غرب و توهم تاثيرگذارى تحريم‌ها
ديپلماسى ايرانى: تبعات تحريم‌ها همچنان گريبانگير ايرانى‌ها است. بسيارى از رسانه‌هاى غربى کوچک‌ترين حرکت داخلى در ايران را به نتيجه تحريم‌ها ربط مى‌دهند. همزمان با اعلام خبر قيمت بنزين به شکل آزاد و حذف سهميه‌بندى، رسانه‌هاى غربى ادعا مى‌کنند که اين امر نتيجه تحريم‌هاى بين‌المللى است. سايت دويچه وله در گزارشى مفصل به بررسى تبعات تحريم‌ها در ايران پرداخته و اين تيتر را براى مطلب خود بر مى‌گزيند: ايران گرما را احساس مى‌کند، اما جوش نمى‌آورد.
در ادامه اين مطلب آمده است: افزايش قيمت نفت در ايران بسيارى را نگران کرده است. برخى اين امر را از تبعات تحريم‌ها مى‌دانند. در اين برهه زمانى مطلوب‌ترين پرسش‌ها اين است که آيا تحريم‌هاى اقتصادى مى‌تواند خط مشى سياسى ايران را تغيير دهد؟ غربى‌‌ها ادعا مى‌کنند که تحريم‌هاى اقتصادى بايد ايران را منزوى کند. ميزان فشارهاى اقتصادى بر تهران افزايش يافته است. يک شرکت المانى ساخت فولاد که سالها سابقه همکارى با تهران را در سند خود دارد، در زمره آخرين شرکت‌هايى بود که رابطه تجارى خود با تهران را قطع کرد. هفته گذشته بود که اين شرکت المانى تاکيد کرد که ديگر با ايرانى‌ها قرار داد نخواهد بست. رئيس اين شرکت در گفتگو با خبرنگاران تاکيد کرد که ما نيز در کنار اتحاديه اروپا و ايالات متحده براى تحريم ايران ايستاده‌ايم. تبعات قطع اين همکارى که از سال 1967 آغاز شده بود اندک اندک بر اقتصاد ايران مشهود خواهد شد. المان در زمره کشورهاى اروپايى بود که بيشترين حجم همکارى را با ايران داشت. اکنون زيمنس که سه دهه حضور فعال در اقتصاد ايران را داشته است به همراه بسيارى از شرکت‌هاى بيمه پاى خود را از بازار تجارت ايران بيرون مى‌کشند تا مشمول جريمه‌هاى اعلام شده از سوى شخص باراک اوباما نشوند. روسيه نيز قريب به ده روز پيش قرار داد تحويل موشک‌هاى اس سيصد به تهران را کنسل اعلام کرد.
فشار بر ايرانى‌ها افزايش مىيابد؟
ايرانى‌ها به تحريم خو کرده‌اند. از زمان انقلاب اسلامى 1979 تا‌کنون ايران بارها و هر بار گونه‌اى متفاوت از تحريم‌هاى بين‌المللى را تجربه کرده است. چه رهبران قاره سبز و چه کاخ سفيد‌نشين‌ها تاکيد دارند که دور تازه اين تحريم‌ها در حقيقت رهبران ايران را نشانه رفته است. با اين همه در دو ماه گذشته همگان به اين نتيجه رسيده‌اند که اين تحريم‌ها در حقيقت عامه مردم در ايران را مورد تنبيه قرار داده است. هزينه زندگى در ايران سير صعودى خود را طى مى‌کند و نرخ بيکارى هم در برخى مناطق به سى درصد رسيده است. با اين همه اوليور بورزيخ از موسسه تحقيقات بين الملل المان با بسيارى از کارشناسانى که اعتقاد دارند اين تحريم‌ها ره به جايى نخواهد برد موافق است: ايرانى‌ها به زندگى در انزواى سياسى و اقتصادى عادت کرده‌اند. در اينچنين شرايطى ايرانى‌ها همواره پشت سر دولت خود مى‌ايستند. حتى ايرانى‌ها به دولتى که در اين شرايط بتواند دستگاه سياست و ديپلماسى را پيش ببرد هم افتخار مى‌کنند.
اين سايت در ادامه ادعا مى‌کند که اقتصاد بيمار ايران نمى‌تواند از پس از تبعات برآيد.
وابستگى به يارانه‌ها
محمود احمدى نژاد رئيس جمهورى ايران ادعا مى‌کند که از ميان برداشتن سيستم يارانه مى‌تواند سالانه به اقتصاد ايران کمک شايانى بکند و همزمان قطع کردن يارانه‌هاى بنزين هم مى‌تواند به بهينه شدن مصرف سوخت در ايران کمک کند. در اين ميان برخى کارشناسان ادعا مى کنند که وابستگى جمعيت ايران به سوبسيدها در سه دهه گذشته به گونه‌اى بوده است که نمى‌توان يک شب اين وابستگى را رها کرد. در اين ميان برخى سايت‌هاى غربى هم ادعا مى‌کنند که رئيس جمهورى ايران با زيرکى تمام زمان حذف يارانه‌ها را با اعمال تحريم‌ها يکى کرده است تا به نوعى مردم را نسبت به غرب و امريکا بدبين کند.
در اين ميان برخى دولتمردان غربى ادعا مى‌کنند که اين تحريم‌ها و تحت تاثير قرار دادن عامه مردم مى‌تواند منجر به اعمال فشار بر دولت از سوى عامه شده و به نوعى نارضايتى درونى را به وجود آورد. دويچه وله در ادعاهايى بى‌پايه و اساس مى‌نويسد: ايرانى‌ها از پس از انتخابات سال گذشته از انتقاد از دولت در حوزه اقتصادى واهمه دارند و مى‌ترسند که اين امر منجر به قرار گرفتن آنها در جريان اپوزيسيون شود. اين سايت در ادامه ادعا مى‌کند که با بالارفتن هزينه زندگى در ايران اندک اندک هزينه‌اى که دولت هم بايد پرداخت کند، افزايش مىيابد. اين سايت به سخنان هاشمى رفسنجانى در خصوص تحريم‌ها اشاره مى‌کند و ادعا مى‌کند که اين سخنان بدين معنا است که ايران اندک اندک حرارت ناشى از تحريم‌ها را احساس مى‌کند حتى اگر نسوزد.
دويچه وله در ادامه ادعا مى‌کند که حتى در داخل ايران هم اصولگرايان با سياست‌هاى رئيس جمهورى در تناقض هستند: در داخل ايران شکاف‌هاى بسيارى بوجود آمده است. هنوز هيچ‌کس نمى‌داند که سطح تعامل يا تقابل با واشنگتن تا کجا بايد پيش رود. هيچ کس نمى‌داند که اگر قرار است مصالحه‌اى با واشنگتن انجام گيرد در چه سطحى است؟
دويچه وله در ادامه از سياست‌هاى کنگره ايالات متحده در برابر ايران که با عنوان تنبيه و تشويق همزمان مطرح مى‌شود انتقاد مى‌کند: واشنگتن ادعا مى‌کند که براى به پاى ميز مذاکره نشاندن ايرانى‌ها دست به هر کارى مى زند. با اين همه تنها تهران را تنبيه مى‌کند و البته براى مذاکره هم هزاران پيش‌شرط مى‌گذارد. در اينچنين شرايطى نمى‌توان از تهران خواست که هم مصالحه کند و هم عقب بنشيند. امريکايى‌ها ده پيش شرط گذاشته‌اند و از ايران مى‌خواهند که پيش از ورود به اتاق تصميم‌گيرى کند.
نظر شما :