امریکا به ایران نیازمند شد

دیپلماسی ایرانی: اگر با نفت سر و کار داشته باشید و یا تاجر این حوزه باشید بهای این ثروت سیاه و افت و خیزهای آن برای شما از اهمیت فوق العاده ای برخوردار خواهد بود. اگر بهای آن را درست حدس بزنید شما می توانید خاویار میل کنید و اگر در این پیشگویی ماهرانه اقدام نکنید چیپس گوجه فرنگی نهایت چیزی است که نصیب سفره شام شما خواهد شد. اگر استراتژیست حوزه نفتی باشید و به دنبال درک جزئیات این بازار می توانید با اندکی ذکاوت امنیت انرژی کشور خود را تامین کنید.  با این همه صحبت کردن از بهای نفت و افت و خیزهای آن تا چند ماه پیش بسیار راحت تر از امروز بود. این ماه توازن سیاسی در اوپک بر هم ریخت. دوازده عضو این کارتل نفتی جابه جایی و خانه تکانی جدی را تجربه کردند. درست است که بسیاری عربستان سعودی را مروج فرهنگ خشن وهابی گری و حمایت از جریان افراط می دانند اما حقیقت این است که همین افراد از خاندان سعود می خواهند که با استخراج نفت بیشتر نقش تنظیم کننده بازار نفت را بازی کند. هر بار که بهای نفت سیر صعودی خود را طی می کند این کشورهای اروپایی هستند که از عربستان می خواهند با کمک به این کشورها نیازهای آنها به انرژی را با حداقل ترین هزینه ها رفع کند.

ویکلی استاندارد با این توضیح در خصوص بازار پرتنش نفت این روزها می افزاید: کم نیستند تحلیل‌گرانی که ادعا می کنند هر چه خاندان سعود بیشتر به ساز امریکایی ها می رقصد بیش از گذشته ریسک هدف قرار گرفتن توسط انتقادهای امریکا را کاهش می دهد. بر اساس این تحلیل خاندان سعود همواره در خصوص توانایی خود در استخراج بیشتر نفت اغراق می کنند تا بدین وسیله ناز آنها توسط امریکایی ها و اروپایی های نیازمند به این ثروت سیاه کشیده شود. مشکل اینجاست که در اوپک دیگر عربستان آن تک نوازی نیست که همگان به سازش برقصند. ابتدای ماه جاری بود که وزیر نفت عربستان سعودی با عطف به برآورد آژانس بین المللی انرژی در خصوص افزایش نیاز غرب به انرژی از اوپک خواست که به منظور کنترل قیمت اعضا میزان نفت استخراجی را افزایش دهند. در نهایت هم مدیر فعلی اوپک که محمد علی آبادی از ایران است توانست رای مخالف هفت عضو را جمع کرده و مانع از به تصویب رسیدن سیاست امریکایی عربستان در این نشست شود. لیبی سابق بر این روزانه بیش از یک میلیون بشکه نفت را به بازارهای جهانی صادر می کرد و اکنون که این روند کاملا متوقف شده است به نظر می رسد که هم قیمت نفت سیر صعودی خود را طی خواهد کرد و هم نیاز غرب به خروجی نفت بیشتر خواهد شد. البته در این مسیر تنها راه برای امریکایی ها و اروپایی ها، سرکشی ریاض از تصمیم اوپک و تصمیم گیری فردی است. البته این مساله هم نخستین بار نخواهد بود که در این نهاد نفتی رخ می دهد. بسیاری از کشورهای عضو اوپک هم در سالهای اخیر نرخ تولید خود را بالا و پایین برده اند. آنچه جدید است کرسی عریستان سعودی در اوپک است که اکنون در اختیار ایران قرار گرفته است. رابطه میان ریاض و تهران چه از بعد سیاسی، چه از منظر اقتصادی و چه از وجه دینی و اختلاف میان شیعه و جریان وهابی جاری در این کشور مساعد نیست. ایرانی ها با توجه به سابقه سیاسی و فرهنگی که در منطقه دارند سهم خود را می خواهند و این در حالیست که ریاض چشم دیدن این قدرت گیری ایران را ندارد. تهران و ریاض را بسیاری رقبای اساسی می‌دانند. حقیقت این است که قدرت در اوپک از کشوری که تابع ایالات متحده بود و فرامین او را بی چون و چرا بر زبان می راند به کشوری رسیده است که مخالفت سرسخت و درجه یک واشنگتن در منطقه است. ایرانی‌هایی که اعتقاد دارند کشورهای دارنده نفت نباید بهای این سرمایه را به دلیل نیاز غربی ها به آن کاهش دهند.

نقطه جالب‌تر ماجرا این است که مناطق نفت خیز عربستان هم در حوزه شیعیان است و این در حالیست که حاکمیت را سنی‌های وهابی در اختیار دارند. شیعیان در این منطقه با توجه به خیزش های عمومی که کشورهای عربی را در برگرفته است می توانند برای خاندان سعود دردسر بزرگی درست کنند. همزمان بسیاری از سیاستمدارانی که از جایگزین کردن منابع انرژی خود سخن می گویند هم مطمئن هستند که صدمات ناشی از توسل به راهکارهای دیگر  غیر قابل جبران است.