ترمز ایران، فرصتی در اختیار غرب

دیپلماسی ابرانی: قطار هسته‌ای ایران ترمز ندارد؟ آیا ایران به مصلحت برنامه هسته‌ای خود را متوقف کرده یا به اضطراری از دیده‌ها پنهان؟ تهران از پس این تعلل به دنبال چیست؟ دولتمردان ایرانی همچنان خرید زمان را مطالبه می‌کنند؟ از قریب به دو هفته پیش که مقام‌های اسرائیلی با اظهارات متفاوت خود در باب برنامه هسته‌ای ایران، توجه جهانیان را به سمت خود جلب کردند تاکنون هر مقاله یا نوشتاری که در خصوص پرونده هسته‌ای ایران به ثبت می‌رسد، پرسش‌هایی از این دست را در خود جای داده است. روزنامه امریکایی واشنگتن پست در آخرین سرمقاله خود با محوریت ایران، می‌نویسد: قطار ایرانی‌ها از سرعت خود کاسته است.

این روزنامه در ادامه می‌نویسد: تایید به ثمر نشستن تلاش‌های جهانیان برای متوقف کردن برنامه هسته‌ای ایران، اخیرا از سوی منبعی انجام گرفته است که برای تمامی‌ ما عجب و شاید غیرقابل باور بود: رئیس سازمان اطلاعات اسرائیل موسوم به موساد.

یک هفته پیش بود که مئیر داگان در روزهای واگذاری کرسی ریاست به جانشین خود تاکید کرد که تهران تا سال 2015 میلادی نمی‌تواند به تسلیحات هسته‌ای دسترسی پیدا کند. وی علت این تعلل را مشکلات فنی دانست.

بر هیچ کس پوشیده نیست که این اظهارات در حقیقت گردشی 180 درجه ای بوده است. سال 2009 میلادی بود که بنیامین نتانیاهو در جامه نخست وزیر رژیم صهیونیستی تریبون را در دست گرفت و تاکید کرد که ایران تا یک سال آتی بمب هسته‌ای را در دست خواهد داشت.

سالهاست که پیش بینی‌های سرویس‌های اطلاعاتی اسرائیل گوی سبقت را از رقبای آمریکایی انها در همین حوزه ربوده است. سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا در سال 2007 میلادی در یک پیش بینی کلی اعلام کردند که ایران می‌تواند در فاصله زمانی 5 ساله از 2010 تا 2015 تسلیحات هسته‌ای را در آغوش بگیرد.

علت وفور پیش بینی‌ها در خصوص برنامه هسته‌ای ایران چه در اسرائیل و چه در امریکا تنها یک چیز است: همگان می‌خواهند به پیشواز روزی بروند که احتمالا برنامه هسته‌ای ایران، آنها را غافلگیر خواهد کرد. سوال اینجاست که آن روز، اسرائیل و آمریکا چه باید بکنند؟ داگان همواره مخالف حمله به تاسیسات هسته‌ای ایران بود.

واشنگتن پست در ادامه می‌نویسد: ادعاهای اسرائیل نشان می‌دهد که تحریم‌های اعمال شده از سوی غرب در نهایت پاسخ داده و برنامه هسته‌ای ایران را به تعویق انداخته است. ویروس استاکس نت که به جان کامپیوترهای ایرانی افتاد موفق شد بسیاری از سناتریفیوژهایی را که در ساختار غنی سازی اورانیوم قرار داشتند، از دور به شکل موقت خارج کند. محمود احمدی نژاد رئیس جمهوری ایران هم نوامبر گذشته به صراحت اعلام کرد که استاکس نت موفق به آسیب رساندن به برنامه هسته‌ای ایران شده است. موج کشته شدن دانشمندان هسته‌ای ایران، انگشت اتهام تهران را به سمت اسرائیلی‌ها نشانه رفته است.

علاوه بر این غربی‌ها ادعا می‌کنند که تحریم‌ها در حقیقت مانع از انتقال تجهیزات مورد نیاز دانشمندان هسته‌ای به تهران می‌شود. ایرانی‌ها برای تعمیر سانتریفیوژهای از دور خارج شده یا مدرن کردن آنها به تجهیزات وارداتی نیاز دارند و گفته می‌شود که تحریم‌ها مانع از وارد کردن این تجهیزات شده اند. در شرایطی که ایرانی‌ها سانتریفیوژهای پیشرفته تری در اختیار نداشته باشند بی شک قدم زدن در مسیر تولید بمب هسته‌ای برای آنها سخت خواهد بود. کارشناسان اعتقاد دارند که ایرانی‌ها برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای به ذخیره ای از اورانیوم غنی سازی شده نیاز دارند که با توجه به تحریم‌ها امکان دستیابی به آن را هم ندارند.

زمانی که از سوی کارشناسان و سرویس‌های اطلاعاتی اسرائیل اخیرا برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای از سوی ایرانی‌ها اعلام شده است، به معنای فرصتی است در دستان غربی‌ها برای مهار هرچه بیشتر برنامه هسته‌ای ایران. غربی‌ها در این بازده زمانی می‌توانند خود را برای عکس العمل نشان دادن به برنامه هسته‌ای ایران مهیا کنند.

واشنگتن پست در ادامه در جامه حمایت از سیاست‌های ایالات متحده فرو می‌رود و می‌نویسد: باید برای مهار یا متوقف کردن موقت برنامه هسته‌ای ایران، به دولت باراک اوباما جایزه داد. این دولت وی بود که تکه‌های پازل تحریم را یک به یک کنار هم چید به گونه ای که ایران در تنگنای اقتصادی و سیاسی قرار گیرد! هنوز هیچ کس از دستان پشت پرده استاکس نت خبر ندارد. البته همان گونه که هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه ایالات متحده، در سخنان اخیر خود بر آن تاکید کرده است تغییر زمان بندی اعلام شده از سوی غرب به این معنا نیست که برنامه هسته‌ای ایران کاملا پایان یافته است. خانم کلینتون در این خصوص افزود: ما نمی‌خواهیم داده‌های اطلاعاتی موساد یا سیا هیچ کدام از طرفین درگیر در این ماجرا را گمراه کند. این مساله از نگرانی‌های اصلی ما در این حوزه است. ما برای مهار برنامه هسته‌ای ایران زمان در اختیار داریم اما نه زمانی نامحدود.

نویسنده این سرمقاله در نهایت هم جامه متذکران به اسرائیل و امریکا را بر تن می‌کند و می‌نویسد: تغییر در بازه زمانی بوجود آمده در حقیقت پنجره ای است که روبه‌روی تلاویو و واشنگتن باز شده است. فرصتی که هر دو طرف می‌‌توانند از آن برای مهار برنامه هسته‌ای ایران کمال استفاده را ببرند. دولت باراک اوباما همچنان به ثمر نشستن مذاکرات امیدوار است. مذاکرات میان دو طرف در بیستمین روز از ماه ژانویه آغاز خواهد شد. در ایران مخالفان کنار آمدن با غرب و پذیرفتن شرط و شروط کاخ سفید نشین‌ها بسیار هستند. در این فضا بازده زمانی پنج ساله ای که از سوی اسرائیل هم برای برنامه هسته‌ای ایران پیش بینی شده است چندان به چشم نمی‌آید.