آینده فراانسانی ما

دیپلماسی ایرانی: جمع بندی ده ساله از مقاله "پایان تاریخ" محرک اصلی برای اندیشیدن به آینده با روشی منظم تر بود که منجر به نوشتن مقاله ای با عنوان "تغییر عقیده: آخرین انسان در اسارت" از سوی فوکویاما شد که در سال 1999 در نشنال اینترست به چاپ رسید. مجموعه حاضر بحث بسیار گسترده تر همان مقاله است.

حمله تروریستی یازده سپتامبر 2001 در امریکا دوباره تردید در مورد نظریه پایان تاریخ را زنده کرد؛ اما این بار زمینه رویارویی تمدن ها بین غرب و اسلام بود. فوکویاما می نویسد: این حوادث چیزی را اثبات نمی کند و این حملات بینادگرایی اسلامی بازمانده تلاش های نومیدانه ای است که در طی زمان زیر موج های گسترده تر نوگرایی غرق خواهد شد. با این حال آنچه که حوادث یاد شده به آنها اشاره دارد این واقعیت است که علم و تکنولوژی بنیان گذاران دنیای نوین، خود نقاط ضعف اساسی تمدن ما نیز هستند.

پیشرفت های بیوتکنولوژیکی شکاف هایی در نظام موجود برای نظارت بر زیست پزشکی انسانی ایجاد کرده است که قانون گذاران و عوامل مدیریتی در سراسر جهان برای پر کردن آنها با هم مسابقه می دهند. یک چیز بسیار روشن است: زمان لازم برای اینکه دولت ها با گماردن کمیسیون های ملی نظیر کمیسیون مشورتی اخلاق پزشکی در ایالات متحده و گروه اروپایی اخلاق در علم و تکنولوژی های جدید که دانشمندان را با الهیون، تاریخ دانان و متخصصان اخلاق پزشکی گردهم آورد تا به پرسش های مربوط به بیوتکنولوژی پاسخ دهد، به سرعت به پایان می رسد.

فوکویاما این کتاب را با نگاه به آینده نوشته است. در این کتاب از فلسفه و اخلاق و سیاست و علم پزشکی به وفور صحبت شده اما نویسنده بیش از هر چیز به عملی شدن تحقیقات و دستیابی به قوانین روشن در زمینه پیشرفت های بیوتکنولوژی نظر داشته است.

کتاب "آینده فراانسانی ما؛ پیامدهای انقلاب بیوتکنولوژی" متشکل از سه فصل است. در فصل اول می خوانیم: داستان دو دیستوپیا، علوم مربوط به مغز، داروشناسی اعصاب و کنترل رفتار، افزایش طول عمر، مهندسی ژنتیک، چرا باید نگران باشیم؟

بخش دوم شامل حقوق بشر، طبیعت انسان و شان انسان است و در بخش سوم درباره کنترل سیاسی بیوتکنولوژی، شیوه فعلی نظارت بر بیوتکنولوژی و سیاست هایی برای آینده می خوانیم.