ظریف: توهمات کنار برود تا تجربه ۲۰۰۵ تکرار نشود

وزیر خارجه ایران در آخرین توئی تر خود پس از بازگشت از دور چهارم مذاکرات هسته ای در وین به غرب هشدار داده که اگر دست از توهمات خود بر ندارد، یک بار دیگر مانند سال ۲۰۰۵ فرصت توافق با ایران را از دست خواهد داد. غرب در سال ۲۰۰۵ چگونه رفتار می کرد؟

به گزارش «تابناک»، ظریف در این توئیت خود نوشته است: «بازگشت از ژنو بعد از گفت و گوهایی سخت. توافق ممکن است، ولی لازم است که توهمات از بین برود. نباید مانند سال ۲۰۰۵ یک بار دیگر فرصت از دست برود».
ظریف: توهمات کنار برود تا تجربه 2005 تکرار نشود
در فضای آمیخته با بدبینی ایجاد شده پس از این دور از گفت و گو ها در وین، بازخوانی رفتار غرب در سال ۲۰۰۵ و عواملی که منجر به بن بست در مذاکرات در آن سال شد، قابل توجه خواهد بود.

از ماه اوت ۲۰۰۲ که سخنگوی گروهک منافقین، خبر وجود سایت های هسته ای ایران در نطنز و اراک را منتشر کرد تا آخرین روزهای دوره ریاست جمهوری سید محمد خاتمی که روند گفت و گوهای هسته ای ایران و غرب با موانع جدی و روندی وارونه رو به رو شد، سه دولت اروپایی طرف مذاکره این مجموعه رفتارهایی از خود نشان دادند که اکنون وزیر خارجه ایران هشدار می دهد تکرار نشوند.

سوء استفاده از آژانس و مدیرکل وقت آن یعنی محمد البرادعی هنوز در خاطره مقامات ایرانی مانده است. تحریک البرادعی به انتشار گزارش هایی تند علیه ایران با وعده ادامه مدیرکلی آژانس و نیز استفاده از موقعیت مدیرکل برای تحمیل تعلیق گسترده بر برنامه هسته ای ایران، بخشی از مشکلات در روابط ایران و آژانس بود.

دور جدید مذاکرات در وین و همه مذاکرات هسته ای در چند سال اخیر نیز تحت تأثیر رفتار آژانس قرار دارد. مواضع کشورهای غربی در مورد ابعاد احتمالی نظامی برنامه هسته ای ایران در سال های گذشته و به ویژه پیش از سال ۲۰۰۳ به یکی از مهم ترین موانع در مذاکرات اخیر هسته ای تبدیل شده است.

در آغاز سال ۲۰۰۵ نادیده گرفتن حقوق ایران و نپذیرفتن پیشنهادهای منطقی ایران، ویژگی مشترک پیشنهادهای رد و بدل شده بین ایران و سه کشور اروپایی بود. سه کشور اروپایی در ژانویه این سال؛ پیشنهادی متضمن تعهد ایران به نساختن سلاح کشتار جمعی، همکاری در مبارزه با تروریسم و موضوع امنیت منطقه ای و از جمله در عراق و افغانستان را رد کردند. این کشور ها در مارس ۲۰۰۵ نیز پیشنهاد ایران را ـ که پذیرش پروتکل الحاقی، بازرسی های بیشتر و تعهدات بیشتری را شامل می شد ـ رد کردند و در ماه اوت آن سال و در آخرین روزهای دولت سید محمد خاتمی، خواستار منع توقف همیشگی غنی سازی هسته ای در ایران شدند.

چنین خواسته ای در حالی از سوی کشورهای اروپایی و با بی توجهی به تعهدات آن ها در توافق پاریس مطرح می شد که آن ها در پاریس بر حقوق ایران بر پایه ان پی تی ـ که مطابق با تعهداتش به معاهده و بدون تبعیض اعمال می شود ـ اذعان کرده بودند.

آیا مذاکره کنندگان غربی باز هم مانند ۹ سال پیش رفتار خواهند کرد؟!