سیاسی بازی ها در برابر سیل و مساله تحریم

دیپلماسی ایرانی: ساعت یازده و چهل دقیقه 7 دسامبر 1988 زلزله ای به قدرت 6.8 ریشتر مناطق شمالی ارمنستان شوروی را لرزاند. این زلزله باعث مرگ 25 هزار نفر و بی خانمانی چند صد هزارنفر دیگر شد. وسعت تخریب زلزله دایره ای به قطر 80 کیلومتر را شامل می شد. امداد رسانی و واکنش ضعیف دولت اتحاد جماهیر شوروی به این فاجعه مورد توجه بسیاری قرار گرفت. اما یک نکته سیاسی مهم از این تحولات توجه ناظرین سیاسی را به خود جلب کرد و آن اینکه کشوری که خود را برای رقابت اتمی آماده کرده است نمی تواند چنین ساختار ضعیفی در مقابل یک بلیه طبیعی داشته باشد. این دو با یکدیگر سازگاری ندارند. البته بر شوروی آن رفت که رفت صرفا به همین دلیل. 

سیل فروردین 98 برای ایران نیز وضعیت مشابهی را به وجود آورد. بارندگی های زیاد باعث تخریب مناطق وسیعی شد و خسارات انسانی و مادی بسیار برجا گذاشت. واکنش سازمان های مسئول با تاخیر صورت گرفت. تا وقتی که عالیترین مقام سیاسی کشور موضعی اتخاذ نکرد رکود و کم تحرکی در تمامی لایه ها خود نمایی می کرد. بعد از این موضع گیری همه سازمان ها به جنب و جوش افتادند و مرخصی ها لغو شدند. عدم تقسیم وظائف درست، تصمیمات عجولانه، کوته نگری ها، رقابت ها، خود نمایی های تبلیغاتی آزار دهنده بیش از عدم وجود امکانات و منابع  خود نمایی می کرد. خساراتی که این رفتارهای بدون فکر وارد کرد و خواهد کرد خود رقم بزرگی را شامل می شود. 

مثلا بنیاد مسکن انقلاب اسلامی به طور مضحکی مدعی شد که در آق قلا که هنوز 50 سانت زیر آب بود کلنگ احداث واحد های مسکونی را زده است. 
نبود مدیریت واحد برای مقابله با بحران علی رغم وجود سازمان های عریض و طویلی که هر کدام سالیانه هزینه های زیادی برای "مانور" بر بودجه این مملکت تحمیل کرده اند، متهم کردن سازمان ها به کم کاری و بی عملی توسط یکدیگر، رقابت آزاردهنده و کشنده سپاه و ارتش و بسیج  که کدام یک توانسته اند چه کاری انجام دهند هرکدام به یک نوع خود نمایی می کرد که هنوز بعد از 15 روز قابل تشخیص است. 

یک ارزیابی سیاسی از این واقعه می تواند چنین باشد که: نظامی که در مقابل توطئه های قدرت های بزرگ خود را آماده کرده و قرار است با نابود کننده ترین تحریم های آنها مقابله کند و خود را تنها مسلح به وحدت ملت می داند چگونه در مقابل یک بلیه طبیعی (اگرچه وسیع) وحدت سازمانی و ملی خود را حتی بصورت نسبی نمی تواند به سادگی به دست آورد و بد تر آن که حتی نمی تواند خود را از شر رقابت های  خود ساخته و بی منطق رها کند. این دو با یکدیگر سازگاری ندارند.