ایران هسته‌ای شد ما باید تغییر کنیم

دیپلماسی ایرانی: اتفاق خاصی نمی افتد و نمی توانیم کاری کنیم جز این که به زندگی عادی مان باز گردیم. هر دو طرف تا آن جا که در توانشان باشد احتمالا به سمت یک توافق معقول و البته دردناک برای ما حرکت می کنند. در آن صورت حال و روز ما چگونه خواهد بود؟ یا به عبارت دیگر چگونه می توانیم بدون "ایران" زندگی کنیم؟

منظور از ایران از لحاظ جغرافیایی یا کشور ایران نیست بلکه منظور تهدید هسته ای ایران نسبت به ما است. و منظور از ایران در این جا مفهوم مرکزیتی است که در دیدگاه قومی اسرائیل وجود دارد، ایران محور امنیتی ای که همه سیاست های دولت های اخیر حول آن چرخیده است، ایرانی مخلوط با سیمان و گچ: سیمان برای این که زیرساخت های جامعه اسرائیل را تقویت می کند و گچ برای این که چیز تردی است و امکان تقویت آن وجود ندارد و به این ترتیب چگونه می توانیم بدون احساس وجود تهدید ایران در بالای سرمان زندگی کنیم؟

پاسخ سوال در وهله اول خیلی ساده است: همان طور که الآن زندگی می کنیم. در پایان انتفاضه دوم مردم در اسرائیل به گونه ای برخورد کردند که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است و امروز نیز نزدیک شدن ایران به تکنولوژی هسته ای تاثیری بر زندگی آنها نخواهد گذاشت. دلایل روشن آن هم این است که اگر واقعا از تهدید ایران هسته ای نمی ترسیدیم پس چه شد که قیمت مسکن 70 درصد گران شد. دیوانه نیستیم که یک واحد جدیدی بخریم در حالی که از جنگ هسته ای یا جنگ در تضاد به دستیابی انرژی هسته ای بجنگیم. واقعا اگر از ایران نمی ترسیدیم صدها میلیارد شکل به وام های شرکت های اسرائیلی و دولت اسرائیل پرداخت نمی کردیم. اگر اسرائیلی ها از لرزیدن زمین در زیر پاهایشان نمی ترسیدند این همه ارز خارجی جمع نمی کردند و در مقابل در سفارت خانه ها صف نمی کشیدند تا به فکر مهاجرت از اسرائیل بیفتند. البته آمار گواه این ادعا است که اسرائیلی ها از تهدید ایران هسته ای سود می برند. بر اساس آخرین نظرسنجی ای که مرکز آمار انجام داده است، نسبت رضایت از زندگی نزد شهروندان اسرائیلی طی یک دهه گذشته 90 درصد افزایش یافته و نسبت رضایت اسرائیلی ها از وضعیت اقتصادی نیز 60 درصد رشد داشته است.   

شاید بتوانیم بگوییم که همه ما کور هستیم. این کوری بیشتر برای این است که از تاریخ درس نمی گیریم. تاریخ به ما نشان داده است که ملت ها و جریان ها تفسیری از آینده و اشتباهات دردآور آن ندارند و نمی توانیم سرنوشتی را که منتظر آن هستیم را از این زاویه ببینیم. به صراحت می توانیم بگوییم که اسرائیلی ها بر خلاف دولتشان در اعماق قلب و اعتقاداشان با ایران کنار آمده اند و حتی اگر ایران به بمب هسته ای دست یابد آن را می پذیرند. این حقیقتی است که یک روز ممکن است ببینیم ایران واقعیت امنیتی جدید منطقه شده است و از داخل و خارج شاهد شورش های مردمی بشویم.

نگاهی به واقعیت های به وجود آمده در منطقه بیندازیم: سوریه بدون انبارهای سلاح های شیمیایی و ارتش حقیقی جنگجو و از لحاظ اقتصادی و ملی ویران شده است. همچنین عراق که در گذشته بازیگری اصلی در "جبهه شرقی" بود اکنون از اصل کشوری بی ارتش شده است. حماس ضربه دیده و علیل است بدون این که حامی ثروتمندی داشته باشد. لیبی که دیگر کشور به حساب نمی آید. مصر میان اخوان و ارتش دو پارچه شده و آن قدر ضعیف شده که فقط به فکر مسائل داخلی خودش است. در مقابل ببینید حزب الله در کجا ایستاده است؟ ایران با برنامه هسته ای اش به تنها ابرقدرت منطقه تبدیل شده است که می خواهد با بازسازی اقتصادی عظیمش ره صد ساله را یک شبه بپیماید. می توانیم بگوییم که با واقعیتی جدید روبه رو هستیم که مخاطرات امنیتی بسیار کمتری نسبت به گذشته دارد. واقعیت این است که در اطراف ما هیچ گاه بهشت سیاسی وجود نداشته است. همواره در پیرامونی ما آرامش نبوده بلکه همیشه خطر بوده است. در افق نزدیک نیز حلی برای درگیری های یهودی فلسطینی قابل تصور نیست و حتی می توانیم بگوییم از ناحیه فلسطینی ها به زودی بیش از پیش در معرض تهدید خواهیم بود برای این که برادران عربشان کاری برایشان نکرده اند و می روند که خودشان به تنهایی کاری از پیش ببرند. در عین حال از عداوت با اسرائیل در جهان اسلام نیز نه تنها کاسته نشده بلکه به مراتب افزایش هم یافته است.

باید صادقانه بپذیریم که کوچک تر از آن هستیم که با واقعیت های موجود در منطقه کنار نیاییم: باید بپذیریم که ایران هسته ای شده است و این ما هستیم که باید تغییر کنیم.

منبع: یدیعوت احرونوت به نقل از القدس العربی/تحریریه دیپلماسی ایرانی/11


انتشار اولیه: چهارشنبه 24 مهر 1392/ باز انتشار: یکشنبه 29 مهر 1392