اردوغان در سوریه به دنبال چیست؟
خبرانلاین- وزیر امور خارجه فرانسه به ترکیه آمده بود تا در خصوص مساله سوریه با دولتمردان کشور میزبان گفتگو کند. نخست وزیر ترکیه رجب طیب اردوغان هم در این دیدار به صراحت ادعا کرد که شاید به این دلیل که سوریه نفت انچنانی ندارد ؛غربی ها در برابر سرکوب مخالفان در این کشور واکنش چندانی نشان نمی دهد!شاید حق با آقای اردوغان باشد آن هم در فضایی که روزنامه های ترک هم در خصوص برنامه ترکیه برای سوریه ابراز تردید می کنند. احتمال دخالت نظامی ترکیه در مرز زمینی مشترک با سوریه یکی از قوی ترین احتمالات است.
زمانی که در سرزمین امپراطور سابق عثمانی به اظهارنظرهای موش های تبدیل به شیر شده اتحادیه عرب گوش فرادهید گمان می کنید که بشار اسد روزهای آخر خود را پشت سر می گذارد. من نسبت به این پیش بینی مردد هستم. زمانی که وال استریت ژورنال سقوط اسد را پیش بینی کرد من تاکید کردم که او برای مدت قابل توجهی در امان است.. شورای انتقالی سوریه در استانبول هم برای خودش موش چالش برانگیزی است. این شورا را تنها همزاد لیبیایی اش به رسمیت شناخته است . با اینهمه ضرب الاجل تعیین شده از سوی اتحادیه عرب که امروز به پایان می رسد برای حزب بعث در دمشق از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. آیا دمشق مجوز بازدید تیم 500 نفری از ناظران اتحادیه عرب از مناطقی نظیر درعا و حما را صادر می کند؟ آیا این حرکت به خودی خود بوکس زدن به استقلال ارضی و سیاسی سوریه نیست؟ سفی مراکش پس از حمله به محل اقامتش در دمشق این کشور را ترک کرد. قطری ها و سعودی ها هم مدت ها پیش باز سفر بستند. سفیر المان هم در حال تدوین پیش نویش قطعنامه ای جدید علیه سوریه است. شاید او اسنادی هم در اختیار داشته باشد که این بار بتواند چین و روسیه را هم با خود در محکوم کردن دمشق همراه کند.
در ترکیه خشم از نحوه پاسخ دمشق به پیشنهادهای انکارا مشهود است. زمانی که عبدالله گل رئیس جمهوری ترکیه هشدار می دهد که پاسخ آنکارا به حمله ای دیگر به سفارتخانه اش در دمشق متفاوت خواهد بود، باید حرفش را باور کرد. رفتار ترکیه با اسرائیلی ها پس از کشته شدن نه صلح بان این کشور در کشتی مرمره نشان داد که با این ترکیه نمی توان شوخی کرد. نمی توان با ترکیه جدیدی که اعتماد به نفس خود را پس از بهار عربی به دست آورده و پرچمش در بسیاری از کشورهای عرب به احتراز درآمده است، شوخی کرد.
اردوغان قطعا از جدیت لازم برخوردار بود زمانی که خطاب به رئیس جمهور سوریه گفت: شما آقای اسد ! هزاران زندانی سیاسی دارید، باید انها که به پرچم ترکیه در دمشق حمله کردند را بیابید و محاکمه کنید.
ترک ها از دمشق نشین ها چیزی بیش از عذرخواهی ولید معلم وزیر امور خارجه این کشور در اواخر هفته انتظار داشتند. انها عذرخواهی تمام عیار و کاملا رسمی از جانب دمشق می خواستند. درست همان انتظاری که از اسرائیلی ها بابت ماجرای کشتی مرمره داشته و دارند.
این روزها بسیاری در ترکیه از قطع کامل ارتباط های نفتی و یا ممانعت از در اختیار قرار دادن جریان الکتریسیته به سوریه صحبت می کنند. با اینهمه این قشر ضعیف سوریه هستند که از اینچنین تحریمی متضرر می شوند چرا که دولتمردان سوری بی شک ژنراتورهای تولید برق دارند. اواخر هفته بود که ترکیه 60 دیپلمات خود را به همراه خانواده های آنها از سوریه فراخواند. با اینهمه تمام دفاتر دیپلماتی و سفارتخانه آنها در سوریه فعال هستند.
اپوزیسیون در ترکیه ریشه مخالفت اردوغان با بشار را تفاوت های قومی می داند. انها استدلال می کنند که اسد از علویون است و به همین دلیل اردوغان با او مخالف است. با بالاگرفتن این ادعا داوود اغلو وزیر امور خارجه ترکیه ترجیح داد جواب مخالفان را بدهد:اسد همواره در این سالها علوی بود. آیا زمانی که دوست ما محسوب می شد علوی نبود؟ ما تحولات سوریه را از لنز قومی و قبیله ای نگاه نمی کنیم.
انچه که آل ژوپه و ترک ها باید در خصوص آن صحبت کنند کاملا مشخص است: انها می خواهند مخالفان سوری را با هم متحد کنند تا از هرگونه انشقاق مصیبت بار جلوگیری کرده باشند. انها نمی خواهند شاهد چیزی باشند که در لیبی پیش از سقوط کامل قذافی به چشم دیده شد: زنده زنده سوزاندن فرمانده ارتش انقلابیون.
از آنجا که منابع خبری رسمی سوری هم ماجرای درخواست اتحادیه عرب برای اعزام ناظران را تایید کرده اند، ممکن است تصور شود که ولید معلم اعزام آنها را پذیرفته است. سوال اینجاست که آیا همه این 500 نفر باید به سوریه بیایند؟ دامنه آزادی عمل آنها چه اندازه است؟ آیا آنها با اعضای اپوزیسیون در داخل خاک سوریه هم ملاقات می کنند و فرصت خواهند داشت که شبه نظامیان مسلح را بشناسند؟
زمانی که در سرزمین امپراطور سابق عثمانی به اظهارنظرهای موش های تبدیل به شیر شده اتحادیه عرب گوش فرادهید گمان می کنید که بشار اسد روزهای آخر خود را پشت سر می گذارد. من نسبت به این پیش بینی مردد هستم. زمانی که وال استریت ژورنال سقوط اسد را پیش بینی کرد من تاکید کردم که او برای مدت قابل توجهی در امان است.. شورای انتقالی سوریه در استانبول هم برای خودش موش چالش برانگیزی است. این شورا را تنها همزاد لیبیایی اش به رسمیت شناخته است . با اینهمه ضرب الاجل تعیین شده از سوی اتحادیه عرب که امروز به پایان می رسد برای حزب بعث در دمشق از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. آیا دمشق مجوز بازدید تیم 500 نفری از ناظران اتحادیه عرب از مناطقی نظیر درعا و حما را صادر می کند؟ آیا این حرکت به خودی خود بوکس زدن به استقلال ارضی و سیاسی سوریه نیست؟ سفی مراکش پس از حمله به محل اقامتش در دمشق این کشور را ترک کرد. قطری ها و سعودی ها هم مدت ها پیش باز سفر بستند. سفیر المان هم در حال تدوین پیش نویش قطعنامه ای جدید علیه سوریه است. شاید او اسنادی هم در اختیار داشته باشد که این بار بتواند چین و روسیه را هم با خود در محکوم کردن دمشق همراه کند.
در ترکیه خشم از نحوه پاسخ دمشق به پیشنهادهای انکارا مشهود است. زمانی که عبدالله گل رئیس جمهوری ترکیه هشدار می دهد که پاسخ آنکارا به حمله ای دیگر به سفارتخانه اش در دمشق متفاوت خواهد بود، باید حرفش را باور کرد. رفتار ترکیه با اسرائیلی ها پس از کشته شدن نه صلح بان این کشور در کشتی مرمره نشان داد که با این ترکیه نمی توان شوخی کرد. نمی توان با ترکیه جدیدی که اعتماد به نفس خود را پس از بهار عربی به دست آورده و پرچمش در بسیاری از کشورهای عرب به احتراز درآمده است، شوخی کرد.
اردوغان قطعا از جدیت لازم برخوردار بود زمانی که خطاب به رئیس جمهور سوریه گفت: شما آقای اسد ! هزاران زندانی سیاسی دارید، باید انها که به پرچم ترکیه در دمشق حمله کردند را بیابید و محاکمه کنید.
ترک ها از دمشق نشین ها چیزی بیش از عذرخواهی ولید معلم وزیر امور خارجه این کشور در اواخر هفته انتظار داشتند. انها عذرخواهی تمام عیار و کاملا رسمی از جانب دمشق می خواستند. درست همان انتظاری که از اسرائیلی ها بابت ماجرای کشتی مرمره داشته و دارند.
این روزها بسیاری در ترکیه از قطع کامل ارتباط های نفتی و یا ممانعت از در اختیار قرار دادن جریان الکتریسیته به سوریه صحبت می کنند. با اینهمه این قشر ضعیف سوریه هستند که از اینچنین تحریمی متضرر می شوند چرا که دولتمردان سوری بی شک ژنراتورهای تولید برق دارند. اواخر هفته بود که ترکیه 60 دیپلمات خود را به همراه خانواده های آنها از سوریه فراخواند. با اینهمه تمام دفاتر دیپلماتی و سفارتخانه آنها در سوریه فعال هستند.
اپوزیسیون در ترکیه ریشه مخالفت اردوغان با بشار را تفاوت های قومی می داند. انها استدلال می کنند که اسد از علویون است و به همین دلیل اردوغان با او مخالف است. با بالاگرفتن این ادعا داوود اغلو وزیر امور خارجه ترکیه ترجیح داد جواب مخالفان را بدهد:اسد همواره در این سالها علوی بود. آیا زمانی که دوست ما محسوب می شد علوی نبود؟ ما تحولات سوریه را از لنز قومی و قبیله ای نگاه نمی کنیم.
انچه که آل ژوپه و ترک ها باید در خصوص آن صحبت کنند کاملا مشخص است: انها می خواهند مخالفان سوری را با هم متحد کنند تا از هرگونه انشقاق مصیبت بار جلوگیری کرده باشند. انها نمی خواهند شاهد چیزی باشند که در لیبی پیش از سقوط کامل قذافی به چشم دیده شد: زنده زنده سوزاندن فرمانده ارتش انقلابیون.
از آنجا که منابع خبری رسمی سوری هم ماجرای درخواست اتحادیه عرب برای اعزام ناظران را تایید کرده اند، ممکن است تصور شود که ولید معلم اعزام آنها را پذیرفته است. سوال اینجاست که آیا همه این 500 نفر باید به سوریه بیایند؟ دامنه آزادی عمل آنها چه اندازه است؟ آیا آنها با اعضای اپوزیسیون در داخل خاک سوریه هم ملاقات می کنند و فرصت خواهند داشت که شبه نظامیان مسلح را بشناسند؟
نظر شما :