متن سخنرانی ظریف در شورای امنیت که سفیر انگلیس خواستار تدریسش شد

۳۱ مرداد ۱۳۹۲ | ۰۲:۲۵ کد : ۱۹۲۰۲۱۱ سرخط اخبار


محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه در جریان کسب رای اعتماد از مجلس اشاره داشت که بعد از یکی از سخنرانی هایش در سازمان ملل سفیر انگلیس در جلسه فردای سفارت به همکارانش گفته که" این سخنرانی را باید در کلاسهای دیپلماسی برای دیپلمات های انگلیسی تدریس کنیم تا بفهمند که چطور باید از منافع ملی شان دفاع کنند" که متن کامل این سخنرانی امروز منتشر شد.

به گزارش مهر، متن کامل سخنرانی محمد جواد ظریف سفیر و نماینده دائم وقت ایران در سازمان ملل متحد در نشست شورای امنیت در تاریخ 9 مرداد که امروز در صفحه فیسبوک ظریف قرار گرفت به این شرح است:

آقای رییس

در نامه مورخ 6 مرداد 1385 خود به جناب عالی، از شما درخواست کرده بودم که اجازه داده شود قبل از رای گیری صحبت کنم تا شورا برای اولین بار از نظرات کشور ذیربط - ایران - قبل از تصمیم گیری مطلع شود. به خاطر دارید که درخواست قبلی من برای صحبت در شورا به هنگام تصویب بیانیه رییس مورخ 9 فروردین نیز مورد قبول قرار نگرفته بود.

به واقع این نشانه میزان شفافیت و انصاف است که شورای امنیت تاکنون یک بیانیه رییس و یک قطعنامه در مورد یک کشور صادر کرده است، بدون آن که حتی اجازه صحبت به آن کشور در شورا داده شود. به هر حال صحبتی را که قبل از رای گیری تهیه شده بود فقط برای ثبت در اسناد ارائه خواهم داد.

اما پیش از آن مایلم مراتب قدردانی عمیق خود را به کشور همسایه قطر به خاطر رای منفی اش به قطعنامه که مبتنی بر موضع اصولی آن کشور و نیز نگرانی آن ها برای ثبات در منطقه است ابراز دارم.

آقای رییس

این نخستین باری نیست که تلاش های جمهوری اسلامی ایران برای اتکا به توانایی های خویش و پیشرفت در حوزه فن آوری با مقاومت شدید و فشارهای هماهنگ برخی از اعضای دائمی شورای امنیت مواجه می شود. در واقع ایران معاصر همواره در معرض بی عدالتی ها و برخوردهای مغرضانه متعددی از سوی این قدرت ها قرار داشته است.

مبارزه مردم ایران برای ملی کردن صنعت نفت در پیش نویس قطعنامه ای که توسط انگلیس و با پشتیبانی آمریکا و فرانسه در 12 اکتبر 1951 در دستور کار شورای امنیت قرار گرفت، به عنوان تهدیدی علیه صلح و امنیت بین المللی مطرح شد. طرح چنین پیش نویس قطعنامه ای در شورای امنیت پیش درآمد سازماندهی کودتایی توسط انگلیس و آمریکا در تلاشی به مراتب آشکارتر برای دستیابی به همان منافع کوته بینانه شان بود. این کودتا که دیگر نمی توانستند آن را در پوشش زبان منشور ملل متحد و یا توجیهات های دیپلماتیک پنهان کنند، حکومت سرکوب گر خودکامه را به قدرت بازگرداند.

با این حال مردم ایران در تلاش خود برای ملی کردن صنعت نفت توفیق یافتند و از این طریق پیشگام جنبش شجاعانه ای در جهان در حال توسعه شدند که خواستار دستیابی به حق لاینفک خود برای اعمال حاکمیت بر منابع ملی خویش بود.

در گذشته نزدیک تری تجاوز صدام حسین علیه جمهوری اسلامی ایران در 31 شهریور 1359 و پیشرفت سریع آن در اشغال سه هزار کیلومتر مربع از سرزمین های ایران آن قدر موجب نگرانی همین اعضای دائم نشد که آن را تهدیدی علیه صلح و امنیت بین المللی قلمداد کنند یا حتی یک درخواست معمولی برای آتش بس و عقب نشینی به عمل آورند.

نمی دانم آیا می شود با توجه به حوادث روزهای اخیر گفت که این یک درخواست معمولی است.

حتی آن ها لازم ندیدند که تا هفت روز سخت پس از تجاوز صدام قطعنامه ای در مورد آن صادر کنند. با این امید که محاسبه به شدت نادرست آن ها مبنی بر این که صدام حسین می تواند در ظرف یک هفته به جمهوری اسلامی خاتمه دهد، تحقق یابد.

آیا چنین نحوه برخوردی در این روزها آشنا به چشم نمی آید؟!

هم چنین آن ها تا دو سال ضرورتی برای درخواست عقب نشینی نیروهای اشغالگر ندیدند، اولین قطعنامه شورای امنیت مبنی بر درخواست عقب نشینی در ژوئیه 1982 صادر شد، پس از آن که مردم ایران پیش از این به تنهایی و با وجود همه مشکلات سرزمین خویش را از اشغال متجاوزان آزاد کردند. این شورا هم چنین برای سالیان متمادی و با وجود انبوه شواهد و مدارک و گزارش های سازمان ملل متحد اجازه نیافت تا اقدامی در مورد به کارگیری سلاح های شیمیایی توسط دیکتاتور عراق بر علیه نظامیان و حتی غیرنظامیان ایرانی انجام دهد چرا که به گفته یک مسوول سابق اطلاعات نظامی آمریکا، «پنتاگون چندان نگران استفاده عراق از سلاح شیمیایی نبود، این تنها روش دیگری برای کشتن مردم بود.»

تنها روش دیگری!

امروز حدود بیست سال پس از آن ده ها هزار ایرانی در اثر آن «تنها روش دیگر» رنج می برند و به شهادت می رسند.

طی همین چند هفته اخیر، شورای امنیت از انجام هر اقدامی جهت متوقف کردن تجاوز گسترده رژیم صهیونیستی علیه مردم فلسطین و لبنان و بحران انسانی وحشتناک ناشی از آن منع شده است. عبارات دیپلماتیک ناتوان از توصیف شیوه ای است که جنایت قتل عام در قانا در جلسه روز گذشته شورای امنیت مورد توجه قرار گرفت. هم چنین با وجود عادت سیری ناپذیر این رژیم متجاوز به انجام تجاوز و کشتار، امکان هر اقدامی هر چند کوچک نیز از این شورا برای پرداختن به زرادخانه هسته ای چنین رژیمی سلب شده است.

علاوه بر آن، شورای امنیت از هرگونه عکس العمل در مقابل تهدیدهای روزانه توسل به زور علیه ایران و حتی تهدید به استفاده از سلاح هسته یی که در بالاترین سطح توسط آمریکا، انگلیس و رژیم قانون شکن صهیونیستی مطرح می شود منع شده است. تهدیداتی که خود نقض صریح بند 4 از ماده 2 منشور ملل متحد به شمار می رود.

از سوی دیگر، طی چند سال اخیر، چند قدرت بزرگ از هیچ تلاشی برای استفاده از تهدید به توسل به شورای امنیت یا تبدیل آن به ابزاری برای بازداشتن ایران از اعمال حق لاینفک اش در زمینه فن آوری هسته یی برای مقاصد صلح آمیز که به صراحت در معاهده منع اشاعه سلاح های اتمی به رسمیت شناخته شده، فروگذار نکرده اند. قصد آمریکا مبنی بر استفاده از شورا تنها به عنوان ابزاری برای نیل به این مقصود و حتی برخی مقاصد خطرناک تر دیگر به نحوی صریح از سوی نماینده دائم این کشور در سازمان ملل در جریان یک سخنرانی در نشست «کمیته امور عمومی آمریکا اسراییل» در 5 مارس گذشته ابراز شد.

وی در این رابطه گفت: حیاتی است که ما از شورا برای کمک به بسیج افکار عمومی بین المللی استفاده کنیم اما اطمینان داشته باشید که ما به شورای امنیت به عنوان تنها ابزار در جعبه ابزارمان برای برخورد با این مساله تکیه نمی کنیم.

آقای رییس

مردم و دولت جمهوری اسلامی ایران مصمم به اعمال حق لاینفک خود در زمینه فن آوری هسته یی برای مصارف صلح آمیز و توسعه دستاوردهای خویش در جنبه های مختلف مسالمت آمیز این فن آوری هستند. در عین حال ایران به عنوان تنها قربانی استفاده از سلاح های کشتار جمعی در تاریخ معاصر، تولید و استفاده از این سلاح های غیرانسانی را هم از نظر عقیدتی و هم از حیث راهبردی مردود می داند. رهبر معظم جمهوری اسلامی ایران یک حکم مذهبی قاطع علیه تولید، نگهداری و کاربرد سلاح هسته یی صادر کرده اند. ایران هم چنین همواره به روشنی تاکید کرده است که سلاح های هسته یی جایی در دکترین نظامی اش ندارد. ریاست جمهوری اسلامی ایران در سخنرانی خود در مجمع عمومی ملل متحد در شهریور گذشته، مردود بودن «حرکت به سمت تسلیحات هسته یی بر اساس مبانی دینی» و ضرورت «احیای معاهده منع اشاعه» را مورد تاکید قرار دادند و خاطرنشان ساختند که «ادامه تعامل و مراوده دقیق فنی و حقوقی با آژانس بین المللی انرژی اتمی محور سیاست هسته یی جمهوری اسلامی ایران است.»

جهت زدودن هر نوع ابهام، جمهوری اسلامی ایران اجازه داد تا آژانس اقدام به انجام مجموعه بازرسی هایی کند که می توان آن را قوی ترین بازرسی که تاکنون از سوی آژانس در یک کشور عضو انجام شده، دانست. این بازرسی ها شامل 2000 نفر روز بازرسی در طول سه سال گذشته، امضای پروتکل الحاقی در 18 دسامبر 2003 و اجرای بلافاصله آن تا 6 فوریه 2006، ارائه بیش از 1000 صفحه اظهارنامه بر اساس پروتکل الحاقی، اعطای مجوز برای انجام 53 مورد دسترسی تکمیلی به محل های متفاوت در سراسر کشور و دادن امکان به بازرسان برای تحقیق در مورد اتهامات بی اساس از طریق دسترسی بی سابقه به برخی مراکز نظامی می شود.

در نتیجه، تمام گزارش های آژانس از نوامبر 2003 حاکی از ماهیت صلح آمیز برنامه هسته یی ایران بوده است. در نوامبر 2003 یعنی همزمان با انتشار گزارش های جنجالی رسانه یی در مورد آن چه که 18 سال مخفی کاری ایران خوانده می شد، آژانس تایید کرد که «تا این تاریخ نشانه ای حاکی از این که مواد و فعالیت های هسته یی قبلا اعلام نشده ایران ... ارتباطی به یک برنامه هسته یی تسلیحاتی داشته باشد به دست نیامده است.» همه ما به یاد می آوریم که معاون وقت وزیر خارجه آمریکا چگونه به این نتیجه گیری واکنش نشان داد. نتیجه گیری های مشابهی نیز در گزارش های آژانس تا همین اواخر می توان یافت. از جمله در گزارش آژانس در فوریه 2006 تصریح شده که «همان طور که در نوامبر 2004 و مجددا در سپتامبر 2005 به شورای حکام گفته شد، کلیه موارد اعلام شده در ایران مورد حسابرسی قرار گرفته است.» در بند 53 همین گزارش بار دیگر تاکید شده که آژانس «هیچ موردی که حاکی از انحراف مواد هسته یی به سوی سلاح های هسته یی یا دیگر وسایل انفجاری هسته یی باشد، مشاهده نکرده است».

جنجال زیادی از جمله در قطعنامه پیشنهادی امروز در مورد مطلب مطروحه از سوی آژانس راجع به این که آژانس هنوز در موقعیتی نیست که بتواند «نتیجه بگیرد که مواد و فعالیت های هسته یی اعلام نشده ای در ایران وجود ندارد» ایجاد شده است. اما بانیان قطعنامه اذعان مکرر مدیرکل آژانس را مبنی بر این که «روند نیل به چنین نتیجه ای روندی وقت گیر است» به راحتی نادیده می گیرند. آن ها هم چنین الحاقیه گزارش اجرای پادمان ها مورخ ژوئن 2006 را که حکایت از قرار داشتن 45 کشور دیگر از جمله 14 کشور اروپایی و چند کشور عضو این شورا در وضعیتی مشابه ایران دارد، نادیده می گیرند. باید اضافه کنم که از سه کشور بانی قطعنامه امروز، دو کشور آشکارا با برخورداری از امتیاز ویژه خود مصون از هر تحقیق و بازرسی هستند و کشور سوم در این دسته بندی در کنار ایران قرار دارد.

آقای رییس

برنامه صلح آمیز هسته یی ایران هیچ تهدیدی علیه صلح و امنیت بین المللی نیست و در نتیجه، مطرح شدن این موضوع در شورای امنیت خالی از وجه و عاری از هرگونه مبنای حقوقی و یا فایده عملی است. طرح این موضوع در شورا برخلاف آنچه تبلیغ می شود انعکاس نگرانی های بین المللی نیست. بلکه به عکس، نحوه برخورد بانیان قطعنامه به معنی نادیده گرفتن موضع اعلام شده اکثریت قاطع جامعه بین المللی است که به وضوح در بیانیه های اخیر وزرای خارجه کشورهای عضو جنبش عدم تعهد و سازمان کنفرانس اسلامی و بعضا در نتیجه گیری های رییس شورای حکام آژانس در ژوئن 2006 انعکاس یافته است.

سازمان کنفرانس اسلامی با 57 عضو، در آخرین نشست خود در سطح وزرا در باکو، بر «اعتقاد راسخ خود مبنی بر اینکه تنها راه حل موضوع هسته ای ایران، بازگشت بدون پیش شرط به مذاکرات است» تاکید نمود. همچنین از آمادگی جمهوری اسلامی ایران برای حل مسالمت آمیز کلیه موضوعات باقیمانده استقبال کرد. تایید کرد که هرگونه تلاشی با هدف محدود کردن استفاده های صلح آمیز از انرژی هسته یی بر توسعه پایدار کشورهای در حال توسعه تاثیر خواهد داشت. هرگونه تبعیض و برخورد دوگانه در ارتباط با استفاده های صلح آمیز از انرژی هسته یی را رد کرد و نسبت به هرگونه عواقب ناخواسته حاصل از تهدیدها و فشارها بر ایران توسط برخی محافل برای صلح و امنیت منطقه و خارج از آن با هدف واداشتن آن کشور به صرف نظر کردن از حق لاینفک اش در زمینه توسعه انرژی هسته یی برای مقاصد صلح آمیز ابراز نگرانی کرد.

جنبش غیرمتعهدها که در برگیرنده اکثریت قاطع اعضای سازمان ملل است، در بیانیه وزرایش در پوتراجایا تاکید کرد «که فعالیت های آژانس به خصوص روند راستی آزمایی در آن نباید هدف فشارها یا دخالت های نابه جا که می تواند کارآیی و اعتبار آژانس را خدشه دار کند قرار گیرد.» در این بیانیه تصریح شد که «هیچ چیزی نباید به گونه ای تفسیر شود که مانع یا محدود کننده حق کشورها جهت توسعه انرژی هسته یی برای مقاصد صلح آمیز باشد.» در بیانیه مزبور هم چنین تاکید شده است که «انتخاب های کشورها و تصمیمات آن ها در حوزه استفاده های صلح آمیز از فن آوری هسته یی و سیاست های مربوط به چرخه سوخت باید مورد احترام قرار گیرد.»

اما سه کشور اروپایی، با ادعای نمایندگی از سوی همین جامعه بین المللی، در بسته به اصطلاح مشوق های خود در اوت گذشته از ایران خواستند که «تعهدی الزام آور برای پیگیری نکردن فعالیت های چرخه سوخت تقبل کند». مرور اجمالی سیر وقایع از اوت گذشته تاکنون روشن می کند که رد آن خواسته غیرقانونی و نابه جا توسط جمهوری اسلامی ایران تنها دلیل تحمیل قطعنامه و بیانیه های به شورای حکام و شورای امنیت بوده و هست.

اقدام پیشنهادی امروز شورای امنیت که تجلی همان تلاش ها به منظور الزام آور کردن تعلیق غنی سازی اورانیوم است، ناقض اصول بنیادین حقوق بین الملل، معاهده منع گسترش سلاح های هسته یی و قطعنامه های شورای حکام آژانس است. این اقدام هم چنین در تضاد با نظرات اکثر اعضای سازمان ملل، که شورای امنیت ملزم به نمایندگی آن هاست، محسوب می شود.

شورای حکام آژانس، طی قطعنامه ای در نوامبر 2004 که توسط همین سه کشور اروپایی تدوین شده بود ، اعلام کرد که تعلیق «یک اقدام دواطلبانه، از نظر حقوقی غیرالزام آور و معطوف به ایجاد اعتماد است» این موضع در نتیجه گیری های رییس شورای حکام آژانس مورخ 15 ژوئن 2006 نیز تکرار شده است.

جنبش غیرمتعهدها، در بیانیه اخیر وزیران که قبلا به آن اشاره شد، تاکید کرد که «تمایزی بنیادین بین تعهدات حقوقی کشورها در برابر موافقت نامه های پادمانی و هرگونه اقدامی که به طور دواطلبانه و با هدف ایجاد اعتماد برای حل مسائل دشوار انجام می شود، وجود دارد.» جنبش در این بیانیه ابراز عقیده کرده «که این تعهدات داوطلبانه، تعهدات حقوقی پادمانی محسوب نمی شوند.»

آقای رییس

همانطور که در قطعنامه پیشنهادی هم ذکر شده، شورای امنیت تنها به این دلیل برای دست زدن به اقدام تحت فشار قرار گرفت که ایران بعد از بیش از دو سال مذاکره تصمیم گرفت تا از طریق بازگشایی بخشی از تاسیساتش که کاملا تحت پادمان قرار دارد و خاتمه دادن به تعلیق داوطلبانه، نسبت به اعمال مجدد حق لاینفک اش در حوزه فن آوری هسته یی برای مصارف صلح آمیز اقدام کند.

حق ایران برای غنی سازی اورانیوم در پیمان منع اشاعه سلاح های هسته یی مورد شناسایی قرار گرفته است و رعایت حقوق اعضای معاهدات بین المللی به همان اندازه ضروری است که حصول اطمینان از احترام به تعهدات شان. دوام این گونه معاهدات بین المللی، از جمله پیمان منع اشاعه یا دیگر معاهدات بین المللی نخواهد شد. این مهم تنها از این طریق حاصل می شود که کشورهای عضو این معاهدات بتوانند از منافع قانونی عضویت در این معاهدات بهره مند شوند و کشورهایی که از عضویت در این معاهدات روی برتافته اندف به خاطر سرسختی شان پاداش نگیرند.

این در حالی است که در حال حاضر دقیقا عکس این قاعده مبنای کار قرار دارد. امروزه ما شاهد یک روند به شدت خطرناک هستیم؛ در حالی که حقوق اعضای پیمان منع اشاعه انکار می شود و آن ها مورد مجازات قرار می گیرند، آنان که این پیمان را به چالش می کشند، به ویژه عاملان جنایات اخیر در لبنان و فلسطین، از طریق انعقاد موافقت نامه های هسته یی سخاوتمندانه پاداش می گیرند. کار تا به آن جا پیش رفته که وقتی منافع آمریکا ایجاب می کند، حتی به قول سفیر آمریکا در سازمان ملل، دستیابی به سلاح هسته یی برای کشورهای غیر عضو پیمان منع اشاعه نیز «مشروع» می شود.

این هم راهی عجیب برای تقویت پیمان منع اشاعه یا کسب اطمینان از جهان شمول شدن آن است!

این رویه چنان شکل وحشتناک و در واقع مضحکی به خود گرفته که رژیم صهیونیستی که عضو پیمان منع اشاعه نیست و زرادخانه هسته یی همراه با رفتارها و سیاست های سرکوبگرانه و مبتنی بر توسعه طلبی و ترور دولتی اش کرارا به عنوان جدی ترین تهدید علیه صلح و امنیت منطقه یی و بین المللی شناخته شده، آن چنان گستاخ می شود که خود را در رابطه با برنامه هسته یی جمهوری اسلامی ایران در مقام مدعی قرار می دهد و سردمدار حرکتی بر محور تهدید، دروغ، فریب، فشار و باج خواهی می شود.

به هر حال با وجود این تلاش های گسترده سیاسی و تبلیغاتی، این منطق در جهان امروز پذیرفته نیست که سلاح هسته یی برای برخی آری و انرژی هسته یی برای دیگران نه.

روند تخریبی دیگر، تلاشی خودسرانه برای تحمیل برخی حد و مرزهای ساختگی است که غالبا ریشه در ملاحظات مرتبط با روابط دو جانبه دارد و از معیارهای عینی و فنی به دور است. در این رابطه جالب است یادآوری شود که آمریکا فشارهای خود را با تلاش برای محروم کردن ایران از هر نوع فعالیت هسته یی آغاز کرد. حتی تا همین اواخر (31 ژانویه 2003) سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا چنین گفت: ما همواره از روسیه خواسته ایم که کلیه همکاری هایش با ایران، از جمله مشارکتش در ساخت راکتور آب سبک در بوشهر، را متوقف کند.

حد و مرز ساختگی جدید در مورد غنی سازی به همان اندازه خودسرانه است که حد و مرزهای ساختگی قبلی بود و تنها بهانه ای دیگر برای شروع روندی جهت جلوگیری از تحقق حقوق اعضای پیمان منع اشاعه در زمینه استفاده مسالمت آ میز انرژی هسته یی است. این در حالی است که کشورهایی که عضو این پیمان نیستند، می توانند به صورتی که آمریکا آن را «مشروع» توصیف می کند ، به ساخت بمب اتمی ادامه دهند!

آقای رییس

چنین استدلال شده که مداخله شورای امنیت برای حصول اطمینان از همکاری ایران با آژانس و برگرداندن ایران به میز مذاکره ضروری است. من به شما می گویم که برای تحقق این اهداف نیازی به مداخله شورای امنیت نیست. در واقع، درگیر شدن شورای امنیت بیش از آن که به این روند کمک کند، در راه آن مانع ایجاد می کند، چرا که برای اعمال فشار طراحی شده است.

همان طور که قبلا خاطرنشان کردم، قبل از آن که دخالت، شورای امنیت به شورای احکام آژانس بین المللی انرژی اتمی تحمیل شود، همکاری ایران با آژانس بسیار گسترده تر و جامع تر بود. این همکاری به آژانس امکان داد تا در سپتامبر گذشته نتیجه گیری کند که پیشرفت خوبی در "توانایی آژانس در تایید بعضی جنبه های اظهارنامه های کنونی ایران که از این پس به صورت یک موضوع معمولی اجرای پادمان پیگیری خواهد شد". صورت گرفته است.

در ارتباط با بازگشت به میز مذاکره، گفتنی است که ایران همواره برای مذاکره آماده بوده است طی تقریبا سه سال ، ایران کوشید تا مذاکرات با سه کشور اروپایی را تداوم بخشیده و حتی در مواردی اقدام به احیای مذاکرات کند. ایران جهت رفع نگرانی ها و گشودن فصلی جدید در همکاری ها، پیشنهادهای جامعی در اوت 2004، ژانویه 2005، مارس 2005، آوریل 2005، ژوئیه 2005، سپتامبر 2005، ژانویه 2006، فوریه 2006 و مارس 2006 ارائه کرد.

در خلال این دوره، ایران تدابیر گسترده و شدیدا پر هزینه ای به منظور ایجاد اعتماد جهت حصول اطمینان از موفقیت مذاکرات اتخاذ کرد، که از آن جمله تعلیق فعالیت های قانونی اش در زمینه غنی سازی برای مدت دو سال بود. در تمام طول این دوره، برخی بر سیاست ترسیم خودسرانه خطوط قرمز و بستن درها بر روی هرگونه مصالحه راه را بر کسب موفقیت بست و در اغلب موارد موجب عقیم ماندن پیشنهادها شد. این راهبردی بود که واشنگتن از بدو شروع مذاکرات بین ایران و سه کشور اروپایی در اکتبر 2003 مستمرا اعمال کرد ودر این فاصله تنها تاکتیک ها تغییر کردند.

در این دوره تهدیدهای مکرر از سوی برخی کشورها به کشاندن این موضوع به شورای امنیت و خارج کردن آن از چارچوب خاص فنی و مذاکراتی آن، سایه ای گسترده بر مذاکرات افکند، سد راه پیشرفت شد، بحث ها را از مسیر خود خارج کرد و مانع تمرکز بر یافتن راه حل مورد قبول شد.

نحوه پیگیری مذاکرات در مورد بسته ای که اخیرا پیشنهاد شده ، نشانه دیگری از روش مالوف توسل به تهدید از یک سو و فقدان اراده برای رسیدن به راه حلی قابل قبول برای طرفین از دیگر سو است.

ایران علنا و با ابراز حسن نیت خود، واکنش مثبتی در مورد این ابتکار نشان داد و آمادگی اش را برای ورود به مذاکرات هدفمند، عادلانه، بدون تبعیض و بدون پیش شرط در مورد بسته پیشنهادی و در چارچوب یک جدول زمانی مورد قبول طرفین اعلام کرد. با این حال، یک ضرب الاجل بی پایه بعد از بسته پیشنهادی مطرح شد؛ ضرب الاجلی عاری از هرگونه توجیه که تنها در خدمت یک هدف سوء پنهانی، یعنی استفاده از شرایط برای اعمال «حداکثر فشار بر سایر کشورها» بود.

گفتنی است که سه کشور اروپایی نزدیک به 5 ماه (از مارس تا اوت 2005) برای بررسی یک پیشنهاد جدی که از سوی ایران در سال گذشته مطرح شده بود. وقت صرف کردند و حتی بعد از آن نیز پاسخی ارائه دادند که به هیچ یک از عناصر مندرج در پیشنهاد ایران توجه نکرده بود. از طرفی، در حالی که جمهوری اسلامی ایران به روشنی ابراز کرده است که سه هفته دیگر برای تکمیل ارزیابی اش از بسته پیشنهادی و ارائه پاسخی محتوایی ضروری است، تعجب آور و در عین حال کاملا گویاست که سه کشور اروپایی و آمریکا برای سد کردن زود هنگام راه مذاکره از طریق تحمیل یک قطعنامه مخرب و کاملا نابه جای شورای امنیت این چنین شتاب نشان می دهند. این شتاب آنگاه شک برانگیزتر می شود که اظهارات مکرر مدیر کل آژانس و تعدادی زیادی از کارشناسان وحتی دستگاه های اطلاعاتی آمریکا مبنی بر نبود هر گونه فوریت، مد نظر قرار گیرد.

چنین شتابی را با این واقعیت مقایسه کنیم که برخی از همین قدرت ها ، طی سه هفته اخیر، مانع از انجام هرگونه اقدامی توسط شورای امنیت در مورد شرایط اضطراری در لبنان شده و حتی اجازه توقف مخاصمه برای 72 ساعت به دلایل انسان دوستانه را نیز نداده اند؛ به نحوی که تجاوزگران رسما و علنا چنین رویه ای را به عنوان "چراغ سبزی" برای تداوم کشتارشان تفسیر کردند که جنایت اخیر در قانا آخرین نمونه آن است.

شما خودتان قضاوت کنید که چنین وضعی چه مقدار اعتبار برای شورای امنیت باقی می گذارد. میلیون ها نفر در سراسر جهان پیش از این قضاوت خود را کرده اند.

بنابراین، آقای رییس، جا دارد پرسیده شود انگیزه برخی از اعضای دائم از حرص همیشگی شان برای آوردن ایران به شورای امنیت و شتاب کنونی آنها چیست. آیا چیزی جز فشار و زور است؟ من به شما می گویم که این روشی هیچ نتیجه سازنده ای نخواهد داشت ودر واقع تنها می تواند موجب وخامت اوضاع شود. مردم و دولت جمهوری اسلامی ایران خواهان تنش نبوده و همواره آماده مذاکرات جدی و هدفمند براساس احترام متقابل و حقوق برابر بوده اند. اما بارها و بارها نشان داده اند که برابر فشار، تهدید، بی عدالتی و تحمیل، سرسخت و مقاومند.

متشکرم آقای رییس.


نظر شما :