ایران برنده قمار تاریخی آمریکا

دیپلماسی ایرانی: جنگنده‌های آمریکایی با همراهی و بعضا پشتیبانی نیروهای غربی لیبی را هدف حملات سنگین خود قرار می‌دهند. با این تفاسیر نه تنها موفقیتی در لیبی عاید آقایان نشده است بلکه زمزمه‌هایی در خصوص شکست آنها هم به گوش می‌رسد.

 دیلی بیست در این خصوص می‌نویسد: بازی در لیبی به قمار اعتبار آمریکا تبدیل شده است. به این فکر کنید که دولتمردان در ایران و کره شمالی با چه رویکردی به حوادث جاری در لیبی نگاه می‌کنند. در شرایطی که ایالات متحده نتواند در لیبی قذافی را در بازه زمانی سودمند از اریکه قدرت پایین بکشد بی شک ایرانی‌ها و البته مردان نشسته بر مسند در پیونگ یانگ در دل می‌گویند: غربی‌ها از عهده سرهنگ دست در دست هم برنیامدند، پس جای اندک نگرانی نیست.

امریکایی‌ها ادعا می‌کنند که به دلیل رعایت حال شهروندان غیرنظامی‌ در لیبی نمی‌توانند با تمام قوا و بدون هدف لیبی را بمباران کنند. با این همه بیابان‌های لیبی این روزها پشت سر هم هدف حملات جدی قرار می‌گیرد. آنچه در لیبی می‌گذرد به تهران و پیونگ یانگ نشان داد که می‌توانند با خیال راحت به اسراتژی‌های خود ادامه دهند و مطمئن باشند که مهار آنها کار واشنگتن و غرب نیست.

رهبران ناتو به خوبی فهیمده اند که اعتبار آنها بر لبه تیغ قرار دارد. همین مساله بود که در نهایت منجر به موضع‌گیری مشترک باراک اوباما از واشنگتن، دیوید کامرون از بریتانیا و نیکولا سارکوزی از فرانسه شد. تا زمانی که قذافی در مخفیگاهی نامعلوم پناه جسته است از نیروهای ناتو کار چندانی بر نمی‌آید. قطعنامه شورای امنیت در خصوص لیبی به نوعی دست و پای ناتو را بسته است.در این قطعنامه تاکید شده بود که مسئولیت نیروهای ناتو و امریکایی حمله کننده به لیبی نجات شهروندان غیرنظامی‌ است و نه تغییر رژیم.

اکنون دولتمردان در کشورهای اروپایی درگیر در این پرونده و کاخ سفید نشین‌ها به دنبال راهی هستند که بتوانند از حراج بیشتر  آبرو و اعتبار خود بکاهند. در جریان چهار هفته گذشته در مجموع 3600 عملیات از سوی نیروهای ناتو انجام گرفته است که 1600 مورد آن حمله مستقیم بوده است. این حملات یک سوم پناهگاه‌های قذافی و البته تجهیزات و تاسیسات در اختیار او را منهدم کرده است. با این همه در نهایت قذافی با خودرو شخصی خود در خیابان‌های طرابلس قدم زد و هیچ حمله ای هم به سمت او انجام نگرفت. نیروهای قذافی در حال حاضر از موافقان با خود به عنوان سپر انسانی استفاده می‌کنند.

تنها راهکار پیش روی افزایش حملات بریتانیا و فرانسه است. برای باراک اوباما هم تنها راه این است که هم همزمان گزینه نظامی‌ را ادامه دهد و هم بر روی طرح اتش بس فکر کند. در طرح اتش بس امریکا می‌تواند به نوعی بر روی تحریم‌های اقتصادی سرمایه گذاری کند.

همزمان بسیاری از تحلیل‌گران نظامی‌ اعتقاد دارند که غرب باید در لیبی دست به عملیات زمینی بزند. این بدان معناست که باید حملات هوایی محدود شده و نیروهای زمینی با قابلیت تشخیص میان موافقان و مخالفان قذافی وارد عمل شوند.

دیلی بیست در ادامه می‌نویسد: آنچه در طرابلس رخ داد هم برای تهران و هم برای پیونگ یانگ درس ارزشمندی بود. آنها به این باور قلبی رسیده اند که اجماع غرب و آمریکا هم نمی‌تواند به آنها آسیبی بزند.

راهکار نظامی‌ دیگر هم کمک به شبه نظامیان است. کشورهای غربی و عربی دست در دست هم می‌توانند تسلیحات را در اختیار شبه نظامیان قرار دهند. البته این انتقال تجهیزات هم نه آسان و نه چندان مطمئن است چرا که ماهیت و هویت این شبه نظامیان هم برای غرب نامشخص است.

اعراب و غرب در مواجهه با لیبی متفق القول تاکید داشتند که قذاقی باید برود و اکنون توسل به راهکارهای حداقلی چندان کارآیی ندارد و البته نشان دهنده ضعف جبهه غرب هم است. با این همه برخی اعضا در شورای امنیت و وزارت خانه‌های امور خارجه تلاش می‌کنند طرح اتش بس را بر روی کار باراک اوباما و دوستان اروپایی اش قرار دهند.

در لیبی امروز هیچ گونه راهکار تضمین شده ای وجود ندارد. شاید عاقلانه ترین کار این باشد که غرب و امریکا میزان حملات خود را با توجیه عدم افزایش تلفات انسانی در همین اندازه نگاه دارند. در شرایطی که این حملات سیر سعودی خود را طی کنند و دستاورد چندانی هم نداشته باشند بی شک آبروی دوستان امریکایی پیش از پیش در سطح جهانی بر باد می‌رود. در شرق همواره ناتو را ببری کاغدی می‌خواندند. در این فضا ناتو باید هر گام را عاقلانه تر در لیبی بردارد تا کسی در تهران و پیونگ یانگ به این قطعیت نرسد که این نهاد نظامی‌ تنها دکوری است نه چندان زیبنده ابرقدرت‌های قاره سبز.