يا همه خلع سلاح يا همه مسلح

پرونده هسته‌ای ایران در سال 2010 میلادی به کجا ختم می‌شود؟ این پرسشی است که نویسنده مقاله‌ای جامع در آسیا تایمز بحث خود در خصوص برنامه هسته‌ای ایران را با آن آغاز می‌کند:

دو پاسخ برای این پرسش قابل فرض است: یا جامعه جهانی در حرکتی فراگیر بر دامنه تحریم‌ها می‌افزاید و یا دیپلماسی در نهایت تیغ برنده این گره کور می‌شود و پرونده هسته‌ای ایران هم به خوبی و خوشی به سرانجامی نیک می‌رسد.

این پرسش نه تنها برای ایران و ایالات متحده حائز اهمیت است بلکه بر سرنوشت منطقه خاورمیانه هم در کوتاه و دراز مدت بی‌تاثیر نیست. جنگ یا صلحی دیگر در خاورمیانه بر اقتصاد جهانی در سطح کلان تاثیر گذار است.

آسیا تایمز در ادامه می‌نویسد: اواسط ژانویه شورای امنیت سازمان ملل در خصوص پرونده هسته‌ای ایران تصمیم گیری می‌کند. غربی‌ها و در راس آنها واشنگتن ادعا می‌کنند که ایران به ضرب الاجل زمانی باراک اوباما برای متوقف کردن غنی‌سازی اورانیوم اهمیت نداده و اکنون نوبت به تشدید تحریم‌ها رسیده است. علاوه بر تحریم‌ها در قالب شورای امنیت، پیش‌بینی می‌شود که اتحادیه اروپا هم تحریم‌های مشابه و مستقلی را علیه ایران اعمال کند.

در این مسیر روسیه و چین از افزایش تحریم‌ها درست مانند گذشته حمیات خواهند کرد. روسیه اخیرا از قطعنامه آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای که ساخت نیروگاه در قم را محکوم کرده بود ، حمایت کرد.

اکنون سوال اینجاست که تحریم‌های جدید چه چیزهایی را شامل خواهد شد؟ پاسخ این سوال را هیچ‌کس در شورای امنیت به طور قطع نمی‌داند. البته بسیاری تاکید دارند که مطالبه تندروهای امریکایی برای تنگ‌تر کردن حلقه علیه ایران محقق نخواهد شد. یک مقام آگاه در سازمان ملل به شرط مخفی ماندن نامش در این خصوص می‌گوید: شورای امنیت مخالف تحریم‌هایی است که اکثریت مردم ایران را تحت تاثیر قرار دهد. 

ایران شاید از منظر چند کشور اروپایی و ایالات متحده متهم باشد، اما در سازمان ملل این کشور از حمایت اعضا جنبش غیرمتعهدها برخوردار است. 118 عضو این جنبش سخنان ایران در خصوص صلح‌آمیز بودن فعالیت هسته‌ای آن را پذیرفته‌اند. ایران ریاست این گروه در سال 2012 را بر عهده خواهد گرفت و همین حقیقت بر قضاوت این اعضا هم بی‌تاثیر نیست.

نویسنده این گزارش در ادامه به نقل از یک دیپلمات ایرانی می‌نویسد: ایران خود را به معادلات منطقه‌ای محدود نکرده است و در حقیقت به دنبال ایفای نقش در سطح جهانی است. 

در بخشی از این گزارش نویسنده به مخالفت آیت‌الله خمینی رهبر انقلاب ایران با استفاده از تسلیحات شیمیایی علیه مردم عراق در جریان هشت سال جنگ تحمیلی اشاره کرده و می‌نویسد: ایران در عرصه دیپلماتیک به دنبال برخورداری از استاندارهای بالا است.

آسیا تایمز با اشاره به برخورداری پاکستان و اسرائیل از تسلیحات هسته‌ای می‌نویسد: بسیاری از ایرانی‌ها اعتقاد دارند که با توجه به تهدیدهای خارجی برخورداری از تسلیحات هسته‌ای حق مسلم این کشور است.

کشورهای مخالف با برنامه هسته‌ای ایران، نگران رقابت هسته‌‍‌‌ای هستند که در سطح بین‌المللی به راه خواهد افتاد. ایران در صورت دستیابی به تسلیحات هسته‌ای در جنبش غیرمتعهدها نقش رهبری را بر عهده خواهد گرفت. در چنین شرایطی کشورهای دارای تسلیحات هسته‌ای دو راه بیشتر پیش رو نخواهند داشت: خلع سلاح هسته‌ای یا نشستن و شمارش روزانه کشورهایی که به تسلیحات هسته ای دست می‌یابند.

یک عض جنبش غیرمتعهدها به شرط مخفی ماندن نامش در این خصوص به آسیا تایمز می‌گوید: این صحنه زیبا را متصور شوید، ایران به تمام تلاش‌های برای متوقف کردن برنامه هسته‌ای خود پاسخ منفی داده و پشت در کلوب کشورهای هسته‌ای می‌ایستد و با کوبیدن بر در می‌گوید: آیا می‌توانیم در خصوص خلع سلاح جهانی صحبت کنیم یا من هم به کلوب شما بپیوندم؟

آسیا تایمز در ادامه به تئوری ساده‌تری اشاره کرده و می‌نویسد: شاید نباید مساله را تا این اندازه پیچیده کرد. شاید ایران هم کشوری معمولی است که تنها به دنبال مطرح کردن خود در سطح جهانی با توسل به حربه‌ای است که دم دست دارد.