تغییر اما بدون مداخله ترامپ

دیپلماسی ایرانی: بحران اقتصادی و سیاسی در ونزوئلا به سرعت به سوی وخامت و فاجعه ای انسانی حرکت می کند. کالاهای ضروری به ندرت یافت می شوند و خشونت سیاسی رو به افزایش است. تصمیم گرفتیم تا تناقض موجود در ونزوئلا را از نزدیک تجزیه و تحلیل کنیم. آلخاندور زنی ونزوئلایی است که حدود چهارسال پیش کشورش را به مقصد اروپا ترک کرد. او دیدگاهی درباره کشورش برای ما ارائه کرده است. او امروز به عنوان یک معمار در مالت کار می کند.

ونزوئلا از دریچه نگاه آلخاندرو

سلام آلخاندرو از شما سپاسگذاریم که پیشنهاد ما را قبول کردید. از نظر ما صحبت های ما ارزش بسیار زیادی دارد بیایید از این سوال آغاز کنیم:

روزهای عادی جوانان ونزوئلا چطور می گذرد؟

من می توانم به این سوال با استفاده از برادر 23 ساله ام جواب دهد. هیچ کاری برای انجام دادن وجود ندارد چراکه راه رفتن در خیابان ها خطرناک است. هیچ پولی هم وجود ندارد هرچه هم باشد برای غذا، آب و برق باید مصرف شود. افرادی هم که پول بیشتری دارند یا گردشگر هستند یا برای دولت کار می کنند یا عضو گروه ها و سازمان های جنایی هستند.

ما در روزنامه های بین المللی می خوانیم که این روزها برق و سایر کالاهای ضروری در ونزوئلا جیره بندی شده است. آیا این درست است؟

بله. سهمیه بندی منابع در کشور من برای سال هاست که تبدیل به واقعیتی غم انگیز شده و این وضعیتِ غیرقابل پیش بینی با عملکرد دولت تشدید شده است. اغلب برق و آب قطع شده و چندین ساعت وضع به همین شکل ادامه دارد و این مساله به مردم اجازه نمی دهد که به خوبی آماده مقابله با شرایط باشند. این شرایط اقتصادی شرکت ها را، چه ملی باشند یا نه، مجبور می کند که هر روز قیمت ها را افزایش دهند.

باچاکوئرس ها که هستند؟ چطور به وجود آمدند؟

باچاکوئرس ها مردمانی حاشیه نشین ها هستند که ساعت ها در صفوف فروشگاه ها در صف می ایستند و سپس این اقلام و ملزومات اساسی را در بازار سیاه گاه تا سه برابر قیمت خرید به فروش می رسانند. آنها حاصل کمبود مواد غذایی و صف های بی پایان روبه روی سوپرمارکت ها هستند و نبود قدرتی متحد که این پدیده را از بین ببرد موجب شده که دست این افراد هر روز و هر هفته بیشتر و بازتر شود در حالی که مردم عادی تنها یک روز در هفته اجازه دارند از سوپرمارکت ها خرید کنند.

چه مدت است که از کشور خارج شده اید؟ چند وقت یک بار خانواده خود را می بینید؟

در چهار سال گذشته که از ونزوئلا خارج شده ام دوبار توانسته ام به داخل کشور سفر کنم. سفر به داخل تنها زمانی ممکن است که پاسپورت داشته باشید. به دست آوردن این مجوز هم به دلیل بروکراسی و کاغذبازی های فراوان بسیار سخت است در حالی که این روزها حتی کاغذ مورد نیاز برای چاپ این مجوزها هم وجود ندارد. کسانی هم که بدون مجوز و گذرنامه قصد ترک کشور را داشته باشند در آینده با مشکلاتی جدی مواجه می شوند.

آلخاندور تاریح به ما می آموزد که نارضایتی و سرکوب نمی تواند طولانی مدت باشد، فکر می کنید همه اینها چطور و چگونه به پایان می رسد؟ فکر می کنید دولت ترامپ دخالتی خواهد کرد؟

واضح است که قدرت باید در ونزوئلا تغییر کند اما من به هیچ وجه خواهان دخالت آمریکا نیستم. دوست ندارم ببینم که ترامپ در امور کشورم مداخله می کند. بیشتر امیدوارم که دولت های ملی کشورهای دیگر متعهد شوند که به ما برای عبور از این بحران یاری دهند.

الخاندور صحبت های شما برای ما بسیار مفید بود و قدردان و سپاسگذار این هستیم که بسایر صریج و غیرسیاسی درباره مشکلات ونزوئلا با ما حرف زدید. امیدواریم که موفق باشید.

با این مقاله می خواستیم که صدای نارضایتی مردم ونزوئلا را به گوش شما برسانیم. فارغ از مساله سیاسی نباید فراموش کرد که زخم به جا مانده از قرن ها استثمار استعماری و دیکتاتوری پوپولیستی هنوز در این کشور به فراموشی سپرده نشده است.

منبع: راشا اینسایدر/ مترجم: روزبه آرش