ظریف برود جلیلی بیاید؟

عصر ایران، مصطفی داننده- حسین شریعتمداری مدیرمسئول روزنامه کیهان در سرمقاله روز گذشته این روزنامه پیشنهاد داده بود که پرونده هسته ای از دولت گرفته و به هیات یا شورایی مرکب از کارشناسان ورزیده هسته ای و حقوقدانان کار آزموده داده شود.

او در ادامه لطف می کند و می نویسد که دو مسئول دولتی نیز می توانند در این هیات حضور داشته باشند.

جدا از اینکه معمولا در مذاکرات میان دولت ها مانند مذاکرات هسته ای، نمایندگان دولت ها با هم مذاکره می کنند نه یک تیم خارج از دولت با نمایندگان دولت های 1+5 . این پیشنهاد، غیر عقلانی است.

 حال باید از مدیرمسئول کیهان پرسید این تیم مورد نظر شما چه کسانی هستند؟

با توجه به مواضع حسین شریعتمداری در این سال ها به احتمال زیاد از نظر او سعید جلیلی و تیمش می توانند پرونده هسته ای را به سرمنزل مقصود برسانند.

حسین شریعتمداری به شدت از روش مذاکره سعید جلیلی حمایت می کند و آن را موفق تر و کارآمد تر از روش روحانی و ظریف در چهار سال گذشته می داند.

روش مذاکرات جلیلی و ظریف بسیار متفاوت است.

«رابرت جی اینهورن» مذاکره کننده سابق آمریکایی در مورد روش مذاکره جلیلی در مذاکرات می گوید:« ما در بسیاری از ساعاتی که به سخنرانی های اقای جلیلی گوش می دادیم، بسیار در مورد تاریخ ایران و گله های ایران یاد گرفتیم. متاسفانه پیشرفت های کمی در مذاکرات آن دوره ایجاد شد.»

روش سعید جلیلی که مورد حمایت حسین شریعتمداری نیز هست حاصلی به جز تحریم و به بن بست رسیدن پرونده هسته ای ایران نداشت. سعید جلیلی در جریان مذاکرات هسته ای بیشتر به دنبال «هدایت» طرف مقابل بود تا اینکه دو طرف به یک نقطه نظر مشترک برسند.

بسیاری از تحریم های ایران در زمانی بر کشور حاکم شد که این تفکر در کشور حاکم شد. تحریم هایی که محمود احمدی نژاد در آخرین ماه های ریاست جمهوری اش بر تاثیر منفی آن بر اقتصاد ایران اعتراف کرد.

امروز بسیاری از مشکلات کشور حاصل این تفکر و اندیشه بوده است. در چهار سال اخیر روحانی و ظریف در حال باز کردن گره هایی هستند که در زمان دولت نهم و دهم به پرونده هسته ای زده شد.

جالب است که کیهانیان در برابر تحریم ها علیه ایران در دوره سعید جلیلی، سکوت می کردند و در دوره فعلی، از ظریف و عراقچی انتقاد می کنند که چرا تحریم های گذشته را بر نمی دارند.

اوج توافق های ایران با کشورهای 1+5 در زمان سعید جلیلی، توافق بر سر محل مذاکرات بود.

یعنی آمریکا، اتحادیه اروپا، شورای امنیت سازمان ملل متحد و دیگر کشورها همزمان با ادامه مذاکره با طرف ایرانی در حال تصویب و اعمال تحریم های جدیدی علیه بخش های مختلف کشورمان و در راس آنها نفت و بانک و بیمه و حمل و نقل کالا بودند اما در دوره مذاکرات به سرپرستی ظریف، این روند متوقف شده و دیگر شاهد تصویب و اعمال تحریم های جدیدی علیه ایران  نیستیم.

تحریم هایی که در 4 سال اخیر خبرهای آنها را می شنویم یا مربوط به موضوعات غیرهسته ای (حقوق بشر، حمایت از به اصطلاح گروه های تروریستی و موشکی ) یا اضافه کردن مصادیق به تحریم های سابق است. تحریم هایی که خبرهای آنها را می شنویم تاثیری بر زندگی ایرانیان ندارند به عنوان مثال توقیف دارایی های برخی مقامات ایرانی در آمریکا که اصولا در این کشور پول و دارایی ندارند.

حالا مشخص نیست در روزهایی که تیم مذاکره کننده هسته ای دولت یازدهم توانسته اند به دستاوردی به نام برجام برسند و مردم در انتخابات ریاست جمهوری 92 و 96، دو مرتبه نظر خود را درباره حل مسئله هسته ای از طریق روحانی ظریف یا سعید جلیلی اعلام کرده اند.

چرا حسین شریعتمداری به دنبال بازگشت تفکر زمان سعید جلیلی به کشور است؟

مردم اگر برجام را ناموفق می دانستند و اطمینان داشتند آبی از توافق هسته ای برای آنها گرم نمی شود بازهم در انتخابات به روحانی رای نمی دادند و رای خود را به سبد سید ابراهیم رییسی می انداختند.

مردم تمایل به اداره کشور به سبک روحانی و ظریف دارند و دوست ندارند بازهم تفکر تیم قبلی به صحنه سیاسی کشور برگردند.

بهتر است حسین شریعتمداری و همفکران او، سعی کنند نظر واضح مردم در انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم را بشنوند.