درباره دیدار روحانی و کامرون ذوق زده نشویم!

حاصل عملکرد سیاست خارجی دولت حکایت از تفاوت هایی دارد که دولت روحانی هم در حوزه نظری و هم در حوزه اجرایی به کار بسته و از جمله این که اولویت با پرونده هسته ای بوده که گام های مهمی درباره آن برداشته شده و سیاست جدید دولت درباره تعامل با همسایگان  و منطقه نیز حکایت از مشی متفاوت با دولت سابق دارد.

به گزارش عصرخبر، بعد از بعد از انتخابات 24 خرداد 92 و با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید با شعار تنش زدایی در سایت خارجی، انتظار می رفت که در سیاست خارجی ایران تحولی ایجاد شود و دولت جدید باب تعامل با دیگر دولت ها مخصوصا دولت های قدرتمند را باز کند ، که این اتفاق هم افتاد.

اما در این میان برخی از گروه ها و جناح ها به اصطلاح مدافع سیاست خارجی دولت هستند؛ که نه تنها همگام با سیاست خارجی دولت و منافع ملی کشور پیش نمی رود بلکه با درک نادرست از سیاست خارجی معتدل دولت مبنی بر تعامل سازنده با همه کشور ها و تنش زدایی برخی اوقات با ذوق زدگی همراه می شود که در نهایت هزینه های داخلی و خارجی برای دولت ایجاد کرده و دولت و سیاست خارجی دولت را با حاشیه هایی همراه می کنند.

به عنوان نمونه می توان به احتمال دیدار حسن روحانی با اوباما اشاره کرد که برخی با ذوق زدگی و ایجاد فشارهای بیهوده از همان ابتدای بحث حضور ایران در سازمان ملل اشاره کرد تا حدی که دولت در خصوص شرکت ایران در اجلاس سالیانه سازمان ملل با تردید و ابهام صحبت می کرد.

در نهایت با تایید حضور رئیس جمهور در نیویورک، برای اولین بار پس از انقلاب اسلامی ایران حسن روحانی بالاترین مقام اجرایی ایران با دیوید کامرون بالاترین مقام بریتانیا در نیویورک و در حاشیه اجلاس سازمان ملل دیدار کردند. با وجود این که این دیدار از سوی ناظران بسیار مهم و تاریخی قلمداد می شود اما برخی روزنامه های کشور آن را نادیده گرفتند و از طرف دیگر برخی از روزنامه های جریان اصلاح طلب با ذوق زدگی فراوان به پوشش این رویداد پرداختند. سخن اینجاست که در واقع افراط و تفریط است که نمی تواند منافع ملی کشور را دنبال کند.

بی شک دیدار رییس جمهور ایران با نخست وزیر انگلیس پس از 36 سال آن هم پس از اتفاقا حمله به سفارت انگلیس در تهران و نبود سفیر در دو کشور  اتفاق مهمی است که می توان به آینده خوشبین بود چرا که اصوال دیپلماسی بر همین مبناست و برای حل مشکلات باید جایی شروع کرد و این دیدار می تواند آغازگر آن باشد و این نتیجه سیاست دولت روحانی برای تنش زدایی در سیاست خارجی می باشد، سیاسیتی که با روی کار آمدن دولت روحانی شاهد آن بودیم و تا کنون نیز توانسته موفق عمل کند.

دیدار روحانی با کامرون اتفاق مهمی است اما نباید دچار ذوق زدگی شویم چرا که برخی اشخاص و رسانه ها به حدی به این مسئله پرداختند که اکنون پس از اظهارات کامرون پس از دیدار با روحانی جای دفاعی برای دولت باقی نگذاشته است.

دیوید کامرون در سخنرانی روز گذشته خود در سازمان ملل گفت:« ایران باید فرصت داشته باشد تا نشان دهد می تواند بخشی از راه حل منطقه (در مبارزه با داعش) باشد و نه بخشی از مشکل. صبح امروز من با رئیس جمهور روحانی دیدار کردم، ما اختلاف نظرهای شدیدی داریم. ایران از گروه های ترویستی حمایت می کند، برنامه هسته ای اش، رفتارش با مردمش، همه اینها باید تغییر کند.»

کامرون پس از طرح این اتهامات همکاری با ایران را نیز این گونه مشروط کرد: «با این حال رهبران ایران می توانند برای نابودی تهدید داعش کمک کنند. آنها می توانند برای عراقی امن تر و باثبات تر و نیز سوریه ای امن و فراگیر کمک کنند. اگر آنها آماده این کار هستند، ما بایستی از همراهی آنها استقبال کنیم.»

بنابراین مشاهده می شود که اختلافات با کشورهای غربی همچنان ادامه دارد اما هنر سیاست خارجی دولت جدید این است که سعی می کند از طریق سیاست تعامل، تنش زدایی کند و منافع ملی را دنبال نماید نه با ذوق زدگی چشم از اهداف و منافع کشور ببندد.

از سوی دیگر برخی بار این باورند که به دلیل ارتباط نزدیک ایالات متحده و انگلستان، دیدار روحانی و کامرون میتواند به نزدیکی میان ایران و آمریکا کمک و اثرگذار باشد اما این باور با توجه به اینکه انگلیس اصولا خود را فراتر از آمریکا می داند نمی تواند نقش میانجیگری را بازی کند و در نظام بین الملل اصولا کشوری مانند انگلستان که خود را یکی از کشورهای ابرقدرت جهان می داند نمی پذیرد که نقشی کمانند کشور عمان بازی کند و میانجیگر رابطه میان ایران و آمریکا باشد. در نظام بین الملل کشوهایی هستند مانند الجزایر، قطر و عمان و غیره که نقش میانجیگر و رابط را میان ابرقدرت ها و. کشو.رهای دیگر را بازی می کنند مانند عمان که تا دو سال پیش عملا عامل ارتباط میان ایران و آمریکا بوده است که در این صورت نمی توان گفت که دیدار با کامرون میتواند نقشی میانجیگر و اثرگذار درباره دیدار با آمریکا داشته باشد چرا که ایران الان ارتباط مستقیم با آمریکا داشته و دیدار های دو جانبه ای چه در سطح معاون وزیر خارجه و وزیر خارجه در حال برگزاری است.

سه کشورهای اروپایی دنباله روی سیاست آمریکا بوده و اتفاق نظر اساسی با ایالات متحده دارند و این سه کشور حتی با دو کشور چین و روسیه نیز در خصوص ایران اتفاق نظر و اجماع دارد و این اجماع به حدی است که فقط میتوان اختلاف نظر را در حد جزئیات توافق در نظر گرفت با این اوصاف نمیتوان گفت که انگلیس به تنهایی بتواند نقشی در تغییر خاص روند مذاکرات ایجاد کند و با توجه اتحاد سه کشور اروپایی و دنباله روی آن ها از امریکا و مخالفت های مقطعی دو کشور دیگر چین و روسیه بعید به نظر می رسد این دیدار نقش تکان دهنده ای داشته باشد.

از سوی دیگر بی شک دیدار با کامرون اتفاق مثبتی است اما نباید با ذوق زدگی با آن برخورد کرد و چنین دیداری را پایان همه اختلافات و تخاصمات میان ایران و انگلیس دانست .

نکته آخر اینکه برخی که با ذوق زدگی به دیدار کامرون و حسن روحانی پرداختند، اکنون پاسخ و واکنشی در خصوص اظهارات کامرون نداشته و بررسی رسانه های آنان نیز موید همین مطلب است.