دردانه های ریاکار غرب

دیپلماسی ایرانی: با شروع دور جدید اعتراضات در بحرین از فوریه سال 2011 و افزایش فشارها بر آل خلیفه از داخل و خارج شاهد یکی از فریبکارنه ترین  بازیهای آل خلیفه هستیم. بیش از دو سال است که مردم بحرین به خیابانها آمده، خواستار اصلاحات هستند و مطالبات بسیار عادلانه و مشخصی را مطرح می کنند. 80 نفر در خیابانها و زندانها بقتل رسیده اند. آل خلیفه مدعی  آمادگی برای گفتگو و مصالحه با مخالفان است و دوبار به جامعه بین المللی برای بهبود حقوق بشر و آزادیهای مدنی تعهد سپرده اما هنوز کوچکترین تغییری در ساختار سیاسی ناعادلانه این کشور رخ نداده است.

آل خلیفه طی دوسده گذشته که در بحرین ساکن شده اند بازیگرانی ماهر در تفرقه افکنی داخلی و ریاکاری بین المللی بوده اند و با این روش توانسته اند  سلطه خود را بر جامعه ای که اکثریتش مخالف آنها هستند تعمیق بخشند. به روایت شواهد غیر قابل انکار تاریخی آل خلیفه در زمره ساکنان اصلی جزیره بحرین نیستند آنها در اواخر قرن هفدهم از نجد به سواحل خلیج فارس مهاجرت کرده و پس از دوره ای حضور  در زباره قطر و کویت در نیمه دوم قرن هیجدهم به بحرین آمده، نظر مستعمران انگلیسی را جلب نموده و بر این جزیره که قاطبه ساکنانش شیعی مذهب بودند  تسلط یافتند. پس از استقلال بحرین در 1971 نیز برغم اینکه ساکنان اصلی جزیره یعنی اعراب بحارنه و شخصیتهای اجتماعی مستقل جامعه بحرین از سوی نماینده دبیر کل سازمان ملل مورد مشورت قرار گرفتند اما میوه استقلال فقط به آل خلیفه رسید و آنها نیز 4 سال بعد از استقلال تنها نهاد دمکراتیک بحرین یعنی مجلس نمایندگان را منحل کردند .قریب چهل سال آل خلیفه با تکیه بر سر نیزه  و قرار گرفتن در بازی قدرتهای بین المللی بر مردم ناراضی این کشور حکم راندند

دور جدید  ریاکاری آل خلیفه از اولیل دهه 2000 با روی کار آمدن حمد بن عیسی شاه کنونی بحرین آغاز شد. او نیز دوره خود را با وعده اصلاحات و دمکراسی آغاز کرد اما تنها 3 سال پس از بر تخت نشستن با  تبدیل ساختار امیر نشینی به پادشاهی مدعی شد که مردم بحرین در رفراندوم سال 2001 بوی اختیار داده اند تا هر طور که صلاح می داند دست به اصلاح ساختار سیاسی بزند. حاصل وعده های ملک حمد افزایش تشریفات دربار سلطنتی و تبدیل شیخ به شاه بود. شیخِ شاه شده بسرعت فراموش کرد که مردم در رفراندوم سال 2001 به وعده تاسیس پادشاهی مشروطه رأی داده بودند. از نظام مشروطه یک سیستم قانون گذاری فاقد صلاحیت که نیمی از آن منصوب شاه بودند  نصیب مردم شد. سه دوره انتخابات در بحرین از سال 2002 تا سال 2010 کافی بود تا مردم متقاعد شوند که قرار نیست از طریق انتخابات مهندسی شده و مجلس ملی نیمه منتخب و  نیمه منتصب  تحولی در جهت دمکراسی در این کشور اتفاق بیافتد.

با شروع دور جدید اعتراضات در بحرین از فوریه سال 2011 و افزایش فشارها بر آل خلیفه از داخل و خارج شاهد بازی فریبکارنه دیگری از سوی آل خلیفه هستیم. بیش از دو سال است که مردم بحرین در خیابانها خواستار اصلاحات هستند و مطالبات بسیار عادلانه و مشخصی را مطرح می کنند، بیش از 80 نفر در خیابانها و زندانها بقتل رسیده اند. آل خلیفه مدعی  آمادگی برای گفتگو و مصالحه با مخالفان است و دو تعهد سنگین بین المللی را برای انجام اصلاحات پذیرفته است. یکی گزارش کمیسیون مستقل تحقیقات در نوامبر سال 2011 و دیگری گزارش شورای حقوق بشر در سپتامبر 2012 که حاوی 176 توصیه به دولت بحرین برای بهبود وضعیت حقوق بشر در این کشور است.

دولت بحرین ریاکارانه هر دو گزارش را پیروزی خود قلمداد و چنین وانمود می کند که صرف پذیرش این گزارشها بمنزله اجرای آن و رضایت جامعه بین المللی است . بیش از یکسال از گزارش کمیسیون مستقل تحقیقات می گذرد هیچ منبع مستقلی تایید نمی کند که دولت بحرین به نتایج و توصیه های این گزارش وفادار بوده است. مردم بحرین که طرف اصلی این دعوا هستند با استمرار اعتراضات  و تجمعات چند صد هزارنفری به جامعه بین المللی این پیام را می دهند که حکومت کشورشان به وعده های خو وفادار نبوده است.

یک هفته قبل از نشست 19 سپتامبر شورای حقوق بشر دستگاه قضایی بحرین احکام دادگاههای نظامی در مورد برخی رهبران اعتراضات مردمی را تایید کرد  که یک گام بر خلاف توصیه های کمیسیون مستقل بود. یک هفته بعد از نشست شورای حقوق بشر یک دادگاه در بحرین احکام سنگینی را برای پزشکانی که در ماه مارس 2011 بخاطرانجام وطیفه حرفه ای خود در کمک به مجروحان دستگیر شده بودند صادر کرد و متعاقباً 6 پزشک روانه زندان شدند. فعالان حقوق بشری بحرین از جمله نبیل رجب و عبدالهادی الخواجه در زندان بسر می برند و دولت بحرین به درخواست بیش از صد سازمان مدافع حقوق بشر برای آزادی آنها توجهی نکرده است.

با این وجود پادشاه بحرین این هفته در دیدار با نماینده جدید دولت بحرین در شورای حقوق بشر باز از پیروزی دولت بحرین و پیشرفت آزادی و دمکراسی در این کشور سخن گفته است.

بحرین مقر ناوگان پنجم امریکاست. بین امریکا و انگلستان  از یک سو و آل خلیفه  از سوی دیگرپیوندهای امنیتی و نظامی متعددی وجود دارد. آل خلیفه می دانند که علی رغم همه فشارهای بین المللی واعتراضات داخلی کماکان گزینه مطلوب امریکا و انگلستان هستند. همین اطمینان خاطر از آنها متحدانی  خودپسند و ریاکار برای غرب ساخته است. اما با اراده ای که مردم بحرین  از سال 2011برای استمرار اعتراضات از خود نشان داده اند و همچنین  با تحمیل تعهدات سنگین حقوق بشری به ال خلیفه،  بنظر می رسد بازی فریبکارنه حاکمان بحرین در زیر چتر حمایتهای امریکا و انگلستان این بار  شیوخ دردانه را به درد سر انداخته است و دیگر کسی وعده ها و ریاکاری های آنها را باور نخواهد کرد.

منبع:www.bahrainobserver.com