جان مک کین کیست؟

طبیعی است که پس از آن مبارزات مقدماتی سخت و طولانی، اکنون که چند ماهی بیشتر به نوامبر و زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا باقی نمانده است، توجه رسانه ها به دو نامزدِ ( تا اینجا) پیروز احزاب دمکرات و جمهوریخواه معطوف شده و از طریق مقاله و برنامه های تلویزیونی و رادیویی و انتشار کتاب در صدد معرفی هرچه بیشتر آنها به رأی دهندگان برآیند و احیاناً نقاط قوت و ضعف آنها را به آگاهی مردم برسانند.

ظواهر امر تاکنون به نفع باراک اوباما گواهی می دهد، اما جوانی و بی تجربگی نسبی و نیز پوست سیاه او ممکن است در نهایت به نفع جان مک کین نامزد حزب جمهوریخواه تمام شود، بخصوص که او نقاط قوت پنهان و آشکاری دارد. دراین مقاله، مک کین ونقاط قوت و ضعف او به کوتاهی تحلیل می شود.

آنچه می خوانید، مبتنی است بر سه کتاب که در یکی دو ماهه اخیر از طرف ناشران مختلف در باب معرفی جان مک کین منتشر شده است:

1. سواری رایگان: جان مک کین و رسانه ها

2.مک کین واقعی : چرا محافظه کاران به او اعتماد ندارند، و چرا مستقل ها نباید به او اعتماد کنند.

3. مک کین: افسانة یک انسان سرکش.

می نویسند امروزه کسی چندان به یاد نمی آورد که کار راهه سیاسی جان سیدنی مک کین سوم، کار راهه­ای که اکنون کاملاً با افسانه پردازی ها در آمیخته است، با کمک چند ماجرای اتفاقی آغاز شد. در 1973، او پس از پنج سال و نیم اسارت در ویتنام شمالی قهرمانانه به واشنگتن بازگشت.

پدرش، ادمیرال چهار ستاره و معروف نیروی دریایی بود. جان یکی از 591 نفر اسیری بود که مبادله شد و به خانه برگشت. اما سردبیران «اخبار آمریکا و گزارش های دنیا» وی را به عنوان زندانی نمونه­که بازگشته انتخاب کردند و سیزده صفحه مصور را در مجله خود به او اختصاص دادند تا دوران دشوار اسارت خود را در دست «چریک های کمونیست» شرح دهد( «داشتن یک پدر معروف هیچ وقت امتیازی منفی نیست»). این گزارش باعث شهرت و محبوبیت ناگهانی جان مک کین شد.

تا 1977، جان به شغل پیشین پدرش، یعنی رابط نیروی دریایی با کنگره، دست یافت، و کمی بعد از آن به درجه ناخدایی (Captain) رسید.

جان مک کین، در سِمَت رابط با کنگره بود که با چندتن از سناتورهای مهم و متنفذ آشنا و دوست شد و، به این ترتیب ، راه ترقیات بعدی او در حزب جمهوریخواه هموار گردید. او در 1980 با دختر یکی از سرمایه داران با نفوذ ایالت آریزونا ازدواج کرد. این ازدواج، امکانات و پول لازم را در اختیار او گذاشت تا در ایالتی که در ابتدا حتی یک نفر را هم نمی شناخت، صاحب یک کرسی مطمئن کنگره شود.« شناخت جان از آریزونا حتی از شناخت هیلاری کلینتون از نیویورک وقتی که سناتور آن ایالت شد نیز کمتر بود.»

مک کین ، در آن مرحله، شانس بزرگ دیگری هم آورد: جان رودس، نماینده جمهوریخواه فونیکس و رهبر اقلیت مجلس نمایندگان ، به طور ناگهانی اعلام بازنشستگی کرد. راه برای مک کین باز شد، اما در آن انتخابات با سه رقیب سرسخت روبرو بود.

 آنچه درآن انتخابات باعث پیروزی او شد، سخنان مجادله آمیز و با حرارتی بود که ایراد کرد، سخنانی که از آن به بعد هم همیشه عصای دست وعامل مؤثر فتوحات سیاسی او بوده است:

گوش کنید، دوستان. من بیست و دوسال در نیروی دریایی خدمت کرده­ام. پدرم در نیروی دریایی بود. پدربزرگم در نیروی دریایی بود. ما در نیروی دریایی خیلی حرکت می کنیم و به اینجا و آنجا می رویم. مجبوریم در همه مناطق کشور زندگی کنیم.

 آرزو می کنم کاش من هم این اقبال را داشتم که ، مثل شما، تمام عمرم را در مکان زیبایی چون این منطقة آریزونا سپری کنم. اما من به کارهای دیگری اشتغال داشتم. در واقع، وقتی به این موضوع فکر می­کنم، می­بینم که طولانی ترین اوقات زندگی ام  را در هانوی گذرانده­ام.

نویسنده « افسانه یک انسان سرکش» می نویسد: این موضوع کاملاً صحت نداشت، اما تأثیر آن بی اندازه بود.« آن طور که کار راهه مک کین نشان می­دهد، تأثیر افسانه پردازی گاهی بمراتب از بیان صرف واقعیت ها بیشتر است.»

بیست وشش سال بعد

روزگار گذشت، جان مک کین، از همان آریزونا سناتور شد، تا آن که امسال، یعنی بیست و شش سال بعد از ایرادِ نخستین بار آن سخنان، به خواسته­اش رسید و پس از یکی دو بار تلاش ناموفق، سرانجام نامزد حزب جمهوریخواه برای تصدی مقام ریاست جمهوری ا یالات متحد آمریکا شد.

در این مرحله نیز بخت و اقبال یار او شد. رقبایش، رودی جیولیانی و میت رامنی، هریک به دلیلی کـنار رفتـند و جـمهوریـخواهـان مـانـدنـد و مـسـئلـه انـتـخـاب یک « محـافظـه کار واقعی» («a real conservative»).  اوضاع عراق کمی رو بهبودی نهاد( دست کم به ظاهر). بنابر این، جان مک کین که از همان آغاز از اقدام جورج بوش در دست زدن به این جنگ نا محبوب حمایت کرده بود، تا حدودی رو سفید شد و « جهان بینی مبتنی بر تجربه اش» زمینه ای ثباتی پیدا کرد.

از سوی دیگر، « با آنکه امسال به هر حسابی باید سال دمکرات ها باشد»، چون آنها درگیر رقابت طولانی نامزدهای خود شدند، فرصتی بادآورده نصیب مک کین شد: هیلاری و اوباما بیست و چهارساعته بهم می پریدند، اما رسانه ها در کنار آنها اجباراً تصویر جان را نیز نشان می دادند که آرام و خونسرد وخندان بهره برداری می کرد.

 البته از این واقعیت هم نباید غافل بود که تجربه او چه در عالم سناتوری و چه در عرصه جهانی به هر حال، از کلینتون و اوباما بیشتر است؛ در واقع، «آشنایی و تجربه آن دو خیلی از هیچ بیشتر نیست.»

عامل بخت و اقبال 

 از قول مک کین نقل می­کنند که یک بار چنین گفته است:« بامزه است، اما هرچه بیشتر می روم، مثل این که شانس بیشتری به من روی می آورد.» تردیدی نیست که جان مک کین از بسیاری از سیاستمداران معاصر آمریکا از مهارت و جسارت بیشتری برخوردار است. درعین حال، کارنامه قانونگذاری او چندان هم درخشان نیست.

البته، تصویب « قانون اصلاح مبارزات انتخاباتی» در 1982- که با تلاش فراحزبی سناتورها مک کین و فاینگولد حاصل شد- نتیجه سال ها زحمت آنها بود ولی، در واقع، فقط همین یکی است و دستاورد بزرگ دیگری درکارنامه قانونگذاری آقای مک کین مشاهده نمی شود.

به علاوه، درخدمت به حوزه انتخاباتی­اش، یعنی آریزونا نیز کار چندانی صورت نداده است. حتی می نویسد که«درسراسرایالت آریزونا شهرتی نامطلوب دارد، زیرا همواره از درآمیختن با مردمان کوچک پرهیز نشان داده است.»

با این حال، مک کین یک « استراتژیست بزرگ در فرهنگ غالب بر واشنگتن است،» و بخصوص می داند که با رسانه های ملی چگونه رفتار کند.«روزنامه ها عاشق مک کین هستند.» او به خوبی می داند که شهرت چگونه ساخته می شود و چگونه پایدار می ماند. نویسندگان درمواردی رایگان» معتقدند که مک کین « در روزنامه ها رخنه کرده است» و می داند که مخالفان خود را چگونه باید به متحد خود تبدیل کند.

محدودیت ها

با این همه، مخالفان مک کین نیز در رسانه ها کم نیستند. روی هم رفته، نه محافظه کاران « اصول گرا» و نه لیبرال های سنتی به او اعتماد کافی دارند. خیلی از محافظه کاران ممکن است از لج «آن نامزد سیاه پوست» بالاخره به او رأی دهند، اما لیبرال ها بعید است که نهایتاً به او گرایش پیدا کنند.

«محدودیت های » جان مک کین، علاوه بر سابقه پشتیبانی از جنگ های عراق و افغانستان، به سن او نیز مربوط می شود. 72

سالگی را بسیاری برای تصدی یکی از حساس ترین مقامات دنیا سن مناسبی نمی دانند. به علاوه گفته می شود که بسیار عصبی است و کنترل خود را به سرعت از دست می دهد. این نکته ای است که حتی « اکونومیست» لندن نیز به آن اشاره کرده است.

علاوه بر محافظه کاران « اصول گرا» و لیبرال ها، گروه موسوم به « اختیار گرایان» (liber tarians) نیز با جان مک کین، که به معنایی طرفدار دولت بزرگ و « مداخله گر» است، سرسازش ندارند.

در پایان، باید به موضع مک کین نسبت به ایران نیز اشاره کرد. وی ایران را، در همان مسیر جورج بوش،« دولتی شیطانی» می خواند وغالباً از ضرورت « به عقب راندن» این دولت شیطان سخن گفته است. 

 البته اخیراً چنین ا ظهار داشته که از بیان این عبارت، هرگز این نیت را نداشته ام که باید اعلام جنگ دهیم. اما این را هم افزوده است: « مردم باید بدانند که من بدترین کابوس حماس خواهم بود.»

    David Brock and Paul Waldman, Free Ride:

John Mccain and the Media. Anchor, 218 pp.$13.95.

    Ckiff Schector, the Real Maccain : why

Conservatives Don’t Trust Him – and Why

Independents shoudn’t . Polipoint , 186 pp. $14.95

    Matt Welch, Maccain: The Myth of a Maverick.