عراق هم پیمان هسته ای ایران می‌شود؟

شبکه خبری العربیه در وبسایت بخش انگلیسی خود در یادداشتی به این موضوع پرداخته و می‌نویسد: در بازی که به آن سیاست می‌نامیم جواب مثبت دادن غرب برای آن دسته از متحدانش که شامل امارات متحده عربی، عربستان سعودی و اردن می‌شود در ساخت تاسیسات هسته‌ای صلح‌آمیز امری طبیعی است. حتی اگر این کشورها متحد اصلی غرب نباشند، حتی اگر یک قدرت نفتی صرف باشند و در عین حال بخواهند به تکنولوژی هسته‌ای دست یابند.

در ادامه این یادادشت آمده است: ایران که از سوی ایالات متحده امریکا، سازمان ملل و اتحادیه اروپا به دلیل پافشاری برای برخورداری از تکنولوژی هسته‌ای صلح‌آمیز به شدت تحت فشار است، روز به روز بیشتر ایالات متحده و متحدانش به ویژه اعراب حاشیه خلیج فارس را نگران خود می‌کند.این نگرانی زمانی دو چندان ‌شد که روزنامه الزمان عراق گزارش داد که عبدالکریم السامرایی در دیدار با حسن دانایی‌فر، سفیر ایران در بغداد در 17 آگوستگفته است که عراق با ایرانی ها وارد مذاکره شده تا در صورت امکان از ایران برای آغاز فعالیت‌های صلح‌آمیز هسته‌ای‌اش کمک بگیرد.

نویسنده این یادداشت سپس می‌نویسد: تا آن‌جا که ما اطلاع داریم ایالات متحده امریکا در سال 2003 به این دلیل به عراق حمله کرد که این کشور در زمان حکومت صدام حسین به دنبال دستیابی به تکنولوژی هسته‌ای بود. آن‌گاه مقامات عراقی چگونه می‌خواهند برای رسیدن به تکنولوژی هسته‌ای از ایران، کشوری که حساسیت بسیاری بر سر فعالیت‌های هسته‌ای‌اش نزد غربی ها وجود دارد، کمک بگیرند؟اگر چه ایران همواره تاکید داشته است که به دنبال تکنولوژی صلح‌آمیز هسته‌ای بوده و برخورداری از انرژی صلح آمیز هسته ای را حق مسلم هر کشوری می داند.

در ادامه این یادداشت آمده است: در نهایت ایالات متحده امریکا پذیرفت که سوخت مورد نیاز نیروگاه هسته ای بوشهر تامین شود چرا که می دانست این نیروگاه که توسط کارشناسان روسی ساخته شده است توانایی ساخت بمب هسته ای را ندارد. تاسیسات هسته ای بوشهر یکی از پروژه هایی است که به دقت زیر نظر روس ها راه اندازی شده است و ایران توانسته آن را با تلفیقی از تکنولوژی های هسته ای مختلف از جمله تکنولوژی روسی راه اندازی کند. روس ها به امریکایی ها اطمینان داده اند که ایران بدین وسیله بازوهای نفوذی خود را در خاورمیانه گسترش نخواهد داد و این چیزی است که امریکایی ها نیز به خوبی از آن آگاهند. امریکایی ها این حقیقت را نیز خوب می دانند که ایران از برنامه های هسته ای اش عقب نخواهد نشست و برای همین به فکر ایجاد هم پیمانی با همسایگان ایران برای جلوگیری از نفوذش در منطقه هستند.

در ادامه این یادداشت آمده است: آن چه مشهود است این است که عراق دو متحد متضاد با یکدیگر دارد، ایران و امریکا که ایجاد توازن در همکاری با آنها کار بسیار دشواری است. به ویژه این که عراق هنوز آن ثبات لازم و پایدار را نیز ندارد. وقتی که بغداد همچنان مردد بود که آیا نیروهای امریکایی در نهایت خاک عراق را ترک خواهند کرد یا خیر، وزیر امور خارجه اش به تهران سفر کرد و درباره اتفاقات احتمالی در آینده با مقامات ایرانی به رایزنی پرداخت. عراق هیچ گاه به طور مستقیم از ایران نخواسته است که به این بازی پایان دهد. این در حالی است که خوب می داند ایران تا چه اندازه در عرصه داخلی اش نفوذ دارد و بسیاری از نیروهای عراقی تا چه اندازه به آن وابسته هستند. اگر چه این مساله باعث می شود تا آرام آرام فعالیت دیگر کشورهای منطقه نیز در عراق افزایش یابد.

نویسنده این یادداشت سپس می نویسد: به هر صورت اظهارات سامرائی نمی تواند خبر چندان جنجالی باشد چرا که عراقی ها به ویژه نخست وزیر عراق که مورد حمایت ایران است خوب می دانند نمی توانند به راحتی به سراغ مشکلات تازه ای بروند که ممکن است هم پیمانی های جدید مسبب آن باشند. اگر واقعا عراق به دنبال دستیابی به تکنولوژی های پیشرفته است چرا برای رسیدن به آن از امریکا کمک نگیرد؟ برای همه روشن است که پیشرفته ترین تکنولوژی ها در اختیار امریکایی ها است.

در پایان این یادداشت آمده است: اگر عراق واقعا احساس نیاز می کند که باید به تکنولوژی صلح آمیز هسته ای دست یابد چرا به سراغ کشورهایی نظیر کره جنوبی نرود؟ آنها در حال ساخت چهار رآکتور هسته ای برای امارات متحده عربی هستند. یک ضرب المثل عربی می گوید: در را ببند قبل از این که باد تو را ببرد.