چرا سوريه مثل مصر نمى‌شود؟
ديپلماسى ايرانى: تحولات مصر که خود متاثر از تحولات تونس است فقط منحصر به تحولات اين کشور نيست. بلکه تمامى جامعه عربى را تحت تاثير قرار داده است. تونس جرقه‌اى بوده که با سقوط زين العابدين بن على حس دموکراسى‌خواهى را در ديگر جوامع عربى استبدادزده بيدار کرده است. حال اين آزادى‌خواهى به سوريه نيز کشيده شده است. کشورى که به رغم وجود استبداد و نبود آزادى بيان چهره‌هاى حاکم بر آن بر خلاف ديگر کشورهاى عربى واقعا نزد مردم محبوبند و دولتمردان آن نيز از افراد کارکشته و استخوان شکسته جهان سياسى عرب محسوب مى‌شوند. حال بسيارى از تحليلگران اين پرسش را مطرح مى‌کنند که آيا سوريه هم به سرنوشت مصر که غربى‌ها براى آن لحظه شمارى مى‌کنند، گرفتار خواهد شد؟
شبکه خبرى الجزيره با استناد به يادداشتى در همين زمينه که در روزنامه امريکايى ساينس کريستين مانيتور منتشر شده در وبسايت خود مى‌نويسد: رايحه تغيير که سراسر جهان عرب را در نورديده و تظاهرات مردمى در کشورهاى مختلف منطقه به وجود آورده به سوريه نيز رسيد. جريان‌هاى اپوزسيون در خارج از سوريه نيز تلاش کردند که بر آتش اين تظاهرات بيشتر بدمند و مردم را در روزهاى پنج‌شنبه و جمعه‌اى گذشته به مقابل پارلمان سوريه در دمشق بکشانند. هدف آنها اين بود که بشار اسد را از تخت رياست جمهورى سوريه که از مرگ پدرش در سال 2000 بر آن تکيه زده به زير بکشند. البته بنا به گزارش روزنامه ساينس کريستين مانيتور نيروهاى امنيتى در مقياس گسترده‌اى در دمشق مستقرند و تلاش مى‌کنند از هر گونه تظاهرات اعتراضى‌اى جلوگيرى کنند.
الجزيره در ادامه مى‌نويسد: آن چه روشن است اين است که اسد به اين راحتى‌ها سقوط نخواهد کرد. عوامل ژئوسياسى و حمايت‌هاى محلى‌اى که اسد از آن برخوردار است اين امکان را به حزب بعث حاکم در سوريه مى‌دهد که بر بقايش در قدرت بيش از ديگر کشورهاى عربى اطمينان داشته باشد. حزبى که از سال 1963 قدرت را در سوريه در اختيار دارد بعيد به نظر مى‌رسد که به اين راحتى‌ها بتواند از قدرت کنار برود.
در ادامه اين گزارش تحليلى آمده است: سازمان‌هاى حقوق بشرى از جمله سازمان ديده‌بان حقوق بشر پنج‌شنبه گذشته گزارش دادند که غسان النجار، يکى از رهبران گروه‌هاى کوچک اسلام‌گراى سورى که بيش از 75 سال سن دارد در شهر حلب سوريه بازداشت شده است. وى از معدود چهره‌هاى محلى سوريه است که از شهروندان سورى خواست که در اعتراض به حضور بشار اسد در قدرت دست به تظاهرات بزنند. اما آن چه بيش از همه باعث نگرانى جامعه سوريه شده و مانع از آن شده که دست به تظاهرات گسترده در اين کشور بزنند ترس از درگيرى‌هاى طايفه‌اى است و اتفاقى شبيه آن چه در شهر "بلطجيه" در مصر ميان طرفداران حسنى مبارک رخ داد. بسيارى نيز بر اين باورند نبود سازمان‌هاى اجتماعى و فقرى که در اين زمينه وجود دارد عامل اصلى نبود تظاهرات در سوريه است.
در اين تحليل همچنين مى‌خوانيم: سوريه از سال 2005 تا کنون اپوزسيونى به خود نديده است. در آن زمان چهره‌هاى سکولار، دينى و کردى پس از آن که نامه‌اى مبنى بر لزوم اصلاحات نوشتند، همگى سرکوب شدند. پس از آن ديگر اپوزسيونى در سوريه شکل نگرفته است. بالاتر از همه اينها کسانى که در صفحه فيس بوک خواستار تظاهرات شده بودند و تعدادشان نزديک 1500 نفر بود همگى خارج از سوريه ساکن بودند.
الجزيره در نهايت درباره حمايت‌هاى ژئوسياسى حکومت سوريه مى‌نويسد: عوامل متعددى وجود دارد که باعث تقويت جايگاه حکومت سوريه مى‌شود. از زاويه فنى جنگ با اسرائيل است. سوريه همچنان خود را آماده مى‌کند تا به هر قيمتى شده جولان را از اسرائيل پس بگيرد. کما اين که در بعد سياست خارجى نيز مواضع ضد اسرائيلى سوريه و حمايتى که از حزب الله لبنان و جنبش حماس در فلسطين مى‌کند بر جايگاه مردمى‌اش بيش از پيش افزوده است.
نظر شما :