کسانی که داعش آنها را نگران نمی‌کند

دیپلماسی ایرانی: در حالی که کشورهای منطقه و جهان از سوی جهادی ها احساس خطر می کنند و بعضی ها هم واقعا حق دارند که از سوی آنها احساس خطر کنند و خطر آنها را تا سطح خطر وجودی بالا ببرند، دو دولت از این بابت نه احساس خطر نمی کنند و نه هیچ توجهی به آنها دارند، یکی دولت ترکیه و دیگر رژیم صهیونیستی.

اولی همچنان مرزهایش در برابر جهادی ها باز است و همه گونه انسانی از سراسر جهان به خاک آن می آیند تا به سوریه و عراق بروند و بجنگند. در حالی که دنیا به روشنی به دنبال وضع استراتژی فعالی برای رویارویی با داعش و جبهه النصره است، رئیس جمهوری ترکیه از هم اکنون بر روی انتخابات سال آینده کار می کند تا بتواند دو سوم اکثریت پارلمان را به دست آورد تا بعد از آن بتواند قانون اساسی را اصلاح کرده و اختیارات رئیس جمهوری ترکیه را افزایش دهد تا به این ترتیب به دیکتاتوری در لباس دموکراسی تبدیل شود. و کسی چه می داند شاید هم می خواهد "خلافت" را از ابو بکر البغدادی بگیرد!

و اگر مسئولان ترک از او درباره منطقه مرزی ای که جهادی ها در قسمت ترکی آن مستقر هستند، بپرسند، پاسخ همیشگی اش را می دهد؛ بشار اسد، رئیس جمهوری سوریه تنها مسئول رسیدن سوریه به وضعیت فعلی است، گویی که ترکیه که مرزهایش را به روی ده ها هزار نفر از جهادی ها به سمت سوریه گشوده این کار را از روی رویکرد انسانی و نه رویکرد تخریب سوریه تا به سمت ناآرامی سوق داده شود، انجام داده است.

اما آن چه بیش از این تعجب آور است، اسرائیل است که هیچ واکنش استثنائی ای به کنترل جهادی ها بر گذرگاه القنیطره در جولان نشان نداده، جایی که مبارزان "جبهه النصره" وابسته به شبکه مادر، "القاعده" چند متر بیشتر از پایگاه های اسرائیلی ها در بلندی های اشغال شده جولان فاصله ندارند. علی رغم همه اینها و با وجود این که اسرائیل به خوبی از درگیری ها خبر داشت تلاش کرد که ارتش سوریه را از مرزها دور کند. این اطمینان پرسش های چالش برانگیزی را به وجود می آورد که هیچ پاسخ قاطعی برای آنها وجود ندارد.

این صحیح است که جهادی هایی که در سوریه می جنگند هیچ توجهی به مبارزه با اسرائیل نمی کنند و در دستورالعمل خود هیچ دعوتی برای جنگ در فلسطین علیه اسرائیل نگنجانده اند. اما آیا این کفایت می کند تا اسرائیل اطمینان یابد که خارج از دایره فعالیت جهادی ها در آینده نیز خواهد بود؟ یا این که از این بابت است که اسرائیل گمان می کند هر کشور دینی دیگری بخواهد در منطقه شکل بگیرد باید مشروعیت خود را از "دولت یهودی" بگیرد؟ چرا اسرائیل همچنان خطر "حزب الله" و "حماس" را بسیار بیشتر از خطر جهادی ها برای خود می داند؟ شاید هم جهادی ها در حملات خود در سوریه و عراق و مصر بزرگ نمایی می کنند تا عدم تمایلشان برای حمله به اسرائیل را نشان دهند؟

واقعیت این است که پاسخ دادن به همه این پرسش ها کمی سخت است. اما این اطمینان وجود دارد که ترکیه و اسرائیل به رغم تحولات ترسناک منطقه و احساس خطری که دیگران می کنند و این که این خطر خزنده تنها در سوریه و عراق یا کشورهای عرب خلیج فارس و اروپا و امریکا متوقف نخواهد شد، از بابت آن نگران نیستند.


منبع: النهار/تحریریه دیپلماسی ایرانی/11