وقت انتخاب است آقای اوباما

در شرایطی که این سناریو به واقعیت بپیوندد، واشنگتن بر سر دو راهی بسیار سختی گرفتار خواهد شد. حقیقت نظامی و سیاسی این است که امریکا اندک اجباری در ورود به این جنگ به نفع تل آویو ندارد. اسرائیل دیگر متحد منطقی و حساب شده ایالات متحده در منطقه نیست و البته فشار سیاسی مضاعفی را هم بر امریکایی ها در صحنه بین المللی وارد می کند. از سوی دیگر ترکیه عضو ناتو است و امریکا اجبار سیاسی و منطق نظامی در دفاع از این کشور در صورت هدف حمله قرار گرفتن دارد .

اگر تنش نظامی میان ترکیه و اسرائیل رخ دهد بر اساس بند 5 پیمان اتلانتیک شمالی که در آن تاکید شده است حمله به یک کشور عضو ناتو به معنای حمله به تمام اعضا است، امریکا و اروپا چاره ای نخواهند داشت جز ورود به این صحنه آنهم به نفع انکارا. در این شرایط است که سناریو می تواند عرصه را بر امریکایی ها تنگ و تنگ تر کند. در صورت تحقق این سناریو امریکایی ها باید تصمیم بگیرند که ترک ها را در مقام قربانی خشونت قرار دهند و یا در جایگاه کشوری که حمله را آغاز کرده است. تجربه نشان می دهد که در این قضاوت سخت و در شرایطی که واشنگتن وادار به انتخاب شود چاره ای نخواهد داشت جز آنکه تقصیر را بر گردن ترک ها بیندازد. هیچ کس نمی تواند تصور کند که آمریکایی ها شریک استراتژیک خود یعنی رژیم اسرائیل را در مقام مقصر قرار دهند. در اینصورت واشنگتن باید بتواند از عهده افکار عمومی در داخل هم بربیاید.

اما در شرایطی که امریکایی ها این بند پنجم را نادیده بگیرند و دستان تل آویو را در مقابل آنکارا در دست داشته باشند ، ترکیه می تواند به راحتی از ساختار ناتو خارج شود و با این حرکت نه تنها امریکایی ها که قاره سبزنشین ها را هم تا ته بن بست سیاسی همراه خود بکشاند. در این فضا سایر اعضای ناتو هم به برخورد گزینشی با بند 5 پیمان آتلانتیک شمالی فکر خواهند کرد و اینکه آیا امریکا در شرایط مشابه از آنها حمایت خواهد کرد یا خیر؟ بر این اساس باید وقوع این اپیزود را مرگی برای ناتو بدانیم.

این تنها تنش میان ترکیه و رژیم اسرائیل نیست که امریکایی ها را نگران کرده است. بلکه در جریان سالهای جنگ سرد ، مقام های امریکایی نگران تنشی بودند که ممکن بود میان اعضای ناتو مانند ترکیه و یونان هم رخ دهد. این نگرانی در سال 1974 به اوج رسید و حتی تا مرحله حمله ترکیه به قبرس و اخراج جمعیت یونانی از شمال این جزیره هم پیش رفت. هرچند در سالهای گذشته از تنش عملی میان آنکارا و آتن تا حد بسیار زیادی کاسته شده است اما احتمال تکرار این درگیری هنوز به قوت خود پابرجاست.

این مساله تنها مختص به ترکیه و یونان نیست و در شرق دور هم ما هرزچندگاهی شاهد تنش میان ژاپن و کره جنوبی بر سر برخی جزایر مورد ادعا هستیم. موارد بسیاری از استقرار نیرو در مناطق آبی مورد مناقشه از سوی هر دو طرف بوده که پتانسیل تبدیل شن به بحران جی را در خود جای داده بود. تنش میان این دو کشور هم می تواند امریکا را بر سر دو راهی مشابه قرار دهد. واشنگتن هم با سئول و هم با توکیو قرارداد امنیتی مشترک امضا کرده است. اکنون بسیاری از خود این سوال را می کنند که در شرایط جدی شدن تنش میان این دو کشور، واشنگتن جانب کدام را نگاه خواهد داشت؟

نشنال اینترست در پایان این نوشتار کوتاه می نویسد: احتمال تنش میان ترکیه و رژیم اسرائیل یا کره جنوبی و ژاپن نشان دهنده ایراد بسیار بزرگ وارد بر دستگاه سیاست خارجی ایالات متحده است. ایرادی که از امضای توافقنامه های بیشمار امنیتی و بی حد و حساب میان امریکا و متحدان و دوستانش در مناطق مختلف ریشه گرفته است. این از خوش شانسی امریکا بوده است که تا کنون این کشورها وارد تنش جدی با هم نشده اند اما در شرایطی که یکی از این سناریوها جدی شود ، امریکا بر سر دو راهی وحشتناکی گرفتار خواهد شد.