توهین جمعی در تحریم‌های فردی

پیشتر نیز در این باره نوشتیم که بار روانی و معنوی این اقدام بیش از بار مادی و مالی آن حائز اهمیت است. در موارد پیش از این که مسئولان و مقام های بلندپایه نظامی و قضایی ایران به اتهام واهی نقض حقوق بشر و سرکوب مردم مورد تحریم قرار می گرفتند و نامشان در فهرست های بلندبالا قرار می گرفت و در روزنامه ها و خبرگزاری های جهان بازتاب می یافت، مقام های نامبرده با لبخندی معنی دار به تمسخر و کوته نظری غربیان می خندیدند و به انجام این واکنش بسنده می کردند که: "شکر خدا هیچ حساب بانکی در خارج از ایران نداریم و اگر چیزی داشتیم مال خودشان" (نقل به مضمون)

به نظر می رسد می بایست در این باره ادبیات و راهکاری دیگر را اندیشید و پاسخی درخور و متناسب با وزن تبلیغاتی تحریم ها ارائه داد. صرف گفتن اینکه "هیچ حساب بانکی در خارج نداریم و اگر موجودی ای پیدا کردند مال خودشان" پاسخ دندان شکنی به تحریم کنندگان محسوب نمی شود. باید بدانیم که این تحریم ها بیش از آنکه جنبه انفرادی داشته باشد، با حیثیت و آبروی نظام سروکار دارد و بیش از آنکه به مرحله اجرا دربیاید، دارای ابعاد سمبلیک و تخریب‌گر است و هدفی فراتر از مقابله با فرد فرد تحریم شدگان را دنبال می کند.

تحریم یک مقام قضایی و دادستانی در ایران به معنی زیر سوال بردن قوه قضائیه و دستگاه متولی برقراری عدالت و امنیت در کشور است. تحریم مقام های انتظامی به معنی توهین به نهادهایی است که در ایران به عنوان مسئول نظم و امنیت شهروندان محسوب می شوند و تحریم یک مقام نظامی و امنیتی به معنی این ادعاست که این افراد در راستای برهم زدن نظم و امنیت انسان ها حرکت می کنند.

اگر تا پیش از این تحریم هایی که شامل شخصیت ها و مقام های ایرانی می شد، مبنای داخلی داشت و حوادث و کشمکش های سیاسی درون ایران را ملاک قرار می داد، این بار وقایع خشونت بار در سوریه است که باعث شده تا نام برخی مقام های امنیتی و نظامی ایران در فهرست تحریم قرار بگیرد. با این وصف می توان گفت ادعای اخیر امریکایی ها نسبت به این افراد پا را از مرزهای قبلی فراتر گذاشته و اتهام هایی زده است که جنبه بین المللی و فرامرزی دارد. درواقع اگر تا پیش از این گفته می شد که این افراد به نقض حقوق بشر و سرکوب مردم در داخل ایران متهم هستند حالا این ادعا مطرح است که آنها در سرکوب های خارج از ایران نیز دست دارند و این مسئله بار توهین آمیز بیشتری دارد.

تحریم هایی که وزارت خزانه‌داری امریکا علیه نیروهای امنیتی سوریه با ادعای نقض حقوق بشر اعمال کرده، در مورد اسماعیل احمدی مقدم و احمدرضا رادان نیز اعمال شده و این موضوعی نیست که بتوان به راحتی از آن عبور کرد. چندی پیش نیز ادعا شده بود رادان سفری مخفیانه به سوریه داشته و درباره شیوه های سرکوب معترضان به طرف سوری کمک کرده است. اما جالب اینجاست که روز گذشته امریکا در پاسخ به اظهارات وزیر دفاع پاکستان که خواسته بود نظامیان امریکایی از یک پایگاه هوایی کشورشان خارج شوند، اعلام کرد چنین کاری نمی کند و در خاک پاکستان خواهد ماند. حال با این شرایط ادعای دخالت دستگاه های نظامی و امنیتی ایران را در سوریه مطرح کرده و چهره نظام جمهوری اسلامی را در سوریه و منطقه مخدوش کرده است.

از پیامدهای این تحریم های نمادین و سکوت عجیب ایران در قبال آن، یکی این بوده که هفته ای نیست که در تظاهرات اعتراض آمیز مخالفان بشار اسد، نام ایران و مسئولان عالی رتبه کشورمان به بدی یاد نشود و به پرچم ایران توهین روا داشته نشود. موضوع این نیست که آقایان احمدی مقدم و رادان و سایر تحریم شدگان یکی دو سال اخیر، سرمایه ای در بانک های خارجی دارند یا ندارند، مهم تصویری است که در این میان از ایران ساخته می شود و سیمای جمهوری اسلامی را نزد افکار عمومی و دولت های منطقه تخریب می کند و مقام ها و نهادهایی که در ایران به نام امنیت و نظم و عدالت و برقراری حقوق شهروندی شناخته می شوند، به صورت معکوس یاد می شود و تحقیر و توهینی عاید می کند که ترمیم آن به یک لبخند و تکذیب حاصل نمی شود.