مهلت صد روزه تمام شد،اختلاف‌ها همچنان باقیست

وضعیت عراق بیش از همیشه پیچیده شده و آشفتگی در عرصه سیاسی آن بسیار مشهور است. در بسیاری از موضوع خدمات‌رسانی و امنیتی کشور شاهد پس‌رفت بوده است. ولی در مقابل برخورد و درگیری‌های جریان‌ها و فراکسیون‌های سیاسی که به شرکت در حکومت مثلا مشارکت ملی تن داده‌اند، بیشتر شده است.

شهروندان به این نتیجه رسیده‌اند که تقسیم‌بندی‌های کابینه و تقسیم مسئولیت‌ها میان جریان‌ها و احزاب فقط بر اساس کش‌مکش‌های طایفه‌ای و سهم‌خواهی‌های حزبی صورت گرفته و فقط به این دلیل کابینه 42 وزیری دولت تشکیل شده که جریان‌ها یکدیگر را راضی کنند و الا به هیچ وجه جلب رضایت شهروندان و رعایت حال میهن مد نظر نبوده است. به همین دلیل هم شاهدیم که عمق بحران افزایش یافته و مشکلات کشور در تمامی زمینه‌های امنیتی، خدماتی، اقتصادی و اجتماعی افزایش یافته و در این میان شهروندان عراقی نیز فقط با فرو بردن خشمشان با حفظ سکوت نظاره‌گرند.

مهلت صد روزه پایان یافت و امروز کشور همانند دیروز بدترین روزهای خود را می‌گذراند. حکومت هنوز تکمیل نشده است. به جای آن که برای رئیس جمهوری یک معاون مطابق با قانون اساسی وجود داشته باشد، سه معاون وجود دارد و رقابت و کش‌مکش برای تصاحب وزارت‌خانه‌های امنیتی به ویژه وزارت دفاع و کشور همچنان پا بر جا است.

از سویی تعیین سرپرست از سوی نخست‌وزیر برای وزارت‌خانه‌های بی‌وزیر که هنوز تکلیفشان روشن نشده، به دلیل وقوع حوادث خطرناک اخیر کشور به ویژه در استان‌های صلاح الدین، انبار، موصل، بصره، کرکوک و حتی پایتخت ناموفق از کار در آمده است.

به همه این مشکلات شبهه دست داشتن مسئولان در خرابکاری‌های وزارت‌خانه‌های کشور و دفاع را نیز بیفزاییم. کسانی که بی‌اعتنا به منافع ملی کشور و حقوق حق مردم و امنیت ضایع شده آنها روابط مخفیانه و تماس‌های خطرناک با طرف‌های مسئله‌دار، تروریست و مسلح برقرار کرده‌اند. بگذریم از این که وزارت‌خانه‌های خدماتی و اقتصادی نیز نتوانسته‌اند از پس حل بحران‌های بی‌برقی، بی‌آبی، بیکاری، بی‌پولی و بی‌ضاعتی مردمی و پاک کردن ظاهر فساد مالی و اداری از کشور بر آیند. رشوه به شکل علنی در اداره‌های دولتی رواج دارد بدون این که کسی بابت ارتکاب به آن احساس خطر کند.

از این رو است که باید بگویم، روز 7 ژوئن نقطه عطفی برای تمامی جریان‌های سیاسی و احزاب و سازمان‌های جامعه مدنی ماست تا دور هم بنشینند نقشه راهی برای خارج ساختن کشور از جاده بحران جاری بکشند. بحران کشور با اظهارات تند مقام‌ها و طرف‌های سیاسی کشور روز به روز شدیدتر می‌شود. یک روز جریانی می‌گوید از حکومت خارج می‌شود و حرکت سیاسی کشور را تحریم می‌کند و روز دیگر جریان مقابل تهدید می‌کند که حکومت اکثریتی تشکیل خواهد داد. یک روز یک جریان می‌گوید خواستار انتخابات زودهنگام است و روز دیگر دیگری می‌گوید که بحران‌های منطقه به عراق نیز خواهد رسید و حکومت سرنگون خواهد شد. در حالی که وضعیت نا به سامان کشور همچنان پا بر جا است. همه اینها در حالی است که روز به روز به موعد عقب‌نشینی نیروهای امریکایی از عراق به موجب توافق‌نامه امضا شده امنیتی نزدیک می‌شویم.

همه اینها باعث شده تا از آینده کشورمان نگران باشیم. خصوصا این که برخی جریان‌های سیاسی داخلی و خارجی نیز تهدیدهای خود را نسبت به آینده کشور در صورت خروج نیروهای امریکایی از عراق ابراز داشته‌اند و این مسئله بیش از پیش بر نگرانی‌ها می‌افزاید. در این گیر و دار چرا کسی نیست به حال زار کشور لا اقل لحظه‌ای گریه کند؟