آمریکا قصد مداخله در سوریه ندارد

کریشنادف کالامور

دیپلماسی ایرانی: ایالات متحده در سوریه قوای نظامی دارد اما هنوز هیچ نماینده ای از آمریکا که مسئولیت دیپلماتیک داشته باشد حضور ندارد. ایالات متحده بیشترین کمک های بشردوستانه را به سوریه  ارائه می کند، اما دولت سوریه جلوی تحویل این کمک ها به مناطقی که تحت کنترل شورشیان است را می گیرد. دافنه راند، معاون ریاست سیاست و تحقیقات در "مرسی کورپس" (سپاه رحمت)، گروهی بشردوستانه که از زمان آغاز جنگ داخلی در سوریه در سال 2011 در این کشور حاضر بوده است می گوید: "ما شاهد شدیدترین خشونت ها در سوریه در هفت سال اخیر هستیم." او می گوید: "ما دوران سختی را سپری می کنیم چرا که همکاران ما در منطقه جان شان به دلیل خشونت در خطر است. هر بار که کارمندان ما برای توزیع اقلام خارج می شوند جانشان را کف دستشان می گیرند."

استفاده دولت سوریه از سلاح شیمیایی در گذشته باعث جلب توجه افکار عمومی شده است – استفاده از گاز سارین در غوطه شرقی در سال 2013، محلی که اینک نیز تحت بمباران قرار دارد، نزدیک بود پای دولت اوباما را به مداخله نظامی علیه بشار اسد باز کند – اما ماجرا این است که سلاح های متعارف باعث کشته شدن افراد بسیار بیشتری می شود. مرسی کورپس در تازه ترین گزارش خود در خصوص جنگ سوریه می نویسد: "این جنگ به بحرانی انسانی بدل شده که در دوران مدرن بی سابقه بوده است." حدود 400 هزار نفر از شهروندان سوری کشته شده اند، 11 میلیون نفر آواره شده اند که از این تعداد نیمی از آنها اینک در اردوگاه پناهندگان در خارج از کشور زندگی می کنند.

این جنگ همچنین حد و حدودی از دیپلماسی بین المللی به خود نمی بیند. در حال حاضر دو روند صلح بین المللی در حال دوئل هستند و هیچ کدام از این دو راهی به صلح پیدا نکرده اند. جریان صلح آستانه به رهبری روسیه، ایران و ترکیه "مناطق ترک تخاصم" برقرار کرده است که در آنها جنگ برای تسهیل مذاکرات صلح میان دولت اسد و شورشیان متوقف می شود. غوطه شرقی قرار بود یکی از این مناطق باشد. هیتر توئرت، سخنگوی وزارت امور خارجه ایالات متحده روز پنچشنبه گفت: "(این همه خشونت) برای منطقه ترک تخاصم خیلی زیاد است." او گفت روسیه "می تواند تلاش کند از این منطقه تنش زدایی شود اما ما از آنها می خواهیم به روند صلح ژنو بازگردند."

اما فرایند صلح ژنو که توسط سازمان ملل، ایالات متحده و متحدانش حمایت می شود رو به زوال است. هدفش این است که افراد از جناح های مختلف را گرد هم بیاورد تا با هم کار کنند و نهایتا شرایط خروج اسد از قدرت و برقراری دولت انتقالی را فراهم کند. اما "پایان دادن به خصومت ها" در سراسر کشور که طرح سال ژنو در سال 2016 در پیش بود هیچ وقت محقق نشد و اسد جایگاهش در قدرت مستحکم است و انگیزه ناچیزی برای مذاکره با کسی دارد ، فارغ از اینکه آیا واقعا اپوزسیونی باقی مانده باشد.

اگرچه بیان شدید الحن نگرانی ها در الویت ایالات متحده قرار دارد اما توقف کشتار عظیم در سوریه به نظر نمی آید اهمیت ویژه ای برای دولت ترامپ داشته باشد. رکس تیلرسون، وزیر امور خارجه ایالات متحده شخصا در یک هفته اخیر حرفی راجع به سوریه نزده است. جمعه گذشته در یک کنفرانس خبری از ترامپ در خصوص حملات در غوطه شرقی پرسیده شد، ترامپ گفت: "کاری که روسیه؛ ایران و دولت سوریه انجام می دهند لکه دار کردن انسانیت است" اما گفت وظیفه (سربازان) آمریکا در سوریه این بود که "از شر داعش خلاص شود و به خانه بازگردند."او سپس به مساله دیگری پرداخت.

داعش به شدت در سوریه شکست خورده اما ایالات متحده به خانه بازنگشته است. همین چند روز پیش کاخ سفید اعلام کرد که دولت برای حفظ نیروهایش در سوریه و عراق برای جنگ با داعش و بدون محدودیت زمانی به اجازه کنگره نیاز ندارد.

هفته گذشته با رایان کراکر، سفیر ایالات متحده در سوریه و دیگر کشورها صحبت کردم و او تاکید داشته که در رویکرد ترامپ نسبت به سوریه، مساله آشنایی وجود دارد: "دولت ترامپ هم همچون دولت اوباما با مساله داعش همچون مساله ای صرفا نظامی برخورد کرد. چرا که هر رویکرد دیگر شما را وارد مسائل پیچیده و پر دردسری می کرد که در دیگر نقاط منطقه درگیرش بوده ایم." او اضافه کرد: "اما ما باید درگیر آنها بشویم."

منبع : آتلانتیک / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33