منافقین، برگه‌ای سوخته‌ای که ترامپ و بولتون روی آنها شرط بسته‌اند

نویسنده: جان لیمبرت

دیپلماسی ایرانی: تا همین اواخر آنچه به عنوان «سیاست ایران» در دولت ترامپ به اجرا گذاشته شده، از وسواس رئیس جمهوری درباره رئیس جمهوری پیش از خودش نشئت گرفته بود. چون رئیس جمهوری باراک اوباما می خواسته با جمهوری اسلامی مذاکره کند، پس رئیس جمهوری کنونی مذاکرات را تعطیل کرده و به 40 سال تبادل بی فایده تهدید، توهین و اتهام باز می گردد. چون رئیس جمهوری اوباما و 5 کشور دیگر در برجام بر سر محدود کردن برنامه هسته ای ایران در برابر کاهش تحریم های اعمال شده علیه این کشور توافق کرده اند، پس رئیس جمهوری کنونی این توافق را پاره کرده، شرکای آمریکا را نادیده گرفته و تحریم های بیشتری علیه ایران اعمال کرده است. مشکل ترامپ با برجام شرایط قید شده در آن نیست، بلکه این است که این توافق توسط اوباما حاصل شده و نه خود او که بزرگ ترین مذاکره کننده جهان است!

وزیر امور خارجه جدید ترامپ هم که نامی مشابه پومپئوس ماگنوس مقام شوم بخت روم دارد، وسواس رئیس خود را به خوبی متوجه شده است. او در سخنرانی ماه ژانویه در قاهره جایی که اوباما 10 سال پیش از «شروعی جدید» برای جهان اسلام سخن گفته بود، مخاطبان را با نابود کردن تلاش های اوباما برای یافتن مسیری دیپلماتیک تر و موثرتر با ایران شوکه و رئیس خود را خرسند کرد. او 11 ماه مه در مراسم موسسه کلرمونت همچنان به تقبیح اقدامات رئیس جمهوری پیشین ادامه داد و در پیامی خطاب به کارکنان وزارت خارجه ادعا کرد: «اکنون به همان جایی بازگشته ایم که باید باشیم.»

اما این اعلام پیروزی پومپئو در برابر ایران صرفا با انگیزه خشنود ساختن رئیسش و تشدید وسواس او در رابطه با رئیس جمهوری پیشین صورت گرفته است. این سیاست گذاری هیچ هدفی جز منفعت طلبی شخصی را دنبال نمی کند. برای پیشبرد این سیاست گذاری هم ابزاری جز اتهام زنی ها، اولتیماتوم ها و اظهار همدردی ریاکارانه با شهروندان ایران وجود ندارد. پومپئو در برنامه ای در کتابخانه ریگان در ماه ژوئیه 2018 ایران را به رهبری «مافیا» متهم کرد. خشنود کردن رئیس شاید هدف ارزشمندی برای سیاست پومپئو در قبال ایران نباشد، اما دست کم قابل درک است. اما همچنان ربطی به ایران ندارد.

به نظر می رسد وزیر امور خارجه هیچ اطلاعات تاریخی ندارد. او ظاهرا هیچ علاقه ای به درک آنچه به بن بست کنونی در روابط ایالات متحده و ایران انجامیده است و می تواند در نتیجه اقدامات اشتباه هر یک از طرفین به درگیری بینجامد، ندارد. همچنین درک نمی کند که دیپلماسی ای که 40 سال جواب نداده، اکنون هم جواب نمی دهد. هیچ صحبتی از «درهای گشوده»، منافع مشترک یا نتیجه برد-برد نیست. تنها چیزی که به ایرانی ها پیشنهاد شده این است که تسلیم شوند.

ظاهرا پومپئو از بی توجهی، فریب، حرص و طمع و توجه به منافع شخصی که ایالات متحده را در فاجعه های ویتنام و عراق درگیر کرد نیز اطلاعی ندارد. این ماجراجویی های ناخوشایند هم به آن کشورهای بخت برگشته و هم به جامعه آمریکا آسیب های جبران ناپذیری وارد کردند. پومپئو که سابقه فعالیت در ارتش را داشته باید دست کم از دروغ ها و بی لیاقتی ای که به اعزام سربازان همرزم او به ویتنام و کشته شدن آنها در انجا انجامید، خبر می داشت. ارتش ایالات متحده به بررسی مجدد «درس های آموخته شده» از خوب یا بد پیش رفتن عملیات قبلی مشهور است. اما آیا پومپئو هرگز به جلسات برگزار شده درباره ویتنام یا عراق توجهی کرده است؟ او تصمیم دارد در برابر پیشروی دولت ترامپ در مسیری مشابه آنها در ارتباط با ایران ساکت بماند یا نقش مشوق را ایفا کند؟

اما به طور قطع نمی توان جان بولتون، مشاور امنیت ملی را به بی هدفی در قبال ایران متهم کرد. هدف او کاملا روشن است: سقوط جمهوری اسلامی در صورت لزوم با جنگ و جایگزینی آن با حامیان مالی او که گروه تروریستی عجیب و غریب مجاهدین خلق (منافقین) است.

گروهی که در دهه 1960 به عنوان «مارکسیست های اسلام گرا» فعالیت خود را آغاز کرد و با درک انشعابی از اسلام شیعه و رویکرد ضد آمریکایی در کنار آیت الله خمینی، رهبر فقید ایران علیه نظام شاهنشاهی ایران جنگید. دو سال بعد از انقلاب اسلام گرایان در ائتلاف تحت رهبری آیت الله خمینی پس از یک سری درگیری های خیابانی و اقدام اعضای این گروه به کشتار و بمبگذاری علیه آن برخاستند.

گروهک تروریستی مجاهدین خلق به گروهی عجیب تغییر شکل یافت که ایدئولوژی آن ملغمه ای از آموزه های جونزتاون و خمرهای سرخ است. اگر این گروه سرمایه گذاری گسترده و عاقلانه مالی روی بولتون را نداشت، امروز چیزی جز چند عضو سالخورده از آن باقی نمانده بود. جدای از گذشته تیره و تار گروهک تروریستی مجاهدین خلق از جمله تروریسم علیه آمریکایی ها و حمایت از حمله به سفارت آمریکا در تهران پس از انقلاب، زمان حال این گروه هم مشکوک و پر از فریب، رفاه مشکوک، طلاق های اجباری، جلسات انتقادی و مسائل اینچنینی است. مساله غم انگیز این است که یکی از جیره خوار های این گروهک اکنون در بالاترین سمت امنیت ملی ایالات متحده فعالیت می کند.

گروهک تروریستی مجاهدین خلق سخاوتمندانه پرداخت کرده؛ رقم ها از 25 هزار تا 50 هزار دلار متفاوت بوده و گاهی اوقات بیشتر هم شده است. از آنجایی که بولتون طبق اعتراف خودش دست کم در 10 سال گذشته در حمایت از این گروهک سخن گفته، باید پول خوبی هم به جیب زده باشد: شاید چیزی حدود 180 هزار دلار. افشاگری اخیر درباره حساب های مالی بولتون حاکی از دریافت 40 هزار دلار دستمزد برای سخنرانی سال 2017 در راهپیمایی گروهک تروریستی مجاهدین خلق در پاریس بوده است.

موفقیت این گروه به رغم باورهای نادرست و عجیب آن کوهی بر قدرت پولی است که سخاوتمندانه خرج کرده است. آنها پشتیبانی هر دو حزب اصلی در ایالات متحده را خریده و به مشوقانی همچون نیوت گینگریچ، رئیس پیشین مجلس نمایندگان، بیل ریچاردسون، یک وزیر سابق کابینه، جیم جونز و پیتر پیس ژنرال های سابق، رودی جیولیانی، شهردار سابق بزرگ ترین شهر ایالات متحده و هاوارد دین، فرماندار سابق یکی از ترقی خواه ترین ایالت های این کشور پول داده اند. همه این افراد در راهپیمایی های این گروهک تروریستی در اروپا و برنامه های آنها در واشنگتن سخنرانی کرده اند.

این گروهک تروریستی اهداف اصلی خود را آشکارا بیان کرده است: تحریک به جنگ بین ایالات متحده و ایران. این گروهک طبق محاسبات خود تصور می کند که پس از جنگ می تواند وارد خرابه ها شود و غنیمت جمع کند.

اخیرا درباره این گروهک و نفوذ آن برای مخاطبانی با تحصیلات عالیه در واشنگتن که فارغ التحصیلان سه تا از بهترین دانشگاه های جهان بودند، صحبت کردم. اکثر آمریکایی ها از این گروهک تروریستی و پرداخت های آن به مشاور امنیت ملی آگاهی نداشتند. همه ایرانی-آمریکایی های حاضر در این نشست این گروهک را به خوب می شناختند و از آن متنفر بودند. آنها از گذشته این گروهک در قتل عام ها در ایران خبر داشتند: می دانستند که در سال های 1979-1980 اعضای این گروهک از افراط گرایان مذهبی ایران در کمپین برای ساکت کردن درخواست ها برای دموکراسی و حقوق زنان حمایت کردند؛ آنها می دانستند که در روزهای اول انقلاب این گروه بوده که اعدام های بیشتر را خواستار شده؛ آنها می دانستند که طی جنگ طولانی و خونین ایران و عراق، اعضای این گروه در کنار عراقی های متجاوز جنگیده؛ آنها می دانستند که اعضای این گروه در سال 1988 حمله ای مسلحانه به خاک ایران داشته که با تلفات سنگین متوقف شده است.

اگرچه بسیاری از ایرانی-آمریکایی های حاضر در جلسه با بسیاری از سیاست گذاری های جمهوری اسلامی موافق نبودند، اما می دانستند که اگر مجاهدین خلق در ایران حکومت می کردند وضعیت فاجعه آمیز می شد. طبق همه گزارش های منتشر شده، اکثریت جمعیت ایران، فارغ از دیدگاه آنها درباره جمهوری اسلامی، به طور مشترک به شدت از گروهک تروریستی مجاهدین خلق متنفر هستند. ایرانی ها فریب ادعاهای دموکراتیک این گروهک را نخورده اند و از پیشینه آن خبر دارند.

وقوع جنگ بین آمریکا و ایران به زیرساخت ها، اقتصاد و جمعیت ایران آسیب شدیدی وارد خواهد کرد. این مساله درباره آمریکایی ها که هنوز در دیگر مناطق در خاورمیانه هم در گیر هستند، صدق می کند. آمریکا با جنگ با ایران خود را در مخمصه ای می اندازد که عراق به پای آن ساده به حساب می آید. ما باید از این تصور غلط که اقدام نظامی علیه ایران آسان و بدون هزینه خواهد بود، دست برداریم.

نهایت اینکه هرگز نباید از پرسیدن این سوال که «چه کسی برای جنگ با ایران تلاش می کند و چرا؟» دست برداریم. پاسخ به این سوال به وضوح نشان می دهد که ما هیچ کاری با تحریک به چنین جنگی جز برای خدمت به منافع یک گروهک رانده شده ایرانی و سخنگوی رسمی آن نداریم.

منبع: امریکن پراسپکت / مترجم: طلا تسلیمی