امریکا درحال ارزیابی این موضوع است

چنین هجمه ها و تهدیدهایی برای تهران امری آشنا و متداول است. البته این بار تفاوت در این است که ایران از دو سال پیش و منطقه خاورمیانه در یک سال اخیر آبستن مشکلات و حوادثی بوده و با دگرگونی هایی در ساختار سیاسی شان همراه بوده اند و این مسئله موجب شده است تا اروپا و امریکا بی پرواتر و آزادتر از گذشته دست به تهدید یا آزمون کنش و واکنش های ایران بزنند و در مقاطعی به ارزیابی قدرت مردمی و نظامی و منطقه ای این کشور بپردازند.

در شرایط فعلی حمله اسرائیل به تاسیسات هسته ای و نظامی ایران امری ناممکن است. حتی امریکا نیز قادر به انجام چنین ریسکی نیست و هزینه های آن را بالاتر از فواید آن می داند. لئون پانتا هم دو روز پیش اعلام کرد که با فرض حمله به تاسیسات هسته ای ایران، تنها می توان تاخیری موقتی در پیشرفت اتمی این کشور ایجاد کرد و بنابراین حتی حمله نظامی قادر به تحقق آمال شان نیست و می تواند نتایج فلاکت باری برای غرب و متحدان منطقه ای اش داشته باشد.

شاید آنچه بیش از هر چیز در فحوای تهدیدهای اخیر اسرائیل و امریکا و انگلیس نهفته است، نه میل به تهاجم و حمله بعه ایران بلکه آزمودن و سنجیدن فضای کنونی ایران و میزان قدرت و توانایی های این کشور برای پاسخگویی یا واکنش نشان دادن به وقایع اطراف است. غربی ها از این واهمه دارند که جمهوری اسلامی در بستر شرایط جدید منطقه یکباره رشدی قارچ گونه داشته باشد و علاوه بر محیط های سوریه و لبنان و عراق، جا پاهای تازه ای پیدا کند و در آینده نزدیک موی دماغ قدرت های منطقه و فرامنطقه شود و چنان تکثیر شود که حتی مقابله رودررو با آن ممکن و میسر نباشد.

از این رو غربی ها هر لحظه و در هر مقطع مشعغول ارزیابی توانایی های ایران هستند. تهدیدها و خط و نشان های آنها مثل ضربه های نرم چکشی است که روی زانو انسانی فرود آید و به مثابه تست اعصاب و ارزیابی واکنش آنی به کار گرفته شود.

هفته گذشته سازمان بین المللی انرژی اتمی مفصل ترین و منفی ترین گزارش خود را درباره فعالیت های ایران منتشر کرد. سه سال پیش یعنی در دسامبر 2007 دستگاه های اطلاعاتی امریکا با قاطعیت گفته بودند فعالیت های اتمی ایران خطری ندارد و همین مسئله باعث شده بود تا حتی جورج دبلیو بوش هم حرفی از حمله نظامی به میان نیاورد.

روزنامه وال استریت ژورنال در مقاله ای می نویسد، برنامه باراک اوباما برای جلوگیری از فعالیت های هسته ای ایران شامل سه مرحله است؛ مرحله اول تلاش های دیپلماتیک، مرحله دوم شدت بخشیدن به تحریم ها و مرحله سوم انجام عملیات های مخفی. شاید مصادیق مرحله سوم را بتوان در ترور دانشمندان و مهندسان هسته ای و نیز حمله های سایبری و رایانه ای مشهود دانست.

این روزنامه نوشته است: "وقت آن رسیده که با دقت کامل فکر شود که انتخاب ایالات متحده در مورد ایران چه باید باشد. زیرا در جنگ عراق شاهد عواقب غیر عمدی و غیرقابل پیش بینی بودیم و یقینا در مورد حملات هوایی پیشگیرانه به منظور از بین بردن تاسیسات اتمی ایران نیز عینا چنین خواهد بود و بلکه بدتر از آن؛ به این معنی که ایران تنگه هرمز را خواهد بست، فعالیت های خرابکارانه را در سرتاسر جهان راه اندازی خواهد کرد، کشتی ها را در خلیج فارس مورد حمله قرار خواهد داد، حملاتی موشکی علیه تاسیسات ایالات متحده در منطقه ترتیب می دهد یا جنگ با اسرائیل را آغاز خواهد کرد..."

این روزنامه معتقد است که امریکا مشغول ارزیابی و محاسبه بر مبنای هزینه و فایده است و نمی خواهد چون گذشته بی گذار به آب بزند و بی توجه به احتمالات و اتفاقات دست به عمل بزند. یکی از مشکلات کنونی که سر راه امریکا قرار دارد، حمایت های محکم روسیه از تداوم دیپلماسی در حل این بحران بین المللی است. روسیه که پیشتر در یکی از قطعنامه های ضد ایرانی مشارکت کرده بود، این بار حتی با گزارش تند آژانس مجاب به همسویی با غرب نشده و فشارهای دیپلماتیک و تحریم کننده تازه را بر ایران غیرمفید و غیراصولی می داند.

تحلیل گران غربی معتقدند که امریکا اگر می خواهد گزینه نظامی را روی میز داشته باشد و نه حالا که شاید بعد از انتخابات ریاست جمهوری و پیروزی مجدد باراک اوباما، آن را جدی تر دنبال کند، می بایست پلان نظامی دقیق تری آماده کند و عواقب حمله را درنظر بگیرد. اما اینطور که به نظر می رسد هم در گذشته، هم حال و هم آینده، وقوع چنین تهاجمی بسیار هزینه بر و دشوار بوده و خواهد بود و با شواهد و مستندات موجود، نمی توان دلیل کافی را برای راه اندازی جنگی فرسایشی و غیرقابل پیش بینی با تهران مهیا کرد.

کسانی که در امریکا و اروپا مخالف حمله به ایران هستند می گویند حتی به فرض داشتن سلاح اتمی در دست ایران نیز احتمال استفاده از آن بسیار بعید به نظر می رسد چرا که هم همسایگان را علیه ایران متحد خواهد کرد و هم تلافی مصیبت باری را از سوی غرب عاید این کشور می کند. با این حال این عده معتقدند که صرف دست یافتن ایران به تسلیحات اتمی کافی است تا همیشه دست بالا را داشته باشد و بتواند امتیازهای موردنظرش را در منطقه و جهان بستاند و نیازی هم به استفاده از تسلیحات نداشته باشد. غربی ها بیش از هر چیز از قدرتمند شدن ایران می هراسند و به همین دلیل سعی دارند با بزرگنمایی فعالیت های ایران مانع پیشرفت بیشتر این کشور و در نتیجه نگرانی بیشتر عربستان و اسرائیل و دیگران شوند.

وال استریت ژورنال در این مقاله که به تازگی منتشر کرده می نویسد، پرسش اساسی برای جهان و بویژه برای دولت اوباما این است که آیا عواقب در اختیار داشتن سلاح اتمی توسط ایران، بدتر و خطرناک تر است یا پیامدهای حمله پیشدستانه به این کشور؟ به هر شکل و با مشاهده ارزیابی های موجود بعید است که تا زمان انتخابات سال ریاست جمهوری ایالات متحده، کسی دست به اسلحه ببرد و خودسرانه گلوله ای به سمت ایران بیندازد. اما امریکا قطعا درحال ارزیابی و محاسبه سود و ضرر این ماجراست تا ببیند پذیرفتن ایران به عنوان یک قدرت هسته ای منطقه ای عاقلانه تر و بی خطرتر است یا اقدام به حمله پیشگیرانه و تحمل هزینه های احتمالی آن؟