تايوان و ايران، ابزار بازى چين – ايالات متحده

چين در عرصه بين‌المللى به سرعت پاسخ حريف را مى‌دهد. اين را مى‌توان از حرکت پکن در پاسخ به تهديدها و هشدارهاى ايالات متحده درک کرد. درست دو رز پس از آنکه خانم هيلارى کلينتون در جامه وزير امور خارجه امريکا در پاريس نسبت به عواقب انزواى چين در صورت ادامه حمايت از ايران هشدار داد، چين هم در خانه خودى به حريف گل زد. تايوان در اين ميان بهانه خوبى شد تا چينى‌ها به راحتى و با يک پاس‌کارى ساده بازى را يک – يک کنند. تايوان و ايالات متحده بر خلاف ميل و اراده چين، قرارداد چند ميليون دلارى تجارت اسلحه رد و بدل کردند و همين حرکت کافى بود تا چينى‌ها تمامى قراردادهاى تسليحاتى خود با امريکا را به حالت تعليق درآورند. پس از آن هم پکن بازى را به همين نقطه ختم نکرد و اعلام کرد که در صورت عملى شدن اين قرارداد بى‌شک تمامى کمپانى‌هاى تسليحاتى امريکايى که در اين قرارداد نقشى داشته باشند مورد تحريم جدى چينى‌ها قرار مى‌گيرند. چين درست همان قواعد بازى را عملى مى‌کند که ايالات متحده با آنها اجرا کرد. پکن هم درست مانند امريکايى‌ها سفير اين کشور در پايتخت خود را فراخوانده و مراتب اعتراض خود را اعلام کرد.

هيلارى کلينتون در پاريس تريبون را در دست گرفته و اعلام کرد که در شرايطى که چين همچنان راه خود را از پنج کشور ديگر جدا کند و به حمايت از ايران در جريان پرونده هسته‌اى اين کشور ادامه دهد، واشنگتن قادر به حمايت از پکن در برابر فشارهاى بين‌المللى و انزوايى نيست که اين کشور گرفتار آن خواهد شد.

وزير امور خارجه چين هم دقيقا با همين کارت‌ها بازى کرد. او نيز هشدار داد که قرار داد 6 ميليارد دلارى تسليحاتى ميان تايوان و ايالات متحده، روابط دو کشور در بلند مدت را تحت تاثير قرار خواهد داد.

خبرگزارى رسمى شينهوا نيز به سرعت بر روغن داغ ماجرا افزوده و اعلام کرد که واشنگتن در صورت ادامه اصرارها براى عملى کردن اين قرارداد، اميد خود براى بازگشت چين به موضع تدافعى در برابر ايران را از دست خواهد داد. البته پرونده هسته‌اى کره‌شمالى و رابطه حسنه چين با پيونگ‌يانگ هم از جمله هشدارهايى بود که پکن براى تحت فشار قراردادن امريکا از آن استفاده کرد. سطح مبادله‌هاى تجارى ايالات متحده با چين هم در حد و اندازه کمى نيست که بتوان به راحتى از آن گذشت.

حقيقت اين است که نه چين و نه ايالات متحده تمايلى به تيره‌تر شدن روابط خود ندارند. يکى از مقام‌هاى چينى در سخنانى تند و تيز گفت: اگر واشنگتن به حرکت در اين مسير ادامه دهد، بى‌شک نمى تواند از ما براى کمک کردن به حل مناقشه‌هاى منطقه‌اى انتظارى داشته باشد. زمانى که امريکايى‌ها به منافع ملى ما اهميت نمى‌دهند قرار نيست ما سنگ منافع آنها در منطقه را به سينه بزنيم.

آسيا تايمز در ادامه گزارش خود مى‌نويسد: مناقشه ميان چين و ايالات متحده درست با نياز واشنگتن به حمايت‌هاى بين‌المللى در قبال پرونده هسته‌اى ايران همراه شد. واشنگتن براى پيشبرد مشروع اصرارهايش مبنى بر تحريم ايران به کمک تمامى ابرقدرت‌هاى سياسى و اقتصادى نياز دارد. مخالفت چين با اين ماجرا مى‌تواند ايالات متحده را در مسير جلب حمايت هاى بين‌المللى براى تحريم ايران ناکام گذاشته و در نتيجه واشنگتن باز هم چاره‌اى نخواهد داشت جز اعمال يک‌جانبه تحريم‌ها.

ريچارد هاس که رياست شوراى روابط خارجى ايالات متحده را بر عهده دارد، اخيرا به صراحت اعتراف کرد که تهران در سال 2010 بى‌شک اصلى‌‌ترين چالش سياست خارجى ايالات متحده خواهد بود. اين مقام امريکايى در يادداشت ديگرى نيز پيش‌بينى کرد که ايران در حال تجربه انتقال قدرت است. انتقال قدرتى که در سى سال گذشته در اين کشور بى‌سابقه بوده است. هاس در بخشى از اين نوشتارها تاکيد کرد که غرب بايد به کمک به اين تغيير در ايران روآورد.

آسيا تايمر در ادامه مى‌نويسد: اين مقام امريکايى فراموش کرده است که برخورد جدى و انتحار‌گونه با ايران از سوى غرب مى‌تواند تبعات منفى براى منافع ايالات متحده در منطقه داشته باشد. در شرايطى که واشنگتن نتواند مانع از زياده‌خواهى‌هاى اسرائيل شود بى‌شک موضع دفاع ايران از فلسطين در منطقه طرفداران بيشترى را به خود جلب خواهد کرد.

ايالات متحده در حالى براى همراهى چين با خود در اين تحريم‌ها اصرار دارد که در امريکا هم کم نيستند کسانى که اعتقاد دارند افزايش فشارهاى اقتصادى بر ايران مى‌تواند متحدان امريکا در منطقه را عليه واشنگتن بشوراند. چين با توجه به حجم بالاى همکارى‌هاى تجارى با ايران از جمله اين متحدان منطقه‌اى است.

اين روزنامه در پايان مى‌نويسد: جامعه جهانى بايد در برخورد با ايران عاقلانه تصميم‌گيرى کند .شواهد و مدارک چيزى نيست که بتوان آن را ادعا کرد اما ارائه نداد. برنامه هسته‌اى ايران تا سال 2003 ميلادى طبق شواهد آژانس بين‌المللى انرژى هسته‌اى صلح‌آميز بوده است . اکنون هم مدارک مستدلى وجود ندارد که نشان‌دهنده دستيابى ايران به تسليحات هسته‌اى يا قرار گرفتن اين کشور در اين مسير باشد.