7 گام برای 100 روز دوم جنبش ضد تحریم

درست 100 روز پیش دکتر موسی غنی نژاد در سرمقاله روزنامه «دنیای اقتصاد» در 10 تیر 92 با عنوان «فراخوان اعتراض جهانی به تحریم ها علیه ایران»، نخستین فراخوان رسمی و علنی جنبش اعتراض به تحریم ها را مطرح کرد.
 

 این مقاله ظرف مدت کوتاهی با اقبال جمع کثیری از صاحب نظران مواجه شد، به گونه ای که بیانیه 157 نفر اقتصاددان، حقوقدان و سردبیر نشریات شاخص کشور در تاریخ 28 شهریورماه نقطه عطفی در این جنبش محسوب می شود. گویا پس از این بیانیه می توان جدی تر به این حرکت نگریست و در دل افرادی چون نگارنده که از دهم تیرماه، کلمه به کلمه گفتارها و نوشتارهای طراحان اولیه این حرکت را رصد کرده اند، امیدی تازه شکل گرفت: امید به تبدیل این حرکت به یک اجماع ملی و تاثیرگذاری نسبی آن در فضای بین الملل.
 

 مصادف شدن این امیدواری با موضع گیری ها و رایزنی های سنجیده و هوشمندانه مقامات ارشد و تاثیرگذار در دیپلماسی کشورمان، این امید را مضاعف کرد، اما در یکصدمین روز آغاز جنبش ضد تحریم، نگارنده لازم می داند ضمن تشکر از دست اندرکاران این عزم مبارک، پیشنهادهایی در راستای کمک به رونق بیشتر این جنبش ارائه کند:
 

1- حضور موثر در رسانه های بین المللی: اگر به دنبال تاثیرگذاری مثبت و ملموس این جنبش باشیم، باید توجه کنیم که مخاطبان اصلی پیام این جنبش باید شهروندان کشورهای غربی و تحریم گر باشند. بنابراین لازم است حضور پیام جنبش مدنی ضدتحریم در نشریات و رسانه های خارجی و فضای مجازی توسعه یابد. حضور قوی، منطقی و مستدل موافقان این جنبش در این فضاها، نقش کلیدی در تاثیرگذاری بر افکار عمومی و دیدگاه نخبگان کشورهای غربی خواهد داشت.
 

2- ایجاد حس مشارکت در نهادهای مدنی: آنچه می تواند به این اجماع ملی تداوم بخشد، شناخت دقیق پتانسیل های آشکار و پنهان اجتماعی و فرهنگی توسط آن دسته از نخبگانی است که پرچمداران اولیه این جنبش محسوب می شوند. اگر مجموعه ای از چهره های شاخص موثق غیردولتی به شکلی رسمی هسته مرکزی و شورای راهبردی این جنبش را تشکیل دهند، امکان استفاده حداکثری از ظرفیت های مدنی کشور از طریق برگزاری جلساتی مابین شورای راهبردی جنبش و انجمن ها و تشکل های مدنی گوناگون میسر می شود که از آن طریق ضمن ایجاد حس مشارکت در آنها، ظرفیت ها و پتانسیل های موجود در سطح ایران و جهان در این خصوص شناسایی شود.
 

3- ایجاد یک شورای راهبردی رسمی: جنبش به شورای راهبردی نیاز دارد تا بتواند این حرکت را رهبری کند و اهداف، استراتژی ها و برنامه های عملیاتی را با همفکری کارگروه های مختلف طراحی و بر حسن اجرای آن نظارت کند. شورای راهبردی لازم است ترکیبی از تجربه و جوانی را در خود داشته باشد تا کارآیی، پختگی، نشاط و پویایی جنبش را تضمین کند.
 

4- سازماندهی نیروهای اجتماعی: پس از شناخت پتانسیل های اجتماعی اشاره شده در بند دوم، سازماندهی این پتانسیل ها نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. شایسته است نیروهای اجتماعی پیش برنده این حرکت، در کارگروه های ویژه جوانان، دانشجویان و... سازماندهی شوند تا بتوان استفاده بهینه و مناسبی از این پشتوانه های بالقوه به عمل آورد.
 

5- بیانیه های حمایتی: اگرچه بیانیه 157 چهره شاخص اقتصاددان و حقوقدان و سردبیران نشریات در مقطع کنونی لازم و مفید به نظر می رسد، اما جهت تکمیل این حرکت، پیشنهاد می شود گروه های مرجعی مانند دانش آموختگان اقتصاد، حقوق و مدیریت، روزنامه نگاران، خبرنگاران، هنرمندان و سایر گروه های تاثیرگذار حمایت خود را از جنبش و بیانیه مذکور اعلام کنند.
 

6- مشارکت فعال دانشگاهیان: بازگشایی دانشگاه ها می تواند فرصتی مناسب برای توسعه این جنبش باشد. پتانسیل عظیم استادان و دانشجویان  و روحیه آزادمنشی آنها می تواند خون جدیدی در رگ های این حرکت باشد. پتانسیلی که این روزها با وزیدن نسیم اعتدال در فضای فرهنگی کشور می تواند پیوستگی و بالندگی جنبش را تا رسیدن به اهداف آن فراهم کند.
 

7- غیرسیاسی و فراجناحی بودن: طبیعی است این جنبش به مانند هر جنبش دیگری مخالفان و منتقدانی دارد. برای فراگیر شدن این اجماع بالقوه ملی پیشنهاد می شود، فراجناحی وغیر سیاسی بودن این حرکت حفظ و سعی شود با مخالفان و منتقدان آن در داخل و خارج، تعامل و گفت وگوی سازنده ای برقرار گردد چه بسا منتقدان فعلی آن، حامیان فردای این حرکت باشند.