آقاى مبارک لطفا زودتر برويد
ديپلماسى ايرانى: نمى‌فهمم چرا رهبران عرب اصرار دارند مابقى عمر خود را در تبعيد سپرى کنند و نام "رئيس جمهورى مخلوع" را به جاى "رئيس جمهورى سابق" يدک بکشند در حالى که مى‌توانند مثل ديگر کشورهاى جهان در کشور خودشان و در ميان هم‌وطنانشان با عزت و احترام زندگى کنند.
حسنى مبارک مى‌بيند که کشورش در حال سوختن است، همان طور که شرارت را از چشمان جوانان خشمگين مى‌بيند ولى با اين حال از کاخ ساحلى‌اش در شرم الشيخ با يک ريموت کنترل دستور منع آمد و شد مى‌دهد، ارتش را وارد خيابان‌ها مى‌کند فقط براى اين که خودش بر کرسى رياست بماند و چند ماهى بيشتر حکومت کند در حالى که بسيار مريض است و معلوم نيست کى سلامتى‌اش را به دست مى‌آورد.
از همه غريب‌تر اين که آقاى مبارک و حتى دوستانش در ديگر کشورهاى عربى نيز از آن چه در تونس رخ داد عبرت نمى‌گيرند و به همين دليل دست به حرکت امى سياسى مى‌زنند و شبکه فيس بوک، اينترنت و حتى قطع تلفن‌هاى زمينى و همراه را قطع مى‌کنند.
آمدن ارتش مصر به خيابان‌ها شايد خود مهمترين نشانه براى پايان يافتن دوران رياست جمهورى حسنى مبارک باشد، چرا که به ميدان آوردن ارتش براى حفظ بقاى ديکتاتور‌ها و سرکوب انقلاب‌هاى مردمى از ميراث پوسيده و له شده گذشته است که ديگر اکنون جواب نمى‌دهد. مضافا بر اين که تجربه ثابت کرده سرکوب مخالفان و معترضان انقلابى در خاور دور مثل فيليپين يا در خاورميانه ايران زمان شاه يا حتى کشورهاى کمونيستى در تمامى حالت‌ها فقط سقوط آن دولت را حتمى کرده است.
مبارک ارتش مصر را همانند ملت مصر ذليل کرد، او ارتش وارد کارهاى نامربوط اقتصادى کرد و از آن خواست که در زمينه‌هاى حفارى، ساخت لوازم خانگى مثل چاقو و غيره مشارکت کند يا مرغدارى راه بيندازد؛ در حالى که اين ارتش دستاوردهاى بزرگى در طول تاريخ مصر داشته آزادسازى سينا با شرافت و شجاعت و مردانگى نمونه‌اى از آن است، واگذارى چنين کارهايى پستى به ارتش به هيچ وجه در شان آن نيست.
تظاهراتى که اکنون در خيابان‌هاى کشورهاى عربى شاهديم در حقيقت تظاهرات جوانان مصرى است و هيچ ارتباطى با احزاب اپوزسيون که بقاياى دوران "جنگ سرد" محسوب مى‌شوند و وابسته به گذشته هستند و ادبيات و فعاليت‌هاى منقرض شده‌اى دارند، ندارد، از اين رو نقش بيشتر احزاب چه قانونى و چه غير قانونى هم در تونس و هم در مصر به غير از برخى استثناها شکننده بوده است.
نظام مصر مرتکب خطاهاى بسيارى شد و خدا را شکر که اين خطاها را مرتکب شد چرا که بيش از پيش آبروى خود را برد. بدترين آنها تحقير ملت و تلقين اين فکر که از تحرک و هر گونه اعتراضى عاجزيد، بود. اين نظام با همين ديدگاه بساط قلع و قمع را در کشور گستراند. دوم اين که احزاب سياسى را خار و خفيف کرد و اصرار کرد تا مثلا در انتخابات اخير آنها را به بدترين شکل ممکن تحقير کند. در حالى که معلوم نيست اگر مثلا اخوان المسلمين يک‌صد کرسى و حزب وفد نصف آن را در مجلس ملى به دست مى‌آورد، چه اتفاقى مى‌افتاد؟ نظام چه چيزى را از دست مى‌داد اگر مثلا 10 کرسى به ايمن نور تعلق مى‌گرفت يا يکى از رهبران اپوزسيون يک کرسى به دست مى‌آورد؟ زيان‌هاى سياسى بار ديگر چشمان حاکم را کور کرد و فقط به بزرگ شدن شکم‌هاى فاسدشان پرداختند.
خانم هيلارى کلينتون، وزير امور خارجه ايالات متحده امريکا در حالى که همه رهبران عرب در تماس دائم با حکومت عربستان هستند تا در آن کشور جايى براى خود بيابند و به جمع حاکمان مخلوع بپيوندند، پيامى روشن و صريح به مبارک داد، او گفت: «لازم است حکومت مصر بداند که برخورد خشن جلوى اعتراض‌ها را نمى‌گيرد و لازم است که اصلاحات سياسى ريشه‌اى در کشور به وجود آيد. اميدواريم که آقاى رئيس‌جمهور مبارک اين موضوع را به خوبى درک کند.» يکى ديگر از مقامات امريکايى نيز گفت: «اگر حکومت بخواهد تظاهرات پرشور ملت مصر را سرکوب کند بداند که ايالات متحده در سياست‌هاى کمک‌هاى نظامى‌اش به اين کشور تجديد نظر خواهد کرد.»
امريکا هزينه‌هاى سنگينى را بابت اعمال سياست تغيير نظام به زور در عراق و افغانستان داده و نمى‌خواهد از ديکتاتورى‌‌هايى که تحت سايه فساد و اعمال منع آمد و شد اقدام به قلع و قمع انقلاب‌ها مى‌کنند، حمايت کند.
مصر در حال حاضر در جايى ايستاده که مى‌خواهد هر طور شدى هويت و اراده خود را احيا کند و نقش رهبرى خود را هم در بعد عربى و هم در بعد جهانى گسترش دهد، يعنى همان نقشى که نظام کنونى براى حفظ مصالح نيروهاى منطقه‌اى دشمن قربانى کرد، ملت مصر مى‌خواهد در برابر فساد و عمليات حکومت‌هاى موروثى بايستد.
از اين که ژنرال سامى عنان، رئيس ستاد ارتش مصر سفر رسمى به واشنگتن انجام داد و فورا بازگشت، بسيار نگرانيم، او نگهبان عمليات اميدوارانه تغيير است تا نتايج اصلاحى آن به ثمر بنشيند و کشور نيز از فروپاشى‌اى که در آن به سر مى‌برد، نجات يابد.
تجربه‌هاى ديگر کشورهاى جهان به ما ياد داده که با سرريز کردن پول‌هاى خارجى بورس‌هاى داخلى از بين مى‌روند و ارزش پول‌هاى رايج کشورها نيز به اندازه‌اى سقوط مى‌کنند که امنيت روساى جمهور آن کشورها را هم از بين مى‌برند. در روزهاى اخير بازارهاى بورس مصر به دليل آن که موسسه‌هاى مالى غربى براى فرار از ورشکستگى در سرمايه‌گذارشان در مصر پول‌هاى خود را خارج کردند، نزديک به 70 ميليارد پوند مصرى خسارت ديد، ولى با اين حال اين ايمان وحود دارد که انقلاب مردمى مصر به نتيجه برسد و نظام ديکتاتورى حاکم بر اين کشور سرنگون شود.
نمى‌دانم حسنى مبارک اگر بخواهد از کاخ به شدت حفاظت شده‌اش در شرم الشيخ خارج شود، کجا خواهد رفت؟ آيا به فرزندانش در لندن خواهد پيوست يا به عربستان سعودى خواهد رفت يا به کشورى ديگر در آن سوى درياى سرخ؟ نمى‌توانيم به اين پرسش‌ها جواب مطمئنى بدهيم، اما اين را مى‌دانيم هواپيماى او به اندازه‌اى از فرارى‌هاى فاسد نظام‌اش پر خواهد بود که همانند رئيس جمهورى تونس حتى شايد جايى براى خودش در آن نيابد.
ملت مصر همانند ملت تونس ما را شوکه کرد و پاسخ پرسشى که مى‌تواند ما را بيشتر شوکه کند اين است که آيا ارتش مصر نيز همانند ارتش تونس در کنار مردم خواهد ايستاد و کمک خواهد کرد تا تاريخ جديدى در مصر شکل بگيرد؟ اين سئوال را از احمد ابوالغيط، وزير امور خارجه که در عرصه ديپلماسى استخوان شکسته يا از آقاى احمد نظيف که صاحب سياست‌هاى اقتصادى منحصر به فردى است که توانسته گرسنگى مردم مصر را افزايش دهد، مى‌پرسيم همان طور که از هنرمند نظام عادل امام، نيز مى‌خواهيم که او هم به اين سئوال پاسخ دهد قبل از آن که با هواپيماى مبارک او هم از کشور بگريزد تا سرورش را در راه سفر به جده تنها نگذارد و اسباب خوشحالى خاطرش را همچنان فراهم کند.
نويسنده: عبدالبارى عطوان
منبع: القدس العربى
نظر شما :