چالش مخالفان روشنفکری برای دموکراسی (بخش سوم)

نویسندگان: آدام واترز و ای. جِی. دیان جونیور (آدام واترز دانشجوی دکترا در رشته تاریخ در دانشگاه ییل است و سابقه فعالیت به عنوان تحلیلگر تحقیقات و دستیار پروژه و تحقیق در موسسه بروکینگز را دارد. او همچنین سابقه کار در شورای آتلانتیک و شورای روابط خارجی را دارد. ای. جِی. دیان جونیور استاد دانشگاه جورج تاون و یکی از اعضای ارشد موسسه بروکینگز و ستون نویس واشنگتن پست است.)

دیپلماسی ایرانی: ضد روشنفکری اغلب نشانه یک مشکل بزرگ تر است: بسیاری از آنهایی که در جامعه دانشگاهی و فعالیت های سیاسی مشغول هستند، احساس تعهد خود را به مرتبط کردن کاری که انجام می دهند با مشکلات روزمره مردم عادی از دست داده اند.

زمانی یک رابطه غنی و تعاملی میان روشنفکران و اتحادیه ها وجود داشت و آنها برنامه های آموزشی و بحث و گفت وگو با کارگران برگزار می کردند. برنامه های فرهنگی توافق جدید (یک سری برنامه ها و پروژه های اتخاذ شده توسط دولت روزولت در دوران رکود بزرگ با هدف بازگرداندن رفاه برای آمریکایی ها) که با مشارکت نویسندگان، هنرمندان و نمایشنامه نویسان صورت می گرفت، ارتباط نزدیک با جوامع محلی را شامل می شد و بازتابی از احترامی عمیق برای کارگران ایالات متحده بود.

ترقی خواهان باید در زمان رسیدن به قدرت از دفاتر اختصاص داده شده به هنر، فرهنگ و علوم انسانی برای شناساندن کار روشنفکران و تشویق به مشارکت گسترده در تولید فرهنگی استفاده کنند. البته، هدف قطعا احیای نگرش واقع گرایانه اجتماعی به فرهنگ نیست. اما ترقی خواهان نمی توانند از تلاش ها برای استفاده از مسائل اجتماعی و فرهنگی به عنوان راهی برای تحریک مردم و روشنفکران در برابر یکدیگر، روی گردان شوند. در سال 2015، خیره «بنیاد ملی برای بشریت» ابتکار عملی موسوم به «خوب مشترک: جوامع در میدان عمومی» را به اجرا گذاشت که فعالیت آکادمیک با ارتباط ویژه با عموم مردم را تامین بودجه می کرد. سیاست هایی این چنینی می توانند سبب شوند آمریکایی ها با هر پس زمینه ای به یکدیگر احساس وابستگی داشته باشند و همچنین نوعی سرمایه گذاری بر پروژه روشنفکری به حساب می آیند.

اعضای طبقه روشنفکری هم باید برای از بین بردن اختلاف میان قشر تحصیلکرده و دانشگاهی با اکثریت جهانی بیشتر تلاش کنند. بسیاری از دانشگاه ها اخیرا از طریق برگزاری دوره های رایگان و آنلاین شروع به آزمایش این مساله کرده اند که آیا می توان گفتمان هایی را که در کمپ های دانشگاهی رخ می دهد در دسترس مخاطبان بیشتری قرار داد یا خیر. اما در اغلب موارد، برنامه هایی از این دست نوع بر اساس یک مدل یک جهته اجرا می شوند که در آن بورس تحصیلی در یک بسته بندی جدید به جهان خارج ارائه می شود و این در حالی است که مساله مشکل ساز دسترسی به اینترنت در جوامع کم درآمد و طبقه کارگر هم مطرح است. لازم است که فرآیند روشنفکری خود از طریق اتحاد های متقابل بین طبقات گوناگون اجتماعی و اقشار مختلف، تغییر شکل یابد.

احیای جنبش های اجتماعی پیشرو در شرایط کنونی فرصتی برای پیشبرد این هدف به شمار می رود. در حالی که معلمان برای دستمزدهای بالاتر اعتصاب می کنند، سیاه پوست های آمریکایی اعتراض خود را به خشونت های پلیس و زندان های انبوه نشان می دهند، و جوانان در درخواست برای اصلاح قانون اسلحه پیشرو هستند، روشنفکران دلسوز هم مسئولیت دارند که هم این جنبش ها را مورد مطالعه قرار دهند و هم به عنوان شرکت کننده در این جنبش ها ایفای نقش کنند. آنها باید نشان دهند که به بی عدالتی به عنوان یک واقعیت موجود در زندگی و همچنین یک موضوع برای تحقیقات روشنفکری اهمیت می دهند.

در نهایت، در این دوران دروغ و ضد روشنفکری، آنچه که باید از آن دفاع شود، حیات تفکر و اندیشه است، نه یک طبقه اجتماعی خاص که بر آن برچسب «روشنفکری» خورده باشد. آنچه که باید از آن محافظت شود حق بیان کردن نظر مخالف است و نه یک گروه از مخالفان که به مدارج بالای علمی رسیده است. آنچه که باید پرورش یابد، مناظره عمومی است که در احترام به اقلیت های نژادی و مذهبی، زنان، مردم از همه جوامع و اقشار، کم درآمدها و کارگران و همه آمریکایی ها با هر پیشینه ای که از فرصت و قدرت محروم شده اند، ریشه داشته باشد. آنچه باید تقویت شود تبادل ایده ها چه در داخل فضای دانشگاهی و چه در خارج از دیوارهای آن است.

البته برای دستیابی به چنین هدفی حضور روشنفکران ضروری است و این احتمال وجود دارد که مشارکت آنها در چنین روندی برای دوره ای از شهرت آنها بکاهد. اما روشنفکران در همبستگی با دیگر شهروندان جامعه که حق مشترکی برای بیان دیدگاه های خود دارند، بهتر می توانند از ادعاهای و اعتقادات خود دفاع و محافظت کنند. این مساله حتی در مورد شهروندان که به طور خاص علاقمند به روشنفکران نیستند نیز صدق می کند.

منبع: دیسنت مگزین / مترجم: طلا تسلیمی