واکنش کاخ سفید در برابر این تحرکات روسیه می‌نویسد: کاخ سفید نگرانی خود را از اعزام این ناوها به آب‌های سوریه اعلام کرده است. نگرانی امریکا زمانی افزایش یافت که از طریق مقام‌های قبرس دریافت که این ناوها چه محموله‌ای با خود حمل می‌کنند. امریکا از روسیه نخواست که این ناوها را به سوریه نفرستد ولی از مسکو خواست که درباره این اقدام خود توضیح دهد. حرکتی که تا کنون از سوی امریکا سابقه نداشته است.

در ادامه این یادداشت همچنین تاکید شده است، بسیار روشن است که مسکو در کنار نظام سوریه برای رویارویی با اعتراض‌های مردمی‌اش که نزدیک به 10 ماه است به طول انجامیده خواهد ایستاد. با ارسال ناو هواپیمابر و محموله سلاح برای سوری‌ها می‌توان فهمید که ابعاد حمایت روسیه از نظام اسد تا کجاست. مسکو با این کار خواست که یک پیام روشن و صریح به ایالات متحده امریکا و دیگر حکومت‌های عربی رو در رو با اسد دهد مبنی بر این که پس از آن که هم‌پیمانانش را در لیبی، نظام قذافی و در عراق، نظام صدام حسین از دست داد دیگر حاضر نیست هم‌پیمانانش در سوریه و ایران را از دست دهد.

در این یادداشت درباره رویکرد روسیه به ایران و برنامه هسته‌ای آن آمده است: دیمتری روجیزین، سفیر روسیه در ناتو که روزهای آخر را در این سمت می‌گذراند، دو روز پیش گفت: «هر گونه دخالت نظامی علیه برنامه هسته‌ای ایران به معنای تهدید امنیت ملی روسیه محسوب می‌شود. چرا که ایران همسایه ما است و ما به هیچ وجه هر گونه رویکرد خصمانه علیه آن را نمی‌پذیریم.» در عین حال نیکولای پاتروشف، رئیس شورای امنیت ملی روسیه و از نزدیکان ولادیمیر پوتین نیز هشدار داد که این اسرائیل است که ایالات متحده را به جنگ علیه ایران تحریک می‌کند و ما نسبت به این تحرکات به شدت هشدار می‌دهیم. این هشدارها زمانی بیان می‌شوند که نشانه‌هایی از افزایش فشارها بر ایران و احتمال آغاز جنگ با آن مشاهده می‌شود و هم‌زمان فشارهای عربی و داخلی برای سرنگونی نظام حاکم بر سوریه نیز افزایش یافته است. اهمیت هشدارهای روجیزین زمانی دو چندان می‌شود که می‌بینیم وی از سوی ولادیمیر پوتین نخست‌وزیر روسیه به سمت معاونت امور دفاعی نخست‌وزیر تعیین شده است. وی در جای دیگری همچنین هشدار داده است که دیگر زمان تک‌روی امریکا در منطقه خاورمیانه و آغاز جنگ برای تغییر نظام‌های کشورهای دیگر پایان یافته است.

نویسنده این یادداشت در پایان یادآور می‌شود: اگر واشنگتن توانست با مداخله نظامی دو نظام حاکم بر لیبی و عراق را تغییر دهد برای این بود که اجازه داد عراقی‌ها و لیبیایی‌ها قراردادهای نفتی و تجاری با شرکت‌های روسی، هندی و چینی امضا کنند. و الا تک‌روی امریکا در منطقه با هدف از بین بردن مصالح و وجود روس‌ها آن هم در منطقه‌ای که به طور کلی یکی از ثروتمندترین مناطق جهان محسوب می‌شود به هیچ وجه برای روس‌ها قابل قبول نیست. برای همین است که می‌بینیم در شورای امنیت در کنار چینی‌ها از حق وتوی خود استفاده می‌کنند و اجازه نمی‌دهند که تحریم‌های سنگین‌تری علیه سوریه وضع شود. روسیه اگر به دمشق موشک‌های اس 300 ضد هوایی داد برای این بود که از ورود ناتو در امور داخلی سوریه جلوگیری کند. از این رو با همین هدف هیچ بعید نیست که همین موشک‌ها را در اختیار ایران هم قرار دهد چرا که بسیار روشن است که از سیاست گذشته خود مبنی بر رها کردن منطقه به نفع مصالح و نفوذ امریکا دست کشیده و دیگر نمی‌خواهد اجازه دهد که امریکا با جنگ منطقه را جولانگاه خود کند.