مقابل این مرد تا کمر خم نشوید

دیپلماسی ایرانی: تنها چند هفته پیش بود که آمریکایی ها یک چشمه از میزان نفوذ لابی قدرتمند صهیونیستی در کشور خود را به چشم دیدند. ابتدا باراک اوباما رئیس جمهوری آمریکا در خصوص سیاست های کشورش در خاورمیانه سخنرانی کرد. سخنرانی که در آن تمام تلاش خود را به کار گرفت تا از بهارهای عربی حمایت کرده و تاکید کند که تشکیل دو کشور مستقل فلسین و اسراییل در کنار هم بهترین راه برای صلح در خاورمیانه است. یک روز پس از این سخنرانی وی با بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی دیدار داشت. مردی که خط بطلان بر بخش اعظم سخنان آقای رئیس جمهور کشید و برای وی در خصوص انتظارهای تل آویو از شریک استراتژیک ابرقدرت خود سخنرانی کرد. پس از این دیدار بود که آقای اوباما فکر کرد می تواند با زرنگی به خرج دادن در آیپک سخنرانی کرده و موضع واقعی خود را تبیین کند. البته که سخنرانی کامل و فوق العاده ای بود اما اوباما نتوانست استراتژی مد نظر خود برای خاورمیانه را تبیین کند . پس از این سخنرانی بود که کنگره ایالات متحده از بی بی مانند یک قهرمان استقبال کرد. وی در کنگره تاکید کرد که تنها زمانی می تواند بحث تشکیل دو کشور مستقل در کنار هم را بپذیرد که فلسطین تحت سیطره کامل تل آویو و در همان کنجی باشد که اسراییل صلاح می داند.

در کنار تحلیل های فراوان در خصوص نقش آیپک در عرصه سیاست داخلی ایالات متحده کم نیستند کسانی که توجیهات دیگری هم به همراه دارند. افرادی که ادعا می کنند همدردی بیش از اندازه افکار عمومی در آمریکا با اسراییل است که کار دست آمریکایی ها در عرصه سیاست خارجی داده است. این جمله بدین معنا است که آنچه که مهم است آیپک نیست بلکه سر و صدایی که نمایندگان در کنگره به راه انداختند انعکاس افکار عمومی آمریکا در خصوص اسراییل بود. البته جای شکی نیست که این لابی هم بی تاثیر نیست و به شدت بر روی سیاست های آمریکا در منطقه نفوذ دارد . بسیاری حتی حمله امریکابه عراق را هم تحت تاثیر همین نفوذ می دانند.

با این همه در نقد این باور که رابطه خاص میان آمریکا –اسراییل تاثیر گرفته از افکار عمومی در آمریکا است باید سه نکته را یادآور شد.

1-      حتی اگر این واقعیت داشته باشد که امریکایی ها به شدت تحت تاثیر اسراییل هستند و برای مردمان این سرزمین دل می سوزانند اما لزومی ندارد که سیاستمداران هم از همین برخوردهای احساسی در عملکردهای خود پیروی کنند. دولتمردان آمریکایی در این سالها همواره کارهایی را انجام داده اند که در تعریف امنیت ملی آنها گنجانده شده بود حتی اگر با نظر عامه مردم مغایرت داشته است. به عنوان مثال اکثریت آمریکایی ها مخالف نبرد در افغانستان بودند اما باراک اوباما در ماه های نخست بر حجم این حمله افزود. افکار عمومی مقوله بسیار مهمی است اما این مساله نمی تواند در تصمیم گیری های کلان دولتی دخیل باشد.

2-      شکی نیست که آمریکایی ها خود را به اسراییلی ها بسیار نزدیک می دانند اما دلیل این حس همان تلاش های لابی صهیونیست است و نه چیزی بیشتر. البته که آیپک به شکل مستقیم بر رسانه ها در آمریکا تاثیر گذار نیست اما گروه های طرفدار اسراییل دررسانه ها و مطبوعات آمریکا کم نیستند. نشریه هایی مانند نیوریپابلیک در آمریکا سنگ اسراییلی ها را به سینه می زنند. چهره های پرنفوذ لابی صهیونیست و نه الزاما آیپک هرگونه صدای مخالف را در این سالها خفه کرده اند. در شرایطی که آمریکایی ها هم مانند اروپایی ها یا خود اسراییلی ها بتوانند در موضع اظهار نظر صریح در خصوص اسراییل قرار بگیرند بی شک میزان محبوبیت فرضی تل آویو هم کم خواهد شد.

3-      شواهد و مدارک نشان می دهد که آمریکایی ها به هیچ وجه خواهان رابطه ای یک طرفه نیستند. این بدان معناست که واشنگتن نشین ها به هیچ وجه مایل نیستند کشورشان به شکل یک طرفه به تل آویو خدمات ارائه کند. البته که آمریکایی ها خواهان حمایت مالی و سیاسی از اسراییل برای بقای این رژیم هستند اما اصلا خوش ندارند تصاویر استقبال و تا کمر خم شدن برای نخست وزیر این رژیم را در کنگره آمریکا برای دومین بار ببینند.

استفان والت/ فارن پالسی