توئیت ترامپ، یک رجزخوانی خطرناک

رابین رایت

دیپلماسی ایرانی: ترامپ صبح شنبه با انتشار توئیتی نوشت: "شب گذشته حمله ای بی نقص انجام شد. نمی شد نتیجه ای بهتر حاصل شود. ماموریت تمام شد."

از لحاظ فنی این حرف درست است. عملیات نظامی محدود – بسیار خفیف تر از آنچه پیش بینی می شد – کاملا توانست توانایی پرزیدنت بشار اسد برای استفاده تسلیحاتی از گازهای سمی علیه غیر نظامیان را کاهش دهد. اما نتوانست تمام انبارهای سوریه را پاکسازی کند و پنتاگون هم تایید کرده است، سرلشگر کنث مک کنزی در کنفرانس خبری روز شنبه به خبرنگاران گفت: "می توانستیم به امکان دیگر هم برویم و کارهای دیگر هم بکنیم." پنتاگون این طور گفته است. روز وقفه در انجام حملات احتمالا زمان کافی در اختیار سوریه قرار داد تا تجهیزات و پرسنل خود را جابه جا کند.

هر چند بحث اساسی تر این است که حمله ترامپ پاسخی تاکتیکی بود که فاقد یک استراتژی بلند مدت برای کمک به بازگشت ثبات به سوریه آشفته است. سوریه، کشوری که در مرکز ژئواستراتژیک خاورمیانه واقع است در جنگی هفت ساله ویران شده، جنگی که باعث کشته شدن حدود نیم میلیون نفر و آواره شدن بیش از نیمی از جمعیت 23 میلیونی اش شده است.

حمله به رهبری ایالات متحده هیچ یک از این واقعیت ها را تغییر نداده یا حتی نقش اسد در این وضعیت یا حضور رو به افزایش نظامی وی در کشور را به چالش نکشیده است.

رایان کروکر، سفیر سابق ایالات متحده در سوریه (و همچنین عراق؛ پاکستان؛ افغانستان، لبنان و کویت) به من می گوید: "شما حمله می کنید. بعدش چه؟ وقتی موشک ها به اهداف برخورد می کنند، می توانید بگویید ماموریت تمام شد. بهتر بود اصلا حمله نمی کردید. این پیغام را ارسال می کنید که کشتار "اوکی" است. همه نوع کشتار مجاز است، جز یک نوع، با سلاح شیمیایی. چند نفر در غوطه شرقی در جریان عملیات نظامی سویه کشته شدند؟ تعداد بسیاری توسط ادوات غیر نظامی. این خارج از اخلاق است."

کروکر می گوید این حمله به جای آن که تعهد غرب برای پایان دادن به حکومت بشار اسد را نشان دهد محدودیت های قدرت غرب را به رخ کشید. این عملیات حتی می تواند به معنای "عجز" کشورهای غربی قلمداد شود. کروکر که پژوهشگر در دانشگاه پرینستون است می پرسد: "واقعا ما چه صدمه ای وارد کردیم؟" پاسخ می دهد: "می توانید یک بار حمله کنید. چنان که ما هم حمله کردیم. بار دوم کم اثرتر است. سوری ها باز هم ( از گاز شیمیایی) استفاده می کنند و ما می گوییم ای شیطون، ای شیطون. این فرصتی در اختیار اسد قرار می دهد که نشان دهد ما چقدر عاجز و بی ربط هستیم."

کروکر هم همچون بسیاری از دیپلمات های ایالات متحده که در منطقه خدمت کرده اند، می گوید هنوز چشم انتظار یک راه حل دیپلماتیک برای پایان دادن به جنگ است، و نه صرفا یک نقشه نظامی با یک تاکتیک زننده. او می گوید: "به نظر می آید سیاست امروز این است که سیاستی در کار نباشد. سوریه یک مساله نظامی نیست، مساله ای سیاسی است."

فرد هوف، افسر سابق نظامی و سفیر در خاورمیانه در دولت ریگان و جورج هربرت بوش و اوباما به من می گوید: "در کمال انصاف، حملات نظم اساسی نبرد زمینی را به چالش نکشید و رهبران رژیم (سوریه) را هدف قرار نداد." او ادامه می دهد: "همه چیز قابل پیگیری است تا زمانی که پیگیری دیپلماتیک نباشد، خشم و هیاهو بر هیچ چیز دلالت ندارد، فقط ژستی تو خالی است، مثل سال گذشته."

هوف هشدار می دهد که حکومت اسد شاید حمله را به مثابه مجوزی برای بی رحمی بیشتر تفسیر کند. او می گوید: "تمرکز بیشتر بر تسلیحات است تا کشتار."

پس عبارات "ماموریت با رسیدن به اهداف تمام شد" یک رجزخوانی خطرناک است، همان عبارتی که پرزیدنت جورج دبیلو بوش زیر پرچم ایالات متحده روی یک ناو هواپیما بر به کار برد، اینکه تمام عملیات نبرد در عراق به نتیجه رسیده است. نیروهای عراقی هشت سال پس از آن در عراق ماندند، بیش از چهار هزار سرباز آمریکایی کشته شدند و حتی پس از خروج ایالات متحده در سال 2011؛ امریکا مجددا مجبور شد در سال 2014 برای کمک به مقابله با داعش به آنجا باز گردد. و تا امروز ما آنجا مانده ایم.

منبع : نیویورکر / ترجمه دیپلماسی ایرانی / 33