آبرهام کلینکلن، لیندون جانسون و حالا هیلاری کلینتون

دیپلماسی ایرانی: از زمان تاسیس نشریه آتلانتیک هیات تحریریه این نشریه تنها سه بار کاندیدایی را در انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده تایید کرده است. یکی از این سه تن هیلاری کلینتون است.

جیمز راسل لوول، بنیانگذار نشریه آتلانتیک در اکتبر 1860 در همین نشریه هشدار داد که اگر شهروندان (در آن زمان تنها مردان و سفیدپوستان حق رای داشتند) حق رای خود را جدی نگیرند تجربه دموکراسی بزرگ آمریکایی از دست خواهد رفت. لاول نوشته بود: «در جامعه ما درست که دولت به لحاظ عملی استقلال دارد اما هر چهار سال یک بار مردم به پای صندوق های رای می روند تا نظر خود را درباره اداره امور اعلام کنند.»

یکی از انگیزه های اصلی آغاز به کار این نشریه در سال 1857 لغو برده داری بود و لوول اعلام کرد که تنها حزب جمهوری خواه و مردی که پرچمدار این حزب در سال 1860 بود، می تواند کشور را از چالش هایی که در پیش داشت به سلامت خارج کند. لوول در تایید آبرهام لینکلن برای نشستن بر کرسی ریاست جمهوری از طرف نشریه نوشت: برده داری به عنوان اشتباهی بزرگ عملی خلاف اخلاق است و مخالفت حزب جمهوری خواه با این عمل خلاف اخلاق نقطه قوت آن است." لوول تا آنجا پیش رفت که اعلام کرد "آبراهام لینکلن در امور اجتماعی به قدری تجربه دارد که از او یک دولتمرد بسازد، اما نه آن قدر که او را به یک سیاستمدار تبدیل کند."

اما این اتفاق دیگر تا بیش از یک قرن تکرار نشد و نشریه آتلانتیک از هیچ کاندیدایی در انتخابات ریاست جمهوری به طور علنی حمایت نکرد؛ حال یا به این خاطر که دیگر کسی را در حد و اندازه های لینکلن نمی دید یا به این دلیل که هیچ خطر جدی را احساس نمی کرد. اما 104 سال بعد، نشریه آتلانتیک بار دیگر از یک کاندیدا در انتخابات حمایت کرد: لیندون بی جانسون. در اکتبر 1964  ادوارد ویکز به نمایندگی از نشریه آتلانتیک سخنان 100 سال پیش لوول را تکرار کرد و از شهروندان آمریکایی خواست که به لیندون جانسون رای بدهند. ادوارد ویکز در اعلامیه حمایت از جانسون نوشته بود: «ما از ادامه کار رییس جمهوری حمایت می کنیم، کسی که در عصر طرح مارشال سیاست خارجی مسئولانه ای را در اقصی نقاط جهان در پیش گرفته است.» در آن زمان دست اندرکاران نشریه آتلانتیک عقیده داشتند که تغییر دولت احتمالا ایالات متحده را از پیشروی در سیاست خارجی باز خواهد داشت.

با این حال در آن زمان حمایت آتلانتیک کمتر بر ویژگی های مثبت جانسون و بیشتر بر ویژگی های منفی بری گلدواتر، سناتور آریزونا و رقیب او تمرکز داشت. ویکز در آن زمان درباره گولدواتر نوشت: «پیشنهاد او برای این که به فرماندهان اجازه استفاده از تسلیحات هسته ای در مقیاس کوچک داده شود از نقض یک باور اساسی نشات می گیرد، باوری که از دوران آبراهام لینکلن تا کنون وجود داشته است؛ این که در شرایط بحرانی مقام های غیرنظامی باید کنترل تسلیحات نظامی را در دست داشته باشند.» نشریه همچنین در آن زمان اعلام کرد، ایده گولدواتر مبنی بر این که در ایالات های آمریکا هر یک اجازه داشته باشد که قوانین حقوق شهروندی را در داخل مرزهای خود متناسب با شرایط آن ایالت خود اجرا کند تلاشی برای جلب حمایت برخی از فرمانداران به نام آن دوران بوده است. آن چه دست اندرکاران نشریه آتلانتیک در آن زمان نگرانش بودند ظرفیت محدود گلدواتر در اتخاذ تصمیم های معقول و محتاطانه بود.

حالا هم شرایط ما تقریبا مشابه همان روزهای 1964 است. امروز هم دست اندرکاران نشریه آتلانتیک تحت تاثیر توانایی های نامزد حزب دموکرات در انتخابات ریاست جمهوری قرار گرفته است، اما عمیقا نگران دونالد ترامپ، کاندیدای حزب جمهوری خواه هستند، کسی که در تاریخ 227 ساله ریاست جمهوری آمریکا، بی کفایت ترین نامزد یکی از دو حزب اصلی این کشور بوده است. این نگرانی ما را وا داشته است که برای سومین بار از زمان تاسیس این نشریه حمایت خود را از کاندیداتوری یک نامزد کرسی ریاست جمهوری اعلام کنیم. هیلاری رودهام کلینتون به عنوان بانوی اول، سناتور نیویورک و وزیر امور خارجه کارنامه موفقی داشته و حالا این حق را دارد که مستاجر بعدی کاخ سفید باشد. البته او نقص هایی هم دارد که برخی از آنان کاملا به حق و برخی نیز اغراق آمیز است، اما می توان گفت که او یکی از آماده ترین کاندیداها برای رسیدن به کرسی ریاست جمهوری بوده است. ما (نشریه آتلانتیک) مطمئن هستیم که او درک درستی از نقش ایالات متحده در جهان دارد؛ شک نداریم که او پشتکار لازم برای مقابله با چالش هایی که آمریکا با آنها روبه روست را دارد؛ و این که او نشان داده درک درست و تحلیل واقع گرایانه ای از شرایط دارد.

اما در طرف دیگر با دونالد ترامپ روبه رو هستیم، کسی که هیچ سابقه سیاسی ندارد؛ خیلی راحت کنترل خود را از دست می دهد و از کوره در می رود؛ نگاه تبعیض آمیز و جنسیتی دارد؛ نامنظم، مرموز و بیگانه هراس است؛ ستایشگر حاکمان اقتدارگراست؛ و تمایلات اقتدارگرایانه از خود نشان می دهد. او نسبت به امور بین الملل و سیاسی جاهل است و اعتنایی به قانون اساسی ندارد.

حمایت ما از کلینتون و مخالفت ما با ترامپ به معنی طرد حامیان نامزد جمهوری خواه نیست، کسانی که در مورد آینده خود و جایگاهشان در اقتصادی آمریکا نگرانی های کاملا مشروعی دارند. اما واقعیت این است که ترامپ با دامن زدن به این نگرانی ها به دنبال بهره برداری از این احساسات است.      

منبع: آتلانتیک / تحریریه دیپلماسی ایرانی / 30