ترامپ در تلاش برای منحرف کردن اذهان عمومی

نویسنده: توماس ال. فریدمن

دیپلماسی ایرانی: برخی روسای جمهوری آمریکا که پیش از انتخابات به دردسر می افتند، سعی می کنند با شروع جنگی در خارج از کشور اذهان عمومی را از مشکل منحرف کنند. اما به نظر می رسد دونالد ترامپ می خواهد در خانه جنگ به راه اندازد و احتمال دارد موفق شود.

چه شده که آمریکا به اینجا رسیده؟ خوب، مورخان رویکرد تیم ترامپ در مقابله با ویروس کرونا را بررسی کرده اند و تنها چند پاراگراف می شود: «طوری صحبت کردند که انگار به مثابه چین قرنطینه را اجرا کرده اند. طوری رفتار کردند که انگار به مثابه سوئد در جهت مصونیت گسترده حرکت کرده اند. اما برای هیچ یک آماده نبودند. و آنها ادعا کردند که از هر دو کشور برتر هستند. در نهایت، آنها از همه جهانیان بدتر شدند: ویروس به طور غیرقابل کنترلی شیوع یافته و یک فاجعه بیکاری به بار آورده است. با شیوع بیشتر بیماری و لزوم تعطیلی مجدد مشاغل، مدارس و دانشگاه ها، محبوبیت ترامپ در نظرسنجی ها کاهش و حمایت ها از جو بایدن (رقیب دموکرات او در انتخابات ریاست جمهوری) افزایش یافته است. پس ترامپ در تلاشی نومیدانه برای نجات کارزار انتخاباتی خود به کتابچه راهنمای دیکتاتوری های خاورمیانه رجوع کرد و چیزی که دنبالش بود را پیدا کرد: وقتی مردم در برابر شما قرار می گیرند، چه می کنید؟ آنها را علیه یکدیگر تحریک و خود را تنها منبع قانون و نظم معرفی کنید!»

نظر شخصی من این است که هر تظاهرات کننده آمریکایی در هر شهری به خشونت متوسل شود، به خانه ها و مشاغلی که پیشتر به دلیل ویروس کرونا آسیب دیده، آسیب می رساند و از آنجایی که خشونت همواره سرکوب می شود، نیاز به وجود اکثریت برای ایجاد یک تغییر را نمی تواند برطرف کند. با این حال، رویکرد ترامپ در مواجهه با ناآرامی های اخیر و به ویژه اظهاراتش درباره اعزام نیروهای فدرال به شهرهای مختلف بدون جلب موافقت شهردار این شهرها، ناگزیر خاطرات «سوریه» از 2011 به بعد و واکنش بشار اسد با ناآرامی ها در این کشور را در خاطر زنده می کند.

ترامپ درباره این موضوع این چنین گفت: «قصد دارم کاری انجام دهم؛ همین را می توانم به شما بگویم. اینکه نخواهیم گذاشت نیویورک و شیکاگو، فیلادلفیا، دیترویت و بالتیمور و همه اینها به آشفتگی اوکلند شوند. نخواهیم گذاشت این اتفاق در کشور ما رخ دهد.» ترامپ تاکید کرد: «این شهرها همه توسط دموکرات های بسیار لیبرال اداره می شوند. همه توسط چپ رادیکال اداره می شوند. اگر بایدن رئیس جمهور شود، همه کشور به همین وضع خواهد افتاد. همه کشور به درک واصل می شود. و ما نمی خواهیم بگذاریم اینطور شود.»

این اظهارات و رویکرد به طور مستقیم از دفترچه راهنمای دیکتاتورهای خاورمیانه درآمده است. در پوتلند نیروهای پلیس فدرال در حالی که لباس رزم به تن داشتند، اما هیچ علامت قابل شناسایی نداشتند، به تظاهرات کنندگان حمله و مردم را دستگیر کردند و آنها را با خودروهای بی نام و نشان بردند. این اتفاقات چطور می توانست در آمریکا رخ دهد؟

لری دایموند از استنفور، نویسنده کتاب «بادهای مخالف: نجات دموکراسی از خشم روسیه، جاه طلبی چین و خودپسندی آمریکا» اینطور توضیح می دهد که پوپولیست های استبدادگرا از رجب طیب اردوغان در ترکیه گرفته تا ژایر بولسونارو در برزیل، رودریگو دوترته در فیلیپین، ولادیمیر پوتین در روسیه، ویکتور اوربان در مجارستان، یاروسلاو کاچینسکی در لهستان یا بشار اسد در سوریه، همگی «با ایجاد اختلاف در میان مردمان کشور خود و ظاهر شدن به عنوان ناجی شهروندان خوب و عادی در برابر عوامل متجاوز براندازی و آلودگی فرهنگی» بر مردم حکومت کرده و می کنند.

جناح چپ آمریکا باید در در مواجهه با چنین تهدیدی هوشمندانه عمل کند. اقدام علیه نیروهای پلیس هوشمندانه نیست و درخواست ها باید برای اصلاحات باشد نه براندازی. اینکه مردم به نیروهای پلیس بی احترامی و محله ها را با موانع تصاحب کنند، پیام های وحشتناکی در بر دارد که ترامپ به راحتی می تواند از آنها بهره برداری کند.

طبق نتایج یک نظرسنجی اخیر واشنگتن پست-ای بی سی، «اکثریت آمریکایی ها» از جنبش سیاه پوستان حق زندگی دارند، حمایت می کنند و 69 درصد افراد هم معتقدند که در نظام کیفری آمریکا با سیاه پوستان و سایر اقلیت ها به صورت برابر با سفید پوستان رفتار نمی شود؛ اما در عین حال، عموم مردم با خواسته برخی مبنی بر انتقال بودجه پلیس به خدمات اجتماعی یا براندازی مجسمه های ژنرال های کنفدراسیون یا روسای جمهوری که مردم را به بردگی گرفته بودند، مخالف هستند. همه این خشونت های خیابانی و اظهارات علیه نیروهای پلیس در حقیقت یک تبلیغ موثر برای ترامپ هستند.

تظاهرات کنندگان امروزی باید بر ترامپ با استفاده از دفترچه راهنمای یک رهبر خارجی دیگر، یک لیبرال به نام اکرم امام اوغلو که در انتخابات محلی سال 2019 ترکیه به رغم تبلیغات اردوغان شهردار استانبول شد، چیره شوند. استراتژی مبارزات انتخاباتی امام اوغلو را «عشق افراطی» می خوانند. در کارزار عشق افراطی برای دسترسی به بیشتر حامیان سنتی و مذهبی اردغان تلاش شد، به آنها گوش فرا داده و احترام گذاشته شد. فعالان این کارزار به روشنی بیان کردند که حامیان اردوغان را دشمن خود نمی دانند، بلکه اردوغان را دشمن می دانند چرا که او اساسا دشمن وحدت و احترام متقابل است و بدون این دو امکان حصول پیشرفت وجود نخواهد داشت. عشق افراطی در آمریکا هم جواب می دهد؛ پاسخی درخور برای کارزار ترامپ مبنی بر ایجاد اختلافات و چنددستگی سیاسی و تنها راهکاری است که او هرگز نمی تواند از آن تقلید کند.

منبع: نیویورک تایمز / مترجم: طلا تسلیمی