دیدار ترامپ به کیم جونگ اون اعتبار می بخشد

دیپلماسی ایرانی: برای ایالات متحده، مسئله اصلی، توانایی سلاح های هسته ای و برنامه توسعه موشکی کره شمالی است که اگر ادامه یابد در نهایت خواهد توانست آمریکا را مورد هدف قرار دهد. ترامپ بر خلاف همه ی تهدیدها و سر و صداهایش به نظر می رسد که متوجه شده است گزینه ی نظامی جالب نیست و دیپلماسی تنها راه واقع بینانه است.

با این حال، برای کره شمالی، هدف اصلی در این کشمکش ، تمنای اعتبار و به رسمیت شناخته شدن است. علاوه بر بازدارنگی در برابر حمله آمریکا، کره شمالی می خواهد، آمریکا با او رفتار عادلانه و طرد نشده داشته باشد. داشتن روابط دیپلماتیک با کانادا و لائوس برای پیونگ یانگ یک چیز است و دریافت احترام از واشنگتن، چیز دیگری است.

با پذیرش دعوت کیم بدون هیچ گونه تعهد مشخص از جانب کره شمالی، ترامپ آنچه رهبران کره شمالی مدت ها خواهان آن بودند به آنها داد. شانس ملاقات و رویارویی با رئیس جمهور قدرتمندترین کشور جهان، نشستی که توجه تمام دنیا را به خود جلب خواهد کرد.

چرا؟ آیا برای کیم احترام واشینگتن مهم است یا نه؟ ایالات متحده بعد از 70 سال هنوز کره شمالی را به طور رسمی به رسمیت نشناخته است. پاسخ دقیقا همین است. به محض این که دو رهبر مذاکره را آغاز کنند، کیم می تواند ادعا کند او موفق به دستیابی به چیزی شده است که پدر و پدر بزرگاش هرگز نتوانستند. آمریکا در چندین مورد با کره شمالی در گذشته تعامل داشته –مانند مذاکرات صلح  پانمونجوم-  اما هیچ رییس جمهوری تا کنون با همتای کره شمالی خود ملاقات نکرده است دقیقا به این دلیل که آنها نمی خواستند به کیم اعتبار ببخشند.

در سیاست های بین المللی، "اعتبار" کشور به وضوح به دستاوردهای گذشته آن مرتبط است اما می تواند در زمان حال  هم موجب قدرت شود و به این دلیل است که دولت ها خواهان آن هستند. احترام و پذیرش از سوی دیگر جوامع بین المللی باعث می شود رهبر کشور خوب به نظر بیاید و به احتمال زیاد می تواند حمایت داخلی خود را تقویت کند. برای مثال پیروزی آمریکا در جنگ سرد و عملکرد اقتصادی چشمگیر آن در سال های 1990، بسیاری از ناظران را متقاعد کرد که آمریکایی ها فرمول جادویی موفقیت را پیدا کرده اند و توانست به  "قدرت نرم" خود کمک کند. عدم به رسمیت شناختن رقیب به جای آنکه  یک تاکتیک مفید باشد، یک عادت شکست خورده است.

به طور مشابه آیا امتناع آمریکا از به رسمیت شناختن کمونیسم چین یا فیدل کاسترو درکوبا برای چند دهه، واقعا به نفع ایالات متحده بوده است؟ خیر. این سیاست باعث شد که ایالات متحده ابله به نظر برسد و توانایی واشینگتن برای نفوذ در هر دو رژیم کاهش یافت.

این نمونه ها از قطع روابط طولانی مدت یک پارادوکس مهم را برجسته می کند. هر چه مدت زمان طولانی تری یک کشور از مذاکره و به رسمیت شناسی کشور دیگر امتناع کند، شکستن سکوت سخت تر می شود و شروع گفتگوها، واکنش های بیشتری خواهد داشت. رفتار طردآمیز با کره شمالی از سالهای 1950 حتی کوچکترین دستاورد در این مذاکره را بزرگ جلوه می دهد و این خطر واقعی است که در نشست ترامپ-کیم وجود دارد.

 با وجود تبلیغات های گسترده موجود در موفقیت کیم، رییس جمهور تحت فشار بسیار زیادی برای دستیابی به یک توافق باارزش است. لحظه ای که ترامپ با کیم دیدار کند او به رهبر کره شمالی اعتباری می دهد که هرگز قبلا دریافت نکرده است. با وجود پذیرفتن دعوت کیم که یک امتیاز بزرگ برای اوست، اگر ترامپ چیز اندک و یا هیچ چیز در این دیدار به دست نیاورد - برای مثال، اگر او به توافق هسته ای دست یابد که بدتر از توافق با ایران که او دائما آن را اشتباه بزرگ می داند، باشد-  همه خواهند دانست او به بازی گرفته شده است.

در این سناریو، اعتبار شخصی ترامپ از بین خواهد رفت. او چه خواهد کرد؟ هیچ کس نمی داند. اما دغدغه ی "اعتبار" موجب جنگ های زیادی شده است.

منبع : فارین پالیسی / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33

انتشار اولیه: جمعه 3 فروردین 1397 / انتشار مجدد: دوشنبه 20 فروردین 1397