مجله هفته/ نگاه خریدارانه به مطبوعات

العراقیه چه سهمی از عراق می خواهد؟

«عملیات خونین واشنگتن- ریاض علیه بغداد! چرا؟» عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان نوشته سعدالله زارعی در روز شنبه است که در آن به تحلیل حادثه انفجار در بغداد پرداخته شده و آمده است: زمزمه تجزیه عراق مدتی است از سوی چهره های وابسته فهرست العراقیه به گوش می رسد. ظاهر قضیه این است که فهرست العراقیه می خواهد اداره سه استان الانبار، صلاح الدین و نینوا- در غرب عراق و در مجاورت مرزهای سوریه و اردن- را به دست بگیرد ولی باطن قضیه این است که آنان می خواهند این سه استان را به رویارویی با حکومت مرکزی عراق کشانده و وحدت عراق را از بین ببرند چرا که اگر غیر از این بود، طارق هاشمی و فهرست العراقیه می توانستند این هدف را از طریق مذاکره در پارلمان و دولت و تهیه یک طرح دنبال کنند اما آنان روش مسالمت آمیز و قانونی را رها کرده و به انفجار روی آوردند. این نشان می دهد که می خواهند قدرتی در مقابل قدرت دولت مرکزی پدید آورند و از این طریق نه تنها بخشی از عراق را از حاکمیت مرکزی جدا کنند بلکه اسباب مزاحمت های زیاد امنیتی برای تضعیف دولت مرکزی فراهم نمایند. طبعا چنین هدف ضد ملی نمی تواند مورد تایید دولت مرکزی و مردم عراق باشد که از ناامنی رنج برده و با خروج اشغالگران به تامین امنیت خود امید بسته اند.

کیهان می نویسد: با توجه به دخالت آشکار آمریکا و رژیم عربستان در انفجارها و تنش سیاسی در روابط اجزای حکومت عراق، قطعا جداکردن سه استان سنی نشین از سیطره دولت مرکزی با هدف تاثیرگذاری به ساختار امنیت منطقه ای دنبال می شود. می دانید که در جریان حوادث 9 ماه اخیر، سوریه تنها از بخشی از مرزهای شرقی خود- مرز با عراق- امنیت داشت و مرزهای آن در شمال- ترکیه - جنوب- رژیم صهیونیستی- و شرق- اردن - به جولانگاه مخالفان نظام سوریه تبدیل شده بود. از این رو یکی از اصلی ترین کارکردهای تنش فعلی میان رهبران سنی با حاکمیت عراق، تکمیل محاصره سوریه و اعمال فشار بر آن از طریق مرز شرقی است و از آنجا که استان پهناور الانبار همیشه جولانگاه القاعده بوده و حوادث شهر «دیرالزورسوریه»- واقع در نزدیکی مرزهای عراق- توسط القاعده انجام شد، فشار فعلی برای واگذاری استان های سنی نشین به فهرست العراقیه در واقع با این هدف انجام می شود خود این موضوع ضمناً نشان می دهد که ایجاد پایگاه عملیاتی ضدسوری در کشورهایی نظیر ترکیه، اردن و رژیم صهیونیستی دارای آن چنان تبعاتی است که این کشورها از پذیرش آن خودداری کرده و تنها به ایجاد پایگاه های اطلاعاتی و آموزشی علیه نظام سوریه اکتفا کرده اند و از سوی دیگر این ماجرا نشان می دهد که بدون ورود عراق به این عرصه امکان محاصره سوریه میسر نیست.

یارانه پردرآمدها پر

«یارانه پردرآمدها» عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم مهران دبیرسپهری در روز شنبه است که در آن با اشاره به گذشت یک سال از اجرای قانون هدفمندی یارانه ها آمده است: پیشنهادی که برای ادامه طرح هدفمندی یارانه‌ها قابل طرح می‌باشد این است که بدون قطع یارانه ماهانه و البته بدون افزایش آن، ولی با یک شیب ملایم طرح را ادامه داد، به این صورت که هر سال 10 تا 20 درصد بر قیمت حامل‌های انرژی افزوده شود که در این صورت فشار آن بسیار کم بوده و به‌راحتی مورد پذیرش عمومی نیز قرار خواهد گرفت. زیرا باید این معنا را قبول کنیم که کاهش قیمت حامل‌های انرژی در اثر تورم طی دو تا سه دهه و به تدریج اتفاق افتاده؛ بنابراین راه حل تعدیل آن هم باید تدریجی باشد. ضمن آنکه برای ریشه کن شدن معضل یارانه‌های قیمتی تنها یک راه وجود دارد و آن هم مهار تورم است. یعنی اگر بانک مرکزی همچنان به عرضه زیاد پول ادامه دهد حتی اگر همه یارانه‌های قیمتی حذف شده باشد باز هم در یک دوره 10 تا 20 ساله باید قانون جدیدی برای هدفمندی یارانه‌ها تصویب و به مورد اجرا گذاشته شود. به امید روزی که تورم صفر درصدی به یک رویه دائمی برای اقتصاد کشور تبدیل شود.

اخوان المسلمین مصر، دور از انتظار

جمهوری اسلامی روز دوشنبه سرمقاله خود را به حوادث اخیر مصر و مواضع گروه اخوان المسلمین اختصاص داده است. این روزنامه می نویسد: گروه اخوان المسلمین که در انتخابات اخیر اکثریت را در مجلس کسب کرده، موضع گیری‌های تعجب برانگیز در قبال حوادث اخیر داشته است. این گروه، ضمن حضور در تظاهرات، اعلام کرده است اعتراض علیه شورای نظامی حاکم را به مصلحت نمی‌داند! این نوع برخورد از سازمانی که سابقه چندین دهه مبارزه با رژیم‌های گذشته مصر را داشته است تعجب برانگیز و دور از انتظار است.

این روزنامه می افزاید: اینگونه رفتارها و همچنین مواضع مسئولان این گروه مبنی بر پای بندی به توافق‌های سازش با رژیم صهیونیستی این شائبه را به وجود آورده است که اخوانی‌ها برای رسیدن به قدرت حاضرند اصول را نادیده بگیرند هرچند برخی نیز معتقدند این موضع گیری‌ها مقطعی است و در آینده که جایگاه این گروه در قدرت مستحکم شد، نظرات و مواضع اصلی خود را بروز خواهد داد. احتمال سوم نیز اینست که اخوانی‌ها با برخی اقدامات افراطی شرکت کنندگان در تظاهرات اخیر موافق نیستند و آن را به مصلحت انقلاب نمی‌دانند.

به نوشته جمهوری اسلامی، آنچه درحال حاضر مشخص است این است که انقلاب مردم مصر به نتیجه نهائی نرسیده و اینکه تظاهر کنندگان عنوان "بازگرداندن حیثیت" را برای تظاهرات جمعه گذشته خود برگزیدند، مؤید این واقعیت است که انقلاب مصر زمانی به نتیجه مطلوب خواهد رسید که قدرت دردست منتخبین واقعی ملت باشد و دست نظامیان از دخالت در مقدرات سیاسی مردم مصر کوتاه شود. این هدف، هنگامی محقق خواهد شد که جوانان انقلابی حاضر در صحنه از حمایت اخوان المسلمین برخوردار باشند و نظر موافق سایر فعالان سیاسی مستقل را نیز جلب نمایند. اخوان المسلمین نیز برای حفاظت از دستاوردهای انقلاب و دور ساختن خطر نظامیان از آینده حاکمیت ملت، به نیروی جوانان انقلابی نیازمند است. بنابر این،‌ تنها راه نجات انقلاب مصر از خطر انحراف، وحدت نیروهای انقلابی و احزاب مستقل از جمله اخوان‌المسلمین است، راهی که قطعاً دشمنان زیادی دارد.

نامه ای به دکتر سروش

روزنامه رسالت روز دوشنبه در مقاله ای با عنوان «هنر و مهارت روشنفکری جدید!» به قلم محمد کاظم انبارلویی به نامه پراکنی شماری از افراد وابسته به جریان روشنفکری به بهانه نقد نظام و رهبری اشاره کرده و مشخصا درباره نامه عبدالکریم سروش نوشته است: آقای سروش در این نامه اظهار نگرانی کرده است که روزی این آب و خاک به مهلکه و مخمصه بیگانگان افتد. بی‌بی‌سی هم این نگرانی را با آب وتاب واتاب داده است. اگر کمترین تعقل و تامل در این گفتار بود آیا تفوه به چنین سخنی صورت می‌گرفت؟ مگر می‌شود از رسانه بی‌بی‌سی ارگان روباه پیر استعمار و همدست جنایتکار آمریکا اظهار نگرانی کرد که روزی مملکت به مخمصه بیگانگان افتد؟ اگر چنین روزی فرا رسد خصم ما همان آمریکا و انگلیس هستند شما به خاطر دلسوزی برای ملت، رفته‌اید از زبان خصم ملت ایران این نگرانی را ابراز می‌دارید؟! شما با این همه درک و فهم، ولایت فقیه را در نظام ما که مورد تائید ملت و تائید برگزیدگان ملت در مجلس خبرگان رهبری است نمی‌پذیرید اما ولایت اوباما و آقای کامرون را می‌پذیرید و از زبان آنها با ملت ما سخن می‌گویید. شما در روز قیامت در پیشگاه خداوند متعال چگونه پذیرش ولایت کفار و مشرکین را بر عدم قبول ولایت موحدان و احرار عالم توجیه می‌کنید؟! شما رابطه امت و امامت را که از ایران اسلامی کشوری آزاد، آباد، مستقل و پیشرفته ساخته است "استبداد دینی" نام نهاده‌اید، اما رابطه خودتان با آمریکا و انگلیس را که چیزی جز وطن‌فروشی و پشت کردن به ملت نیست با ژست روشنفکری جدید، "آزادی" و "آزادگی" تلقی می‌کنید. این توهین به شعور ملت ما که دماغ ابرقدرت‌ها را به خاک مالیدند نیست؟! این توهین به شعور خودت که بی‌بی‌سی از تو به عنوان "متفکر دینی" یاد می‌کند نیست؟!

دیپلماسی قضایی کلید بخورد

روزنامه کیهان در یادداشت روز خود به تاریخ ششم دی ماه به لزوم طرح دعاوی علیه امریکا اشاره کرده و می نویسد: «دیپلماسی قضایی» جمهوری اسلامی برای روشن شدن عمق جنایات و تجاوزات آمریکا از یکسو و تلاش برای اصلاح ساختار مندرس و فرسوده سازمان ملل و لغو حق وتو بسیار کمک خواهد کرد تا بستر اقامه دعوای قضایی علیه واشنگتن مهیا و آماده گردد. و بدون تردید با توجه به الگوپذیری از ایران در تحولات منطقه ای فتح بابی خواهد شد تا همه ملت های مسلمان و دولت های آزادیخواه این جسارت و جرئت را بیابند تا دادخواهی کرده و علیه آمریکا اقامه دعوا کنند.

این روزنامه می افزاید: به نظر می رسد برای هماهنگی هرچه بیشتر و مشخص کردن استراتژی ها و تاکتیک ها در جنگ حقوقی با آمریکا به پرچمداری جمهوری اسلامی، برگزاری 2 اجلاس یکی در سطح داخلی و دیگری در سطح بین المللی ضروری است. از همین رهگذر باید یک اجلاس حقوقی با فراخوان از همه حقوقدانان بنام و متعهد، اساتید خبره دانشگاهی و حوزوی و مسئولان عالی رتبه قضایی و حقوقی برگزار شود تا به دقت همه ظرفیت های حقوقی برای اقامه دعوا علیه آمریکا بررسی و واکاوی شود. همچنین باید یک اجلاس بین المللی حقوق بشری با موضوع جنایات و تجاوزات آمریکا در نقض فاحش حقوق بشر با حضور حقوقدانان، اندیشمندان و مسئولان عالی رتبه حقوقی کشورها در اقصی نقاط دنیا برگزار شود. با توجه به تحولات منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا در بستر بیداری اسلامی، اجلاس بین المللی حقوق بشر در موازات و تکمیل کننده 2 اجلاس بین المللی «بیداری اسلامی» و اجلاس بین المللی «حمایت از انتفاضه» که اخیرا برگزار شد خواهد بود.

سکوت دستگاه دیپلماسی ایران در برابر بحران عراق

«سکوت سوال برانگیز دستگاه دیپلماسی ایران در برابر بحران عراق» عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان در روز سه شنبه ششم دی است که در آن به ادعای نقش داشتن ایران در وضعیت کنونی عراق به دلیل وجود ترکیب خاص مذهبی - قومیتی در ساختار حاکمیتی و اجتماعی این کشور، پرداخته شده و آمده است: دستگاه دیپلماسی ایران البته تا کنون در برابر اتهامات سکوت اختیار کرده است که اگر این سکوت با انفعال و عدم تحرک دیپلماتیک همراه باشد، بالقوه می تواند دیپلماسی منطقه ای ایران را به حاشیه براند و شرایط را برای در افکندن سناریوهای جدید علیه کشورمان مهیا کند. این در حالی است که راهکارهای مختلفی برای کمک به حل و فصل بحران در عراق و همچنین دفع اتهامات وجود دارد و دستگاه دیپلماسی کشور لاجرم باید برخی از آن ها را برگزیند:

۱ - آمریکا در مواضع روزهای اخیر خود نسبت به بحران عراق که در قالب تماس های تلفنی جو بایدن، معاون رئیس جمهور این کشور با مقام های عراقی تبلور یافته، خواستار گردهم آمدن سران احزاب و گروه های مختلف عراق برای رفع اختلاف ها شده است. پیش از اتخاذ این موضع از سوی آمریکا، شیخ احمد صافی، نماینده آیت ا... العظمی سیستانی خواستار تشکیل کمیته ای برای حل و فصل بحران شده بود که ایران می توانست و همچنان می تواند با اتکا به روابط حسنه خود با ائتلاف ها و گروه های شیعه و کرد، زمینه ساز تشکیل این کمیته باشد و از محوریت آمریکا در این عرصه جلوگیری کند...

۲ - دستگاه دیپلماسی کشور در رد و نفی این ادعا که آمریکا با خروج از عراق، این کشور را به ایران وانهاده، قصوری جدی ورزیده و تا کنون هیچ گونه روشنگری در به چالش کشیدن این ادعا نکرده است...

۳ - شاید اتخاذ نشدن مواضعی قاطع و پی گیرانه درباره موضوع هایی همچون غرامت جنگ تحمیلی، بدرفتاری با زائران ایرانی عتبات عالیات و... موجب شده است که برخی سیاستمداران عراقی هر از گاه پا را از گلیم حیا و آزرم فراتر گذارند و بی محابا ادعاهای جدیدی را علیه کشورمان مطرح کنند. گوشزد کردن مطالبات ایران به مسئولان عراقی و تأکید بر آن ها در مجامع منطقه ای حداقل این سود و فایده را در پی دارد که اثبات کند، نقش ادعایی ایران در تحولات عراق ارمغان و رهاوردی را نصیب کشورمان نکرده است.

تبعات بستن تنگه هرمز

«افزایش چالش های سیاسی- اقتصادی ایران» موضوع سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری در روز چهارشنبه هفتم دی است که در آن می خوانیم: امروزه کشورها با تمام جهان روابط سیاسی هرچند محدود را دارند اما این فعالیت های اقتصادی است که روابط طرفین را گرما می بخشد . واقع بین باشیم، چقدر توانسته ایم روابط تجاری خود را با همسایگان و دیگر کشورها گسترش دهیم. یک لحظه صادرات نفت را از فعالیت های تجاری(بخوانید فروش دارایی) کشور حذف کنید... چه باقی می ماند؟! بیش از 50 درصد از صادرات غیرنفتی هم به پتروشیمی اختصاص دارد که از مشتقات نفت می باشد. پس چه راهکاری برای رویارویی با فشارها و تحریم های اقتصادی اتخاذ کرده ایم.