چرا لبنانی ها دست به کار شده اند؟

بیش از یک ماه پیش بود که سعد الحریری فرزند رفیق حریری نخست وزیر فقید لبنان در سفری غیر رسمی به عراق علاوه بر دیدار با مقامات ارشد عراقی، از شهر مذهبی نجف اشرف که محل زندگی مراجع بزرگ و عالیقدر عراق هم هست، دیدار کرد. وی در سفر به نجف با محمدرضا سیستانی فرزند حضرت آیت الله العظمی سیستانی مرجع عالیقدر شیعیان نیز دیداری داشتو در ادامه با برخی از رهبران مجلس اعلا اسلامی عراق هم ملاقات کرد کرد. آنچه آن روزها در مورد سفر حریری به عراق گفته شد انگیزه ای بنام تجارت بود که وی را به عراق کشانده بود، اما آنچه این روزها در محافل خبری و اطلاعاتی منطقه در مورد آن صحبت می شود، پروژه جدیدی در خاورمیانه است که رهبران حزب المستقبل عهده دار آن شده اند.

پس از دیدار سعد حریری این‌بار نوبت به فواد سنیوره می رسد تا به عنوان نخست وزیر لبنان راهی عراق شود و سر صحبت را با مقامات عراقی باز کند. سنیوره هدف دیدار خود از بغداد را گسترش همکاری‌های دو کشور می داند و در ادامه تاکید می کند که به زودی سطح روابط سیاسی لبنان با عراق از کاردار به سفیر ارتقا یافته و قراردادهایی هم برای همکاری امضا می شود.

 

او در ادامه برای پوشاندن سطح ماموریت خود در عراق، می گوید لبنان قصد دارد تا نیازهای نفتی خود را از این کشور تامین کند! در حالی که خط لوله نفت عربستان از لبنان گذشته و آنها می توانند به هر میزان که می خواهند از این خط لوله نفت برداشت کنند؛ نکته دیگر هم اين است که مگر کشور کوچک لبنان چه اندازه نفت نیاز دارد که قصد دارد آن را از عراق تامین کند؟ با این توضیحات است که باید مطمئن بود در پشت پرده سفر مقامات حزب مستقبل لبنان به عراق اسراری نهفته است؛ نکته دیگر اینکه چرا آنها باید در این برهه زمانی به عراق سفر کنند در حالی که ولی نعمت‌های آنها یعنی مصر و عربستان همچنان در برابر بازگشایی سفارت خود در عراق مقاومت نشان می دهند؟

 

برای پاسخ به سوالات فوق می توان عوامل بسیاری برشمرد که شاید مهمترین آن به شکل‌گیری طرح‌های جدید در منطقه باز می‌گردد. از آن روزی که ارتش آمریکا به عراق حمله کرد و شیعیان این کشور از زیر ظلم چند دهه ای حزب بعث بیرون آمدند، سخنی توسط شاه اردن گفته شد که تا هنوز هم اساس سیاست های کشورهای عرب در مقابل شیعیان را تشکیل می دهد. وی با عنوان این مطلب که ایران در حال تشکیل هلال شیعی در منطقه است، سعی کرد تا با فرافکنی، روی کار آمدن شیعیان در عراق و وعدم همراهی با آنها را توجیه کند. از این‌رو چند سالی است که بحث مبارزه با شیعیان در منطقه توسط کشورهای سنی مذهب جریان دارد و آنها از تمام امکانات خود در این رابطه استفاده می کنند. این کشورها در راستای برنامه خود تاکنون طرح‌هایی را به آزمایش گذاشته اند تا آنکه امروز به این مرحله رسیده اند؛ در ابتدا با فرستادن تروریست ها به عراق و تامین مالی آنها در صدد برآمدند تا دولت شیعی عراق را به زانو درآورند که این امر با مقاومت عراقی ها راه به جایی نبرد، در مرحله بعد آنها به این نتیجه رسیدند که باید مبارزه با شیعه را از لبنان شروع کرد و از این‌رو با ترور رفیق حریری در فوریه سال 2005 بر روی سرکوبی حزب الله در لبنان تمرکز کردند تا شاید این حزب را از صحنه سیاسی و امنیتی منطقه بیرون برانند؛ این امر در نهایت منجر به جنگ 33 روزه شد که با پیروزی محور مقاومت در منطقه راه به جایی نبرد، در مرحله سوم باز هم میدان بازی لبنان شناخته شد و تلاش ها برای سرکوبی حزب الله از طریق فشارهای سیاسی به شدت افزایش یافت، اما هر چه فشارها بیشتر شد، مقاومت حزب الله هم افزایش یافت، به گونه ای که در ادامه با تصرف بیروت و توافقنامه دوحه، بحث انتخاب رئیس جمهور و تشکیل دولت پیش آمد و طراحان در برنامه خود شکست کاملی خوردند.

 

با شکست در لبنان، آنها امروز بر عراق تمرکز کرده اند و می خواهند در این کشور سرمایه گذاری کنند، آنچه در عراق مهم به نظر می رسد، نوع حکومت عراق است. هر چند دولت عراق به شدت از مرجعیت شیعه در این کشور حرف شنوی دارد، اما نظام سیاسی عراق مانند ایران نیست، لبنان هم از ایران تبعیت می کند. سید حسن نصرالله دبیرکل حزب الله لبنان به صراحت صحبت از تبعیت خود از اصل ولایت فقیه کرده است. بر اساس همین تئوری بیشتر مشکلات نظام های سیاسی سنی در منطقه ناشی از شیعه سیاسی است و آنها تمام مشکلات خود را از این ناحیه می بینند و حال قصد مقابله با آن را دارند، به باور آنها عراق می تواند نمونه کاملی باشد از نظامی شیعی که در آن دین از سیاست جدا است و می شود نظام موجود در عراق را با تقویت به جای نظام سیاسی موجود در ایران و به تبع آن حزب الله لبنان معرفی کرد.

 

این سیاست چندی است که شروع شده است و اعراب برای جدا کردن دولت عراق از ایران به شدت تلاش کرده و با همکاری آمریکا، اسراییل و دیگر دستگاه های اطلاعاتی غربی اتهاماتی هم علیه ایران در مرود دخالت آشکار در عراق مطرح خواهند کرد تا به این ترتیب عراقی ها را هم نسبت به ایران بدبین کنند.