دیپلماسی جدید نظامی آمریکا در منطقه
بر اساس این الگوی جدید شاهد یک رفتار حقوقی از آمریکا هستیم که تلاش می‌کند که تعهدات متحدان منطقه ای خود را در قبال آمریکا در حوزه مسائل نظامی و امنیتی افزایش دهد. ما این پدیده را در قرارداد بلند مدت و استراتژیک آمریکا و افغانستان شاهد هستیم که آمریکا تلاش جدی دارد تا به هر نحوبه تصویب مقامات افغانی برسد.
همزمان آمریکا به دنبال ایجاد یک نوعی روند و آرایش جدید نظامی در منطقه است. این آرایش جدید در مورد افغانستان کاملا واضح است و در موضوع عراق نیز رفتار نظامی که آمریکا از خود نشان داده است گویای این موضوع است.
در این چارچوب آمریکا تلاش می‌کند تا شیوه ،اقدامات و عملکرد خود را نهادینه سازد.لذا مجرای حقوقی را بیش از پیش مورد تاکید قرار می‌دهد. آمریکاییها هماهنگ کردن خود را با دولت‌های منطقه مهم می‌دانند. این موضوع خصوصا با توجه به تحولاتی که در چارچوب خیزش‌های مردمی‌در خاورمیانه رخ داده پررنگ تر مورد توجه قرار گرفته است. مردم منطقه به دنبال کرامت و آینده سازی برای خودشان هستند. در این وضعیت آمریکا مجبور شد معنای دولت سازی را یک شکل جدید دنبال کند. این موضوع را در مورد لیبی شاهد هستیم. اصراری که در چیدمان قدرت در مصر وتلاش پیچیده امریکا در یمن گویای این رویکرد آمریکا است.
رفتار آمریکا در قالب رفتار نظامی دو جانبه در منطقه و انطباق این ساختار با ظرفیت‌های ناتو در منطقه قابل توجه است. مثال گویای این رفتار در بحث استقرار سپر دفاع موشکی در ترکیه است که بعد از طراحی ابتکار استامبول برای حوزه عربی امروزه جایگاه ترکیه در بازدارندگی نیزازمعنای بیشتری پیروی می‌کند. هدف ازاین اقدامات حفظ وایجاد مرزهای جدید نظامی در منطقه است و نوعی از بازدارندگی جدید و رقابت سیستمی‌برای شرایط آتی در منطقه را ترسیم می‌کند. آمریکا این بازدارندگی را هم در مقابل رقبای منطقه ای و هم جهانی خود مد نظر دارد.
قراداد نظامی که اخیرا بین مقامات عراقی و آمریکایی در مورد خرید ۱۸ فروند جنگنده هوایی «اف ۱۶» از این کشور امضاء شده است نشانه ای از این تغییر آرایش تسلیحاتی نظامی در منطقه است. آمریکا با این قرارداد تلاش می‌کند ضمن افزایش کلاس نظامی عراق جای پای خود و وابستگی جدید نظامی عراق را حفظ کند. انها اموزش خلبانان را از مدت‌ها پیش آغاز کردند و می‌توان گفت که سبک وفرهنگ نظامی در عراق جدید با دوران صدام کاملا متفاوت خواهد بود.
بنابراین با توجه به مجموعه این رفتارها می‌توان گفت که آمریکاییها امروزه با کلیه امکانات خود در منطقه حرکت می‌کنند و الزاما تابع یک سیاست سنتی نیست و رویکرد انها سرنوشت مطلوب برای منافع آمریکا در منطقه را رقم می‌زند . این روش وبرنامه با نگاه گذشته که بر اساس محور بحران دیپلماسی نظامی دنبال می‌شد تفاوت دارد. آنها به دنبال تعریف دیپلماسی نظامی خود در چارچوب یک نوع شبکه نظامی جدید هستند که بر اساس نوع شرایط همکاری‌های استراتژیک با متحدان منطقه ای شکل می‌گیرد. این رویکرد بر اساس تغییر کلاس تسلیحات در منطقه و ایجاد پایگاه‌های نظامی و استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین در حوزه شمال آفریقا و خاورمیانه و آسیای غربی است.
از این منظر می‌توان گفت آمریکا یک سیاست چند وجهی را دنبال می‌کنند تا نگاه خود در موضوع قدرت و امنیت و منافع استراتژیک در یک ره آورد میسر گردد.
نظر شما :