عراق به فکر پيمانى استراتژيک با ايران است
دیپلماسی ایرانی: ایران دوست همیشگی ما است. این را نه به عنوان یک دیپلمات بلکه به عنوان یک شهروند عراقی می‌گویم. شهروندان عراقی احساس خوبی نسبت به جمهوری اسلامی ایران دارند و این ایجاب می‌کند تا دو کشور تلاش‌های بی‌سابقه‌ای برای توسعه روابط دو جانبه داشته باشند.
متاسفانه ایران و عراق سال‌های سختی را سپری کرده‌اند. سال‌هایی سخت با تجربه‌هایی سخت‌تر و با قلب‌هایی مجروح به یادگار مانده از دوران‌های سیاه نفاق و کینه رژیم بعثی. سال‌هایی که به جای تفاهم و دوستی خون و خونریزی در روابط دو طرف حاکم بود. دوران سیاه صدام حسین روابط ما با ایران را بیش از اندازه تیره کرد. تیرگی‌ای که وسعت آن به اندازه 8 سال جنگ خونین قرن بود.
در حالی که ما با ایرانی‌ها مشترکات فرهنگی و نزدیکی‌ها تاریخی بسیاری داریم و وجود همین مشترکات نباید اجازه می‌داد که روابط ما تا این اندازه تیره باشد. ما تا چند قرن پیش خاک مشترکی داشتیم و همه با هم در یک میهن زندگی می‌کردیم.
مشترکات ما با ایران بسیار بیشتر از مشترکاتمان با کشورهای عربی و حتی ترکیه است. مقدسات ما یکی است و برای هر دوی ما هم ملت ایران و هم ملت عراق بارگاه‌های ائمه اطهار مقدس است. کمتر کشوری در دنیا وجود دارد که چنین مشترکات منحصر به فردی داشته باشد. همان طور که ملت ایران سال‌ها به واسطه دوران سیاه حزب بعث از زیارت عتبات عالیات کربلا، نجف اشرف، کاظمین و سامرا محروم بودند ملت عراق نیز سال‌ها حسرت زیارت بارگام امام رضا (ع) و حضرت معصومه (ع) را خوردند. دست‌های ناپاک متعصب بی‌عاطفه نه تنها ما دو ملت را از هم دور کرد بلکه بذر کینه را نیز در دل‌ها کاشت.
البته ملت و نظام ایران همواره مدافع حقوق ملت مظلوم عراق بوده است. ما هیچ گاه نمی‌توانیم دورانی را که ملت عراق در محنت ظلم و ستم صدامیون قرار داشتند و نظام ایران از آنها حمایت بی‌شائبه می‌کرد، فراموش کنیم. از نگاه عراقی‌ها ایران خانه دوم آنها است. به خصوص برای شیعیان که ایران را تنها حامی حقیقی خود می‌دانند و احساسشان نسبت به ایران فراتر از مشترکات سنتی است. معارضان دیروز و حاکمان امروز عراق ایران را خانه دوم خود می‌دانند.
مرزهای ما با ایران طولانی‌ترین مرز میان کشورهای همسایه عراق است و همین موضوع به تنهایی کافی است تا لزوم گسترش روابط میان ایران و عراق را ایجاب کند.
ما نباید بگذاریم دوران سیاه باز هم بازگردد. ما دستانی را که باعث جدایی دو ملت ایران و عراق از هم شد را قطع خواهیم کرد. همت ما بلند است و با توسل به همین همت روابطی مستحکم‌تر از همیشه میان بغداد و تهران ایجاد خواهیم کرد.
پس از سال 2003، روابط دیپلماتیک ایران و عراق تعریف دیگری به خود گرفت. ایران و عراق تنها کشورهای منطقه بودند که سفیر داشتند و سفرایشان روابط نزدیکی با دولت‌های مرکزی برقرار کرده بودند. اما هدف ما بالاتر از این است. ما باید به سمت اتحاد و یکپارچگی حرکت کنیم. تمام مشکلات پیش پا افتاده را از میان برداریم و اجازه ندهیم که کینه توزان بذر کینه در قلب‌هایمان بکارند. کمیته‌های مشترک دو طرف باید بسیار زود تشکیل جلسه دهند تا برای همیشه اختلافات موجود را حل و فصل کنند.
ایران و عراق آینده‌ای بسیار روشن دارند. دو کشوری که اکثریت آنها را یک مذهب مشترک تشکیل می‌دهد باید روابطی بسیار فراتر از این داشته باشند. دولت عراق به فکر ایجاد اتحادی پایدار و ابدی با جمهوری اسلامی ایران است. ایران، سوریه، عراق و ترکیه همان طور که رئیس جمهور بشار اسد بارها تاکید کرده، چهار کشوری هستند که می‌توانند با تشکیل پیمانی استراتژیک تحولی شگرف در منطقه ایجاد کنند. تحولی که بی‌شک طرحی نو با جغرافیایی جدید برای منطقه خاورمیانه ایجاد خواهد کرد. فرصت‌ها ممکن است فقط یک بار به وجود آیند. ما نباید بگذاریم این فرصت‌ها به آسانی از دست روند.
نظر شما :