در انتظار عجایب نیمه شب 22 جولای
پی بردن به جهت‌گیریهای سیاسی واقعی مردم بسیار سخت است و از آنجایی که در دو هفته‌ی پایانی فعالیتهای انتخاباتی هستیم نیز هیجان انتخاباتی خاصی بین مردم دیده نمی‌شود.
از آنجایی که به دو هفته‌ی پایانی مبارزات کاندیداها قبل از انتخابات 22 جولای رسیده‌ایم، که همه احزاب و داوطلبان مستقل تلاش خود را برای به دست آوردن کرسی‌های پارلمان با توجه به نقش و اهمیت حیاتی این انتخابات در آیند‌ه کشور انجام می‌دهند، سرانجام توانستیم شهرهایی را ببینیم که با پرده‌ها و شعارهای انتخاباتی تزیین شدهاند.
در واقع در پاسخ به این سوال که آیا جوی انتخاباتی بر کشور حاکم است، باید اقرار کنیم که چنین هیجانی در بین مردم عادی وجود ندارد.
تنها سیاستمداران، روزنامه‌نگاران، روشنفکران مدنی و برخی از خارجی‌ها، توسعه و پیشرفت در ترکیه را دنبال می‌کنند. دیپلماتها، تاجران و مقامات نهادهای بین‌المللی بازرگانی و تجاری در مورد نتایج احتمالی، دستور کار دولتی برای انتخابات، نحوه انتخاب رییس جمهور جدید و موضوعاتی سیاسی از این دست صحبت می‌کنند.
آیا مردم ما، علاقه‌یی به انتخابات ندارند؟ آیا برای آنها تفاوتی ندارد که چه کسی به عنوان رییس جمهور انتخاب می‌شود و در رفاه و آسایش کشور آنها نقش خواهد داشت؟
اشتباه تاکتیکی اردوغان
من آخر هفته را به گردش و گفت‌وگو با مردم افیون و شهرهای همسایه‌اش گذراندم. زمانی که تصمیم گرفتم به افیون سفر کنم، نمی‌دانستم که حزب حاکم اعتدال و توسعه و نخست‌وزیر رجب طیب اردوغان در حال صف‌آرایی انتخاباتی تازه‌یی در همان شهر هستند.
فرصت خوبی بود که این صف‌آرایی را از طریق هزاران نفری که برای توجه به آن گرد هم آمده‌اند پیگیری کنم تا اینکه در اتوبوس تبلیغاتی حزب بنشینم.
از آنجایی که این شهر، زادگاه مادری همسر من است، من افراد زیادی را در افیون می‌شناسم. اما هیچکدام از آنها را در حال حرکت دادن پرچم‌های حزب اعتدال و توسعه و نیز فریاد شادی زدن همراه با اظهارنظرهای اردوغان ندیدم.
هیچکدام از رهبران سیاسی دیگر مانند رییس جمهور احمد نجدت سزار، شورای قانون اساسی و باقی نهادهایی که تصور می‌کنید، به هیچوجه و در هیچ صورتی از ایده‌های رهبری حزب اعتدال و توسعه و ادعای آنها برای ریاست جمهوری حمایت نکردند.
با این وجود، تصمیم بدی بود و نخست وزیر باید از این امر پرهیز می‌کرد تا مردم را تشویق کند که رییس‌جمهور سزر را در شهر زادگاه خود یعنی افیون، هو کنند که چنین کاری، همه‌ی شهروندان بدون نظر و بی‌تفاوت را مجاب می‌کند به هر کسی رای بدهند غیر از نمایندگان حزب اعتدال و توسعه.
موضوع اتحاد و انسجام در ترکیه محافظه‌کار، یک مساله مهم و پیشرفته است. احمد نجدت سزر دهمین رییس‌جمهوری شد که اهل افیون است و مهمترین و با پرستیژترین مقام اجرایی دولت را به دست آورد و به افتخار مردم این شهر بدل گشت.
هرچند که در هفته‌ی بعد از سفر خودم به افیون بیشتر خواهم نوشت، باید اینطور جمع‌بندی کنم که با تشویق اردوغان که مردم را به هو کردن سزر ترغیب می‌کرد، او و حزب اعتدال و توسعه حداقل یک کرسی در پارلمان بعدی را از دست دادند.
مردم برنامه‌های متفاوتی دارند
از آبدارچی فراکسیون سرگرمی و تفریحات کنفدراسیون اتحادیه رانندگان ترکیه در نزدیکی سورحصار تا مدیر هتل چهارستاره افیون، مردم جهت‌گیریهای سیاسی کاملاً متفاوتی دارند که نسبت به سیاستمدارها، تفاوت بسیار زیادی در آرای آنها دیده می‌شود.
بیکاری و دشواری در پیدا کردن پرسنل و نیروی کار متوسط با کیفیت از یک سو، مشکلات اقتصادی بی‌پایان کشاورزان به دلیل کاهش پیدا کردن دستمزدها و هزینه‌ی بالای نیروی کار کشاورزی، و مغازه‌دارانی که غروبها بدون فروش کوچکترین کالایی در فروشگاههای خود را می‌بندند از سوی دیگر، به ما نشان داد که این معضلات برای مردم اهمیت بیشتری دارند تا شکایت اهالی حزب اعتدال و توسعه که می‌گویند "آنها نگذاشتند رییس‌جمهور را خودمان انتخاب کنیم" یا شعار انتخاباتی اصلی حزب جمهوری‌خواه خلق که می‌گوید کشور در خطر از سوی اعتدال و توسعه قرار دارد و اینکه حزب اعتدال و توسعه باید با رای مردم از قدرت حذف شود.
با این حال حتی افراد بیکاری که من با آنها در افیون و شهرهای اطراف صحبت کردم نیز معتقدند باید روند ایجاد ثبات اقتصادی و پایداری سیاسی در کشور ادامه یابد. عاملی که در غیاب یک رقیب جدی و قوی شانسهای موفقیت حزب اعتدال و توسعه را افزایش می‌دهد.
هیچ کس به ظاهر این امر را تایید نکرده که حزب جمهوری‌خواه خالق یا حزب جنبش ملی‌گرایان تا 22 جولای آنقدر قدرتمند خواهند شد که بتوانند دولت مستقل حزبی تشکیل دهند.
در حالی که بسیاری از ما در آنکارا، استانبول و شهرهای بزرگ فکر می‌کنیم یک دولت ائتلافی چیزی نیست که کسی با یادآوری‌های اردوغان که می‌گفت "بدترین روزهای ما روزهایی بودند که دولت ائتلافی داشتیم" از آن بترسد.
حتی مردمی که دل خوشی از حزب اعتدال و توسعه ندارند هم می‌گویند که به رای دادن متمایل شدهاند چرا که می‌خواهند یک حزب به حاکمیت ادامه دهد و ثبات سیاسی کشور ادامه یابد.
وسواسها و تصورات ایدئولوژیک قبلی از آنجایی که همه حزبها تلاش کرده‌اند از خود تصویر یک حزب مرکزگرا ارایه دهند، از بین رفته است.
افرادی که در انتخابات گذشته به احزاب محافظه‌کار یا لیبرال رای می‌دادند، حالا دیگر مشکلی نمی‌بنند که به حزب جنبش ملی‌گرایان، سوسیال دموکراتهای جمهوری‌خواه خلق یا اعتدال و توسعه به عنوان حزبی با پیش‌زمینه اسلامی رای بدهند.
اما علیرغم اینکه چند روزی باقی مانده تا آنها وارد حوزه‌ها شوند و رای دهند، دریافت این مطلب که مردم ترکیه با چه سرعتی عقاید و نظریات سیاسی خود را تغییر می‌دهند بسیار جالب بوده است.
حتی در طول یک بحث پنج‌دقیقه‌یی کسی که گفت‌وگو را به عنوان یک حامی فدایی حزبی خاص معرفی کرده، احتمالاً گفت‌وگو را با این کلام به پایان می‌برد که به حزبی دیگر رای خواهد داد.
آیا این مساله به دلیل افزایش یا کاهش شباهتهای احزاب بوده یا مردم یاد گرفته‌اند که به سرعت آنچه را فکر می‌کنند، به ظاهر تغییر دهند و پنهان نمایند؟
تصور می‌کنم عجایب زیادی در نیمه شب 22 جولای اتفاق بیفتد جایی که نتایج اولیه انتخابات قابل دسترسی است.
نظر شما :