توماس فریدمن: ترامپ فراموش کرده آمریکا چطور به اینجا رسیده است

دیپلماسی ایرانی: من در این هفته سفری به توکیو و هنگ کنگ داشتم، اگر بخواهم بگویم چه چیز در گفت وگو های من بیش از همه تکرار شد، این پاسخ من است: 

در گفت وگو های حکومتی و تجاری در چین، نوعی اضطراب واقعی – "می شود لطفا به من بگویید در این جنگ تجاری، مهم ترین مسئله برای پرزیدنت ترامپ چیست؟ آیا مسئله به تعادل رساندن تجارت است یا جلوگیری از به قدرت رسیدن چین؟" – ترکیب شده با لاف زنی – "متوجه شده اید که شما آمریکایی ها خیلی دیر دست به کار شده اید؟ ما دیگر خیلی بزرگتر از آن هستیم که بخواهید برایمان قلدر بازی در بیاورید. شما باید این کار را یک دهه پیش انجام می دادید." دیده می شد.

در گفت وگو ها با ژاپنی ها، قدردانی– "ما خدا را برای دونالد ترامپ شاکریم. بالاخره یک رئیس جمهوری آمریکا متوجه شد که چین چه تهدیدی است!" – ترکیب شده با اضطرابی واقعی – "لطفا، لطفا مراقب باشید. در تعامل با پکن زیاده روی نکنید و سیستم تجارت جهانی را در هم نشکنید" هم دیده می شد.

و در گفت وگو با یک مشاور زیرک اروپایی، این حس سردرگمی بود که نمایان بود – "آیا اطلاعات غلط به دست این چینی ها می رسد؟ آنها اصلا نمی دانستند که چقدر هم دموکرات ها و هم جمهوری خواهان و هم اروپایی ها، همگی می خواهند ببینند ترامپ چین را در این جنگ تجاری به زمین می کوبد. اما لطفا، لطفا جنگ سردی را با چین آغاز نکنید که ما مجبور شویم طرف یکی را بگیریم."

از نظر من تجارت یک بازی برد و باخت نیست. چین می تواند رشد و پیشرفت کند و ما هم، هم زمان می توانیم. این همان اتفاقی است که در 40 سال گذشته رخ داده است. اما اگر چین می گذاشت تولید کنندگان آمریکایی به بازارش همان دسترسی را داشته باشند که خودش به بازار آمریکا دارد، شرایط برای ما بهتر می شد. اکنون وقت آن است که روابط اقتصادی آمریکا و چین، پیش از آنکه واقعا دیر شود، دوباره اصلاح شود.

هر دو کشور در مورد اینکه چگونه به این جایگاه رسیده اند باید با صداقت و ذکاوت برخورد کنند. چین به خاطر رشد سریع اقتصادی اش مدیون آمریکا است و ترامپ هم در مورد اینکه آمریکا چگونه این همه مدت این قدر قوی بوده است، باید باهوش تر از این حرف ها عمل کند.

یکی از عوامل موفقیت اقتصاد چین، سیستم پایدار تجارت جهانی بود که آمریکا ایجادش کرده بود و نیروی دریایی آمریکا از آن حمایت می کرد. این نیروی دریایی آمریکا بود که در اقیانوس آرام به شرکای تجاری چین این اطمینان را می داد که سلطه اقتصادی چین منجر به برتری ژئوپولتیک چین بر آنها نخواهد شد – و بنابراین خیال آنها را راحت می کرد و سرمایه گذاری و تجارت با چین را می پذیرفتند. 

آمریکا همیشه از ارزش های جهانی آزادی و حقوق بشر دفاع کرده، همیشه بیش از آنچه باید برای حفظ ثبات سیستم جهانی هزینه کرده است که ذی نفع اصلیش هم خودمان بوده ایم و همین باعث شده بود که همیشه متحدان پایداری داشته باشیم – نه مانند همسایگان و مشتریان ترسیده ای که چین دارد.

وقتی من جنگ تجاری ادامه دار و روز افزون را می بینم و به حرف های هر دو طرف گوش می دهم، می خواهم به چینی ها بگویم: شما تنها با سخت کوشی به اینجا نرسیده اید و سیستم اقتصاد جهانی که شما در آن رشد کرده اید را خودتان نساخته اید. بزرگترین مشتری و دشمنتان آن را به وجود آورده است – آمریکا. 

و می خواهم به ترامپ بگویم: آمریکا با فرمولی به قدرتمندترین تبدیل شده که همه رئیسان جمهور بزرگ آمریکا آن را اصلاح کرده و بهبود بخشیده اند. و تو این کار را انجام نمی دهی. در واقع تو داری برخی از عناصر کلیدی آن را نادیده می گیری و آنها را تضعیف می کنی – مهاجرت، متحدان، قوانین و ضوابط.

در نهایت، من نگرانم که آمریکا آن قدر بر این متمرکز شده که چینی ها چه کسانی هستند و می خواهند به کجا برسند که یادش رفته است ما کی هستیم و چگونه به اینجا رسیده ایم. این بزرگترین تهدید برای اقتصاد و آینده ما است. 

منبع : نیویورک تایمز / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی /33