یکی از مردان رئیس جمهور

جنس مخالفت ها با محمود احمدی نژاد طی یکی دو ماه گذشته با مخالفت های پیشین فرق کرده و حالا گروه و قشر تازه و قدرتمندی در ماقبل او قرار گرفته اند. حضور مخالفان جدید احمدی نژاد در ساخت قدرت ایران موجب شده تا در هفته های اخیر بیشتر مطالبات و منویات رئیس جمهور بر زمین بماند و نتواند مطابق میل و خواسته خود آنها را پیش ببرد.

گفته می شود پاشنه آشیل رئیس جمهور در این کشمکش ها، ماجرای استعفای یکباره علی مصلحی از وزارت اطلاعات بود که از آن موقع تاکنون زمینه ساز ماجراها و اختلاف های دیگری شده است. از آن روز تاکنون جبهه گیری ها و صف بندی های جدیدی در عرصه سیاسی ایران پدید آمده و خیلی ها معتقدند دلیل اصلی آن نه تصدی گری وزارتخانه های مهم بلکه تلاش برای در اختیار گرفتن کرسی های مجلس شورای اسلامی در پایان سال 1390 است.

درحال حاضر نزدیکان محمود احمدی نژاد به شدت زیر فشار اصولگرایانی قرار دارند که احمدی نژاد امروز را با احمدی نژاد دیروز متفاوت می بینند و ترجیح می دهند با اعمال فشار بر وی جلوی برخی به قول خوشان انحرافات و کجروی های دولت را بگیرند و به قول محمدحسین صفارهرندی رئیس جمهور را نجات دهند.

اصولگرایان سنتی که بیشتر در مجلس ایران دیده می شوند و پایگاه سنتی قم و مراجع را نیز همراه دارند، با حلقه ای که اسفندیار رحیم مشایی آن را در دولت و برخی وزارتخانه ها و سازمان های تحت زعامت نهاد ریاست جمهوری سازمان داده، به شدت مخالف اند و تلاش می کنند چهره ها و جریان های منتسب به خود را به دولت بقبولانند و تا حد امکان یا او را در تنگنا و دست بسته قرار دهند و یا از مجموعه دولت برانند و باز به قول صفارهرندی رئیس جمهور را نجات دهند.

ماجرای وزارت نفت نیز پس از بحث های ادغام وزارتخانه ها و کنار رفتن مسعود میرکاظمی به داستانی تازه درون دولت تبدیل شد و مخالفان جدید دولت – یا به تعبیری مخالفان رحیم مشایی – را به تکاپویی تازه واداشت تا از سرپرستی احمدی نژاد بر وزارت نفت و استفاده او از افراد نزدیک به آنچه حلقه انحرافی می خوانند جلوگیری کنند.

ابتدا بحث غیرقانونی بودن سرپرستی احمدی نژاد مطرح شد. اما در این اثنا احمدی نژاد به اداره امور وزارت نفت اصرار داشت و حضورش در ساختمان این وزارتخانه و شرکت در جلسه معاونین، به مقاومت او در برابر مخالفت ها و فشارهای بیرونی تعبیر شد. اما به نظر نمی رسید احمدی نژاد بتواند فشارهای چندلایه اطرافش را بشکند و همچنان سرپرست این وزارتخانه باقی بماند. از سوی دیگر او مایل بوده که اگر قرار بر سرپرستی خودش نباشد، دست کم کسی را به این پست بگمارد که آینه خودش باشد و بتواند چون رحیم مشایی و بقایی و سعیدلو به او اعتماد کند و حتی اگر به جلسات داخلی وزارتخانه نرود، بتواند خودش را در آنجا احساس کند. علی آبادی این ویژگی برجسته را تمام و کمال دارد و پیشتر آزمونش را پس داده است. او قبلا نیز به مجلس معرفی شده بود ولی در رسیدن به مقام وزارت ناکام مانده و از سوی احمدی نژاد به یکی از حساس ترین و فعال ترین سازمان های زیرنظر ریاست جمهوری یعنی سازمان تربیت بدنی منتقل شده بود.

عملکرد عمرانی علی آبادی در سازمان تربیت بدنی تا اندازه ای موفق بود اما حالا همه می پرسند آیا این فرد می تواند در وزارت نفت نیز عملکردی بالنسبه موفق داشته باشد؟ وزارت نفت علاوه بر بعد عمرانی و داخلی سیاست هایش، جنبه بین المللی دارد و سیاست های انرژی کشور، سرمایه گذاری ها، دیپلماسی انرژی و سمت ریاست اکو را به خصوص در زمان حاضر که زمان تحریم های گسترده است برعهده دارد.

به هر شکل بعد از کش و قوس های بسیار، علی آبادی سرپرست وزارت نفت شد و می بایست به عنوان رئیس دوره ای اوپک در این اجلاس حضور یابد. او وزیری متخصص و نفتی نیست و همین مساله بطور حتم حضور او را در اوپک بحث برانگیز خواهد کرد. پیش از این گفته شده بود تا زمان اعلام یک سرپرست تازه برای وزارت نفت، احتمال دارد شمس الدین حسینی وزیر اقتصاد به نشست آتی اوپک اعزام شود ولی اکنون تکلیف مشخص شده و رئیس سابق سازمان تربیت بدنی و یکی از مردان مورد اعتماد رئیس جمهور این مسئولیت را عهده دار شده است. او هر نقص یا کاستی که داشته باشد، حسن بزرگی دارد و آن هماهنگی کامل با رئیس جمهور و همراه داشتن اعتماد و پشتیبانی کامل از سوی اوست. هنوز مجلسی ها واکنشی به این انتخاب نشان نداده اند.