از خودمان در مقابل قطر محافظت کردیم

دیپلماسی ایرانی: یوسف العطیبه، سفیر امارات متحده عربی در گفت وگو با نشریه آتلانتیک از سیاست های کشورش و دیگر کشورهای عربیِ هم سو با خود در برابر قطر دفاع می کند و بر لزوم تداوم سیاست های فعلی امارات متحده عربی تاکید دارد. العطیبه همچنین ادعا می کند که از ایران نیز توقع تغییر دارد.

آتلانتیک: جنگ های کافی با رقبای جدی در جهان وجود دارد، چرا جنگ با قطر را برگزیده اید؟

یوسف العطیبه: کسی جنگ را انتخاب کرده است، این یک بحران نیست.

آتلانتیک: به نظر برای آنها یک بحران است. مگر دست به تحریم ها و محاصره نزده اید؟

العطیبه: کسی در حال گرسنگی کشیدن نیست. کسی در حال مرگ نیست. فرودگاه های شان باز است. بنادرشان باز است. هتل های شان باز است. مردم می روند و می آیند. همه کاری که کرده ایم همان چیزی است گفته ایم، خطوط هوایی ما به آنجا پرواز نکنند، کشتی های وارد آنجا نشوند. موضوع منزوی کردن یا به حاشیه راندن قطر است، این کار برای مصون داشتن خودمان از قطر است؟

آتلانتیک : از قطر کوچک؟

العطیبه: بعد از ایران، قطر دومین کشور میزبان تروریست ها در جهان به شمار می آید. ما به تازگی 59 نفر را شناسایی کرده ایم که 12 نفر از آن ها در لیست سیاه ایالات متحده و 14 تن در لیست تروریستی سازمان ملل قرار دارد. آنها زندانی نیستند، در حصر خانگی نیستند، آزادانه این طرف و آن طرف می روند و برای جبهه النصرت، القاعده و شبه نظامیان لیبی و بسیاری دیگر پول جمع می کنند.

آتلانتیک: نیویورک تایمز گزارش داده است که امارات متحده عربی حقیقت را نمی گوید، قبل از قطر میزبان طالبان بوده و –

العطیبه: ایمیل به سرقت رفته ای که نیویورک تایمز بر اساس آن این گزارش را نوشته تنها نیمی از داستان را روایت می کند، و اینکه ما برای بازگشایی دفتر آن در ابوظبی پیش شرط هایی گذاشتیم: طالبان می بایست قانون اساسی را بپذیرد، سلاح های اش را زمین بگذارد و از بن لادن و القاعده تبری بجوید. این سه شرط ما بود برای پذیرش دفتر طالبان در امارات متحده ، طالبان آنها را رد کرد، جواب منفی داد، بعد، قطر وارد شد، هیچ شرطی در کار نبود و دفترشان در قطر باز شد.

آتلانتیک: حالا هم که روابط دیپلماتیک شان با ایران را از سر گرفته اند. سوالم این است که از منظر شما، و از منظر اهداف خود امارات متحده، این اقدام غیرسودمند نبوده است؟

العطیبه: همین اقدام شان موضع گیری ابتدا به ساکن ما را تایید می کند یا اشتباه بودن اش را نشان می دهد؟ اهدافی که بر ما تاکید کرده ایم تغییر رفتار از سوی قطری ها است. چرا؟ برای اینکه فکر می کنیم خیلی به ایرانی ها نزدیک شده اند، و خیلی به افراط گرایان نزدیک شده اند. و اینکه پای میز مذاکره نمی نشینند، و اینکه دو چندان به ایران نزدیک شدند، موضعی که ما گرفتیم را تایید می کند و چرایی آن را بیان می کند. این کار آنها تنها به دنیا نشان می دهد که، می بینید؟ ما قبلا گفتیم این مشکل وجود دارد.

آتلانتیک: آیا شما نگران تغییر رفتار بلند مدت در منطقه هستید؟ اگر هدف از قطع روابط با قطر به طور خاص درس آموزی به قطر در خصوص نفوذ ایران بود، آیا اینک نمی توانیم بگوییم که این قطع رابطه نتیجه عکس داده است؟

العطیبه: نه، به هیچ وجه. اگر قطر رفتارش را تغییر دهد، عالی است، از آن استقبال می کنیم و بی درنگ به آن پاسخ می دهیم. اگر قطری ها این کار را نکنند، اگر الویت را رابطه با ایران بگذارند، رابطه با حماس و شبه نظامیان اسلام گرا در لیبی و سوریه بگذارند – اگر این روابط از رابطه شان با ما مهمتر است، ما برای شان آرزوی موفقیت می کنیم، اما نمی توانند همزمان هم دوست آنها و هم دوست ما باشند.

آتلانتیک: آیا موضوع سر الجزیره است و اینکه شما رفقا دوست ندارید رژیم های تان مورد انتقاد قرار بگیرد؟

العطیبه: موضوع تا حد کمی در خصوص الجزیره و تا حدود زیادی در خصوص امنیت است. اگر به 13 خواسته ای (که عربستان سعودی، امارات، بحرین، مصر خطاب به قطر مطرح کردند) نگاه کنید، تعطیلی الجزیره خواسته اول است. اکثریت این خواسته ها به امنیت، افراط گرایی و میانجی گری امور داخلی خودمان مربوط است.

آتلانتیک: کدام تهدید بزرگتری برای شما است؛ ایران یا قطر؟

العطیبه: ما با دو تهدید در منطقه روبه رو هستیم، اولی رفتار ایران است و دومی افراط گرایی و تروریسم است. برای ما، حزب الله، داعش، القاعده، همه گروه تروریستی محسوب می شوند. ما قرار نیست تمایز قائل شویم که شما گروه شیعه یا سنی هستید – اگر شما تهدیدی برای ثبات کشور ما هستید، شما یک تهدید هستید، فارغ از اینکه باورهای مذهبی تان چیست. رفتار ایران را در دسته بندی دیگری قرار می دهم. ایران یک کشور برخوردار از حاکمیت است. می بینید که رفتارشان دارد به منطقه آسیب وارد می کند، می بینید که از گروه های تروریستی و نیابتی حمایت می کنند که منطقه را بی ثبات کرده اند! در نتیجه هر دو تهدید، خیلی، خیلی جدی هستند، فقط مانیفست شان متفاوت است.

منبع : آتلانتیک / ترجمه تحریریه دیپلماسی ایرانی / 33