فتح خرمشهر، مرحمی بر زخم کهنه

آن سال های گذشته دور که گویا دیروز بود، همیشه با من است. هر سال که خرداد فرا می رسد شرمنده از خویش می گردم. حسرت فراغ دوستان، کهنه زخم قلبم را می گشاید و بر خود نهیب زده و به دنبال خویش می گردم. به خود می گویم بچه های جنگ پاک تر از آن بودند که بمانند و آلوده دنیا شوند. دیروز کجا بودیم وامروز کجا هستیم؟! روزهایی که احساسات ناب و پاک، پروازمان میداد و سبک بال بودیم. در کوله بارمان جز متاع عشق، ایثار و شهادت متاعی نبود. و امروز دلم برای خویش بیش از گذشته می سوزد که ماندم و این روز ها را دیدم. فرزند خوری انقلاب را به باورم راه نداده بودم و امروز کابوس آن ، خواب را از چشمانم ربوده است.

دیروز خرمشهر اسیر دشمن بود و من خواب را بر چشمانم حرام کرده بودم. امروز خرمشهر آزاد است و من و ما اسیر خود و خودخواهی هایمان هستیم. امروز من با خواب و خویش قهرم. اما دلم نمی آید که با خرمشهر قهر باشم. خرمشهر تکه ای از من و تویی است که با خون خود آن را آزاد کردیم. دشمن را در خرمشهر دیدیم. سینه اش را شکافته و از شهر بیرونش راندیم. امروز دشمن دیروز در پی جدا کردن من از تو، برای فتح مجدد خرمشهر است. خرمشهر با ماست اما ماندن خرمشهر در آشتی من با خویش و با تو است.

هر کس خط قرمزی دارد. خط قرمز من جنگ است. هر کس که کلیت جنگ را زیر سوال ببرد نه تنها با او قهرم، بلکه او ارزش مخاطب شدن را نیز ندارد.

در تاریخ جنگ تحمیلی سقوط و فتح خرمشهر، نماد تلخی و شیرینی جنگی است که باید برای آن تاریخی جدا نوشت.

برخی از شکست ها مقدمه پیروزی های بزرگترند. سقوط خرمشهر نیز مقدمه پیروزی های بزرگ بود. ارزش فتح خرمشهر را نباید به باز پس گرفتن آن محدود کرد ه و در آن چارچوب ماند.

فتح خرمشهر گشایش فصل جدیدی از فتح الفتوح ایران در عرصه های مختلف خودباوری بود. فتح خرمشهر احیای غرور جریحه دار ایرانیان در دو قرن اخیر بود. فتح خرمشهر التیام و مرهمی بر درد کهنه تاریخی در قلب و روح تک تک مردم ایران بود. مردمی که رهبران نا لایق و عدم وحدت سبب جدایی بخش های بزرگی از خاک آنان از سرزمین مادری شده بود.

فتح خرمشهر بازسازی هویت ایران و ایرانیانی بود که سال ها از درد شکست رنج می برند. جنگ فارغ از هر نگاهی، یکی از مهمترین عوامل تقویت روحیه ملی در ایران بود و در این جنگ، فتح خرمشهر نقطه عطف این تحول بود.

مردمی که خرمشهر را در دیروز آزاد کردند ، امروز نیز همراه فرزندان خود در صحنه اند. اگر نگاهمان را باز کنیم همه را در کنار هم خواهیم دید.

مردم در مردم بودنشان تغییری نکرده اند اما شاید سهم گیری از پیروزی و حق مردم، سبب گردیده است نگاه زاویه ای را جایگزین نگاه باز بنمائیم.

این مردم را باید چون دیروز که همراه هم در خرمشهر بودند دید و با آنان از زبان مهر، عشق، ایثار و وحدت سخن راند.باید مردم را چون دیروز یک رنگ و هم صدا در منافع ملی دید و به آنان و عقایدشان بها داد.

نکته آن که حماسه خرمشهر را نباید مصادره به مطلوب کرد و فتح آن را به نام کسی جز مردم رقم زد. خرمشهر به تاریخ و مقطع خاص تعلق ندارد و حماسه همیشه زنده و پویای ایران وایرانی است.

باید نسل دیروز و امروز با رویکرد به وحدت و آشتی ملی چون سه دهه گذشته سنگردار عزت ملی باشند.

سخن آخر آن که جنگ کشور را بیمه نکرد بلکه حضور مردم در صحنه و وحدت آنان در سایه رهبری امام، کشور و در این میان پیروزی در جنگ را بیمه کرد.

امروز نیز همچنان راه بیمه کردن کشور از خطرات آشکار و پنهان دشمن، تکیه بر همه مردم و باور به آنان است.

با هشیاری، وحدت و تعامل نباید به باز شدن زخم های کهنه و تکرار اشتباهات تاریخی فرصت داد.