این ارتش ناتوان است، از خیر آن بگذرید

دیپلماسی ایرانی: پروفسور ایال زیسر، متخصص امور عرب که دولت عبری اهمیت بسیاری به تحقیقات و پژوهش‌های او می‌دهد، معتقد است که ارتش مصر و رهبران آن ضعیف‌تر از آنند که بخواهند آینده‌ای برای مصر طراحی کنند چرا که مردم و رهبران آنها به سرعت بر آنها غلبه خواهند یافت و سیاست‌های آنها را ناکارامد خواهند کرد. وی درباره دعوت ژنرال طنطاوی که در خطابه‌ای از مردم خواست به خانه‌هایشان برگردند و به اعتراض‌های خود پایان دهند، گفت که دعوت او بی‌فایده است و تلاش‌هایش بی‌نتیجه خواهند ماند. به اعتقاد او سخنرانی او بیشتر جنبه خواهش و تمنا از مردم داشت و این نشان می‌دهد که او در کنار مردمش نایستاده است و در آینده هم نمی‌تواند در کنار آنها بایستد.

زیسر همچنین گفت: «در اسرائیل کسانی بودند که ابراز امیدواری می‌کردند که انقلاب در مصر با برکناری حسنی مبارک از قدرت پایان یابد و ارتش زمام امور را به دست گیرد و تضمینی برای استمرار ثبات در این کشور ایجاد کند و بدین ترتیب به توافقاتی که با اسرائیل منعقد شده، پایبند بماند. اما از همان لحظه اول روشن شد که به رغم این که ارتش مصر تصوری روشن از آینده کشور دارد ولی رهبران آن و در راس آنها طنطاوی برای حفظ تصورات و اعتقاداتشان نه می‌خواهند بجنگند و نه می‌توانند بجنگند یا کشته شوند.»  

وی همچنین تاکید می‌کند، طنطاوی با 76 سال سن انسان محتاط پا به سن گذاشته‌ای است و حتی حسنی مبارک به رغم این که خیلی از او مسن‌تر بود رعایت حالش را می‌کرد. اما می‌توان این گونه تصور کرد که او بیش از همه تلاش می‌کند که از اوضاع یک سال اخیر مصر بهره‌برداری کند و خود را نجات دهد و به سلامت به خانه‌اش باز گردد. طنطاوی خود به نقشی که بر عهده گرفته آگاه است و می‌داند که او فقط مسئول دوره انتقالی مصر از دوران پایان استبداد مبارک و نظامی که بر آن حکومت می کرد تا نظامی که پس از انتخابات در کشور تاسیس می‌شود، است.

زیسر همچنین می‌گوید: «معلوم شد که طنطاوی با این سن بالا نمی‌تواند بر کاری اصرار کند. او نه می‌تواند بر مصر حکومت کند و نه می‌تواند کشور را به جلو ببرد. درجه‌دارانی که تلاش می‌کنند با شورشیان در خیابان‌ها رو در رو شوند نیز نسبت به تردیدهای طنطاوی آگاهند و حتی به او هشدار می‌دهند. اما جریان‌های سیاسی ای که در مصر فعالیت می‌کنند حتی کسانی که در میدان های شهرهای مختلف این کشور دست به تظاهرات می زنند نیز از این ضعف طنطاوی خبر دارند. آنها همان طور که در گذشته هم تصور می‌کردند، می دانند که ارتش مصر نمی‌تواند از پس اوضاع کشور بر آید.»

به اعتقاد زیسر خط مستقیمی میان آنچه در سفارت اسرائیل چند ماه پیش رخ داد با حوادث اخیر مصر وجود دارد، هر دوی آنها می خواهند مردم حرف آخر را بزنند ولی کسانی هم هستند که تلاش می کنند در برابر اراده آنها بایستند. وی همچنین اظهار نظر می کند که ارتش و نزدیکان آنها در حال آزمودن تجربه ای هستند تا زمینه های ظهور ژنرال ها در آینده مصر را فراهم کنند. اما پاسخ مردم به آنها روشن بوده است، مردم کاری کردند که ارتش از مواضع خوب عقب نشینی کند.

وی سپس به دولت اسرائیل توصیه می کند که از نزدیکی به ارتش مصر اجتناب کند چرا که هیچ وزنه ای در مصر ندارد و این مردم و رهبران آنها هستند که دولت آینده مصر را طراحی و هدایت می کنند.

در همین رابطه، برخی تصمیم گیران و اهالی خبره در تلاویو بر این اعتقادند که مصر دشمن استراتژیک اسرائیل است. قاهره به رغم این که با تلاویو معاهده صلح امضا کرده و جبهه جنوبی را از طریق ارتش مصر برای آن ایمن کرده است و بیش از سه دهه کاری کرده است که مصر بازیگر فعالی در عرصه های درگیری  با اسرائیل نباشد، اما با این حال در طول این مدت نه تنها از خشم ارتش مصر نسبت به اسرائیل کاسته نشده بلکه این خشم در طول این مدت که استبداد حسنی مبارک بر مصر حاکم بوده، انباشته شده و به یک استراتژی نفرت نزد آنها تبدیل شده است. از سویی نظام اسرائیل نیز در طول این مدت یک نظام نژادپرستانه و امپریالیستی بوده که بدون وجود دشمن خارجی هیچ گاه نمی توانسته به حیات خود ادامه دهد. از این رو اسرائیل به مصر به چشم یک دشمن می نگرد و از آن می خواهد که همواره وابسته به آن باشد. از این رو هر کاری که بتواند در مصر انجام می دهد، از صادارت مواد مخدر گرفته تا گسترش فتنه طایفه ای تا این کشور را تضعیف کند. همان طور که عاموس یدلین، رئیس سابق سازمان امنیت نظامی اسرائیل گفته است، موفقیت رژیم پس از سال 1979 همواره بر این استوار بوده است که تنش و خفقان طایفه ای و اجتماعی را افزایش دهد و همواره کاری کند که جوامع به ویژه در محیط پیرامونی اش چند دسته و در ستیز با یکدیگر باشند.