انتقاد شریعتمداری از نطق روحانی در سازمان ملل

حسین شریعتمداری در روزنامه کیهان نوشت:  اگرچه برخی از اطرافیان و مشاوران رئیس جمهور محترم اصرار دارند که هر انتقادی را به حساب مخالفت با ایشان بنویسند و با بهره گیری از شگرد «مارپیچ سکوت» منتقدان را به سکوت وادارند، ولی به قول حضرت امام(ره)، آنان که دستی به قلم دارند- از جمله مطبوعات- نه فقط درباره آنچه می نویسند مسئول هستند بلکه درباره آنچه باید بنویسند و نمی نویسند هم مسئولیت دارند، از این روی اشاره به مواردی از مواضع و عملکرد رئیس جمهور محترم طی چند روز اخیر که در جریان سفر ایشان به نیویورک صورت پذیرفته و متاسفانه در شأن و تراز نظام اسلامی و مردم این مرز و بوم نبوده است، ضروری به نظر می رسد.

1- نطق رسمی آقای دکتر روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد با آنچه از رئیس جمهور ایران اسلامی انتظار می رفت و می رود فاصله زیادی داشت به گونه ای که اگر بخش مربوط به توافق وین- که اختصاص به ایران دارد- را از مجموعه سخنان ایشان حذف کنیم، سخنرانی جناب روحانی با سخنرانی مثلا رئیس جمهور فلان کشور دیگر به سختی قابل تشخیص بود و البته شروع سخن با «بسم الله الرحمن الرحیم» و خاتمه آن با «والعاقبة للمتقین» نشان می داد شخصی که در حال سخنرانی است، رئیس جمهور و یا نخست وزیر یک کشور اسلامی است، اما کدام کشور اسلامی؟ پاکستان؟ عربستان؟ مصر؟ اردن؟! و... چرا که روسای کشورهای یاد شده نیز بعضا سخن خود را با بسم الله الرحمن الرحیم آغاز می کنند و احیانا با جملاتی نظیر «والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته» خاتمه می دهند.

آقای دکتر روحانی در نطق خویش از انقلاب اسلامی، رسالت نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، علت درگیری و کینه توزی نظام سلطه جهانی با ایران اسلامی، حقانیت نیروهای مقاومت در منطقه، جنایات فراوانی که آمریکا و متحدانش علیه ملت ایران مرتکب شده و هنوز می شوند و... نه فقط کمترین سخنی به میان نیاورد بلکه از یک اشاره تلویحی و کنایه آمیز گذرا به مواردی از این دست نیز دریغ ورزید. از این روی و با عرض پوزش جای این پرسش هست که کجای نطق ایشان از اسلام و انقلاب و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، نشانه ای داشت؟! 

2- آقای رئیس جمهور با اشاره به انتخابات ریاست جمهوری 92 می فرمایند؛ «من به نمایندگی از ملتی سخن می گویم که دو سال قبل، بار دیگر به تعامل سازنده با جهان رأی داد... و خواستار تحکیم صلح و گفت وگوی سازنده با جهان شد»!

باید از آقای روحانی پرسید؛ مگر ملت ایران تاکنون و قبل از انتخاب ایشان، خواستار «تحکیم صلح» و «تعامل سازنده با جهان» نبوده است؟! آیا این بخش از اظهارات رئیس جمهور محترم که در جای جای نطق ایشان موج می زند،

اولا: اهانت به ملت ایران و متهم کردن آنان به جنگ افروزی و تنش آفرینی نیست؟

ثانیا: آیا آقای روحانی در این اظهارنظر خویش، ملت مسلمان و شریف ایران را عامل اصلی دشمنی های بی وقفه آمریکا و متحدانش با جمهوری اسلامی ایران معرفی نکرده است؟! چرا نفرموده اند تنها گناه مردم ایران که از نخستین روزهای بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تاکنون با کینه توزی ها و دشمنی ها و جنگ افروزی های بی وقفه نظام سلطه روبرو بوده و هنوز هم هست، فقط به فقط تکیه آنان بر اسلام ناب محمدی(ص)، تاکید بر استقلال و آزادی و مقابله با قدرتهای زورگو و غارتگر بوده است. چرا در سخنان خود - آنهم از جایگاه رئیس جمهور  ایران اسلامی- جای شاکی و متهم را عوض کرده اند؟! جنگ 8 ساله را ملت ایران به راه انداخت یا آمریکا و متحدانش؟ بمباران شهرها، جنگ نفت کش ها، محاصره و تحریم اقتصادی، طرح چند کودتا، حمایت های مالی و تسلیحاتی و سیاسی از گروههای تروریست و دهها و صدها جنایت دیگر را چه کسانی علیه مردم مظلوم و مسلمان این مرز و بوم تدارک دیده و به صحنه آورده و هنوز هم ادامه می دهند؟

3- آقای دکتر روحانی در حالی از اجرای برجام و موافقت جمهوری اسلامی ایران با توافق وین یاد می کنند که هنوز تکلیف نهایی آن روشن نیست و مطابق اصول 77 و 125 قانون اساسی، چنانچه این سند در مجلس شورای اسلامی به تصویب نرسد، اجرای آن غیرقانونی است. این بدعت که جناب روحانی آغاز کرده و در مجمع عمومی سازمان ملل بر آن تاکید ورزیده اند، در صورت ادامه و عدم پیشگیری، علاوه بر فاجعه ای که اجرای برجام به مردم و نظام تحمیل می کند، پی آمدهای خطرناک دیگری نیز به دنبال دارد که بی اعتنایی به قانون اساسی، دور زدن مجلس شورای اسلامی، بی توجهی به اصل تفکیک قوا و نادیده گرفتن مردم سالاری و...  از جمله آنهاست و باید از جناب رئیس جمهور پرسید که حضرتعالی با کدام مجوز قانونی و از کدام جایگاه تعریف شده در نظام اسلامی، توافقی را که هنوز به تصویب نرسیده - و ده ها بند و ماده آن در صورت اجرا، فاجعه آفرین خواهد بود- را تصویب شده تلقی فرموده اید؟

4- آقای دکتر روحانی در بخشی از سخنرانی خود از توافق وین با عنوان یک «سازه استوار»! یاد کرده و می فرمایند «برای اولین بار در تاریخ ملل، دوطرف به جای مذاکره پس از جنگ برای دستیابی به صلح، پیش از مخاصمه به مصالحه دست یافتند»!

جناب روحانی پیش از این هم، بزرگترین دستاورد توافق وین را برطرف شدن «سایه شوم جنگ» از سر ملت ایران دانسته بودند! که باید پرسید؛ حضرتعالی از کدام جنگ سخن می گوئید؟! آیا نمی دانید که آمریکا براندازی جمهوری اسلامی ایران را به عنوان یک هدف استراتژیک در دستور کار خود داشته و دارد؟ و نمی دانید که تاکنون هیچ فرصتی را برای رسیدن به این هدف استراتژیک از دست نداده است؟ بنابراین اگر در محاسبات خود برای براندازی ایران اسلامی از طریق جنگ کمترین احتمالی قائل بود، به یقین و بدون کمترین تردیدی به آن دست می زد. مگر جنگ تحمیلی در ماهیت واقعی خود که بارها از سوی آمریکایی ها نیز به آن اعتراف شده است، جنگ آمریکا با ایران نبود؟

آیا جنگ 8 ساله پیروزی آمریکا را در پی داشت؟!  و حال آن که در آن دوران جمهوری اسلامی ایران توان و اقتدار امروزه - چه به لحاظ ماشین جنگی و چه به لحاظ عقبه استراتژیک و...- را نداشت و آمریکای امروز هم، توان آن روزها را ندارد و به قول مفسر نیویورک تایمز، آمریکا امروزه به اندازه یک بند انگشت هم قدرت ورود به یک جنگ در منطقه را ندارد و از این روی به جنگ های نیابتی -PROXY  WAR- روی آورده است. امروزه به اعتراف بزرگترین و معروف ترین استراتژیست های دنیا، منطقه خاورمیانه - غرب آسیا - به ویترین ناکامی های آمریکا تبدیل شده است و عامل همه این ناکامی ها قطب قدرتمند ایران اسلامی است. باید از آقای روحانی پرسید؛ انتظار دارید که چندبار دیگر اوباما و جان کری این واقعیت تلخ  را تکرار کنند که آنچه آمریکا از طریق توافق وین به دست آورده است هرگز نمی توانست از راه جنگ به دست آورد!

و اما، نکته گفتنی دیگری نیز در میان است که شرح آن  در محدوده یادداشت پیش روی نمی گنجد و به نوشته دیگری نیاز دارد و آن، این که توافق وین برخلاف ادعای جناب رئیس جمهور نه فقط سایه جنگ را از سر ایران اسلامی دور نکرده است بلکه این توافق به گونه ای طراحی و تحمیل شده است که در صورت اجرایی شدن، اصلی ترین کانون های اقتدار جمهوری اسلامی ایران را از بین می برد و ایران اسلامی را به کشوری ضعیف و ناتوان در عرصه های نظامی و اقتصادی تبدیل می کند به گونه ای که در آن حالت حتی از تعرض کشورهای فکسنی مثل امارات و عربستان و ... نیز در امان نخواهد بود.

5- دیپلمات های کشورمان در مقابل برخورد مستکبرانه رژیم جنایتکار و قرون وسطایی آل سعود، موضع بسیار ضعیف و دست پائینی داشتند که نه فقط در سطح و تراز ملت مسلمان و انقلابی ایران نبود، بلکه تصویری غیرواقعی و اهانت آمیز نسبت به نظام و مردم غیور ایران را به نمایش می گذاشت! این در حالی است که پیش از این، آقای دکتر روحانی درباره توافق ژنو گفته بود؛ «توافق ژنو یعنی تسلیم قدرت های بزرگ در برابر ملت بزرگ ایران»! و سوال این است که اگر اینگونه بوده و هست، چرا رژیم دم دستی و دست نشانده ای مانند رژیم آل سعود تسلیم نشده و رجز متکبرانه می خواند؟ و اگر مانند گذشته از موضع قدرت با آمریکا و متحدانش روبرو می شدیم، آیا رژیم نوکرصفت و میهمان کشی مانند آل سعود جرأت عرض اندام داشت؟!